Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 29.

Φοίβη.

Αμέσως μετά την κηδεία του Οδυσσέα μου, Κλείστηκα στο σπίτι. Δεν ήθελα δω κανέναν. Ήθελα να μείνω μόνη μου. Εγώ και το μωράκι μου. Και να ήθελα δηλαδή δεν μπορούσα να μείνω μόνη. Εκείνη τη μέρα επέστρεψε και η μαμά με τον μπαμπά. Προφανώς και δεν τους είπα τίποτα για την εγκυμοσύνη. Έμαθαν για τον Οδυσσέα. Ήξεραν πως δεν θα είμαι καλά κι έτσι γύρισαν. Δεν είχα όρεξη για τίποτα. Δύο μέρες έμεινα κλεισμένη στο δωμάτιό μου. Κοιτούσα  φωτογραφίες. Παλιές και νεώτερες. Δεν μου κάνει καλό όλο αυτό. Αφήνω κάτω το άλμπουμ τη στιγμή που χτυπάει η πόρτα. Δεν απαντώ. Η Λίζα μπαίνει μέσα. Κάθεται κοντά μου.

"Πώς είσαι κουκλίτσα μου;" ρώτησε και σήκωσα τους ώμους.
"Ξέρω πως ήταν πολύ δύσκολα προχθές." Είπε
"Με το ζόρι με κρατούσαν η Ελβίρα και ο Ολύμπιος να μην πέσω μαζί με τα λευκά άνθη." Είπα και Βούρκωσα. Μου σκούπισε τα μάτια.
"Απλά γιατί;" ρώτησα.
"Τι γιατί ψυχή μου;" απόρησε.
"Τότε στην αποθήκη, γιατί να μπει μπροστά η Ζωή και να μην χτυπήσει εμένα η σφαίρα; Δεν θα συνέβαινε τίποτα. Δεν θα υπήρχε μετά. Δεν θα πονούσα. Δεν θα έπεφτα. Δεν σταματούσε τόσο απότομα κι άδικα το μεγαλύτερο όνειρό μου. Δεν θα επαναλαμβανονταν το ίδιο  ακριβώς σκηνικό μπροστά μου." Είπα.

"Ξέρεις γιατί δεν σε πέτυχε η σφαίρα τότε; Γιατί δεν θα είχες ζήσει όλα αυτά που ανέφερες. Όμως.... Δεν θα είχες αποκτήσει τόσο στενές σχέσεις με την Ελβίρα. Δεν θα είχες μάθει να αγαπάς με τον Όμηρο. Δεν θα μάθαινες να παλεύεις για ότι θες από τον Ολύμπιο. Δεν θα χόρευες σε τόσες πίστες ζώντας το όνειρό σου. Δεν θα είχες κάνει τόσα ταξίδια με την οικογένειά σου. Δεν θα είχες γελάσει τόσες φορές με τους αδερφούς σου. Όλα αγάπη μου κάνουν κύκλους. Άλλοι κύκλοι είναι μεγαλύτεροι κι άλλοι πιο στενή. Εμείς πάμε ευθεία και γινόμαστε άξονες αυτών. Μην σκέφτεσαι τι δεν θα είχε γίνει. Σκέψου τι πήρες από αυτά. Πέρα από πόνο, πήρες κι εμπειρίες. Μην μαραζώνεις. Ούτε ο Οδυσσέας σε θέλει έτσι. Είμαι σίγουρη. Πάρε δύναμη από την ανάμνησή του και προχώρα. Ζήσε για εκείνον. Συνέχισε αυτό που άφησε." Είπε. Την αγκάλιασα.

"Λοιπόν ετοίμασε βαλίτσες. Σε δύο ώρες πετάς για Λονδίνο με τον Αβραάμ. Ήταν να πάω εγώ. Εσύ έχεις περισσότερη ανάγκη. Άσε που εγώ πήγα ξανά αυτό τον μήνα. Πήγαινε και πέρνα καλά." Είπε κι έκανε να φύγει.
"Λίζα." Είπα και με κοίταξε με χαμόγελο.
"Ευχαριστώ." Είπα.
"Μου αρκεί να είσαι καλά." Χαμογέλασε κι έφυγε. Άνοιξα τη βαλίτσα μου κι έβαλα ρούχα. Ντύθηκα και σε λίγο κατέβηκα. Ο Αβραάμ με την Λίζα ήταν στο σαλόνι. Αποχαιρέτησα τους γονείς μου. Η Λίζα μας πήγε στο αεροδρόμιο. Η πτήση ήταν ομαλή. Ούτε που την καταλάβαμε. Παίξαμε με τον Αβραάμ μερικά παιχνίδια από το ταμπλετ. Διαβάσαμε παραμύθια και κοιτουσαμε έξω από το παράθυρο το απέραντο τοπίο.
Όταν φτάσαμε πήραμε ταξί και πήγαμε στο σπίτι της Ζωής. Όταν με είδε με αγκάλιασε. Φάγαμε βραδινό. Ο Χάρι, ο Αβραάμ κι ο Michael πήγαν νωρίς για ύπνο. Η Ζωή κι εγώ μείναμε στο σαλόνι. Της τα είπα όλα. Είχα ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον για όλα αυτά που είχα μέσα μου. Σε κάποιον που δεν τα ζει με εμένα. Σε κάποιον που απλά θα τα άκουγε για πρώτη φορά. Και ήξερα πως η Ζωή ήταν το κατάλληλο άτομο για αυτό.

"Έχεις πάρει τη σωστή απόφαση. Να ξέρεις πως ότι χρειαστείτε μπορείς να έρθεις εδώ. Οποιαδήποτε στιγμή. Κι αν δεν έχεις χρήματα πες μου να σου στείλω για να έρθεις. Αλλά μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά. Στο υπόσχομαι. Και ξέρεις ότι ποτέ δεν σου είπα ψέματα." Μου χαμογέλασε. Ο λόγος της πραγματικά με καθησυχασε.