Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 15.

Φοίβη.

Συζητήσαμε αρκετά με τον Όμηρο και καταλήξαμε πως πλέον δεν έχουμε αφήσει πολύ χώρο, ο ένας στον άλλον οπότε θα ήταν καλύτερα να κάνουμε μια παύση στη σχέση μας. Αν όμως δούμε ότι περνάμε καλύτερα έτσι, δεν θα συνεχίσουμε. Με σεβασμό στο κοινό μας παρελθόν, μπορούμε άνετα να μείνουμε φίλοι. Δεν θα αλλάξει και πολύ η καθημερινότητά μας. Άλλωστε πιστεύω ότι θα είναι για το καλό του. Ιδιαίτερα τώρα με τις πανελλαδικές πρέπει να αφωσιωθεί στα μαθήματα.

Τον Οδυσσέα έχω μέρες να τον δω. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν είναι εδώ ή αν έφυγε με τα αδέρφια του. Μου έχουν λείψει εκείνα τα ζεστά του μάτια.

Σε δύο μέρες είναι πρωτοχρονιά. Σήμερα ήρθε η Ζωή. Ετοιμάστηκα λοιπόν, κάπως πρόχειρα, να πάω δίπλα για να τη δω.
Πριν προλάβω να φύγω, ο Νικόλας μπαίνει στο δωμάτιο.

"Φοίβη, θα πας να δεις την νονά;" ρώτησε

"Ναι. " Απάντησα

"Να έρθω;" ρωτάει με τα τεράστια μάτια του

"Αν σε αφήσουν οι γονείς σου, έλα." Απαντάω.

"Τους ρώτησα και με αφήνουν." Λέει

Φοράει το μπουφάν του, τον παίρνω από το χέρι και φεύγουμε για το δίπλα σπίτι. Χτυπάμε το κουδούνι. Η Ζωή ανοίγει. Την Αγκαλιάζω.

"Φοίβη μου! Κάθε φορά που σε βλέπω είσαι και πιο όμορφη." Λέει

"Κι εσύ το ίδιο." Απαντώ

"Νικόλα!" Αναφώνησε η παιδική φωνή πίσω της.

"Χάρι!" Φώναξε ο Νικόλας κι έτρεξε προς το μέρος του.

Περάσαμε μέσα στο σπίτι και Καθίσαμε στον καναπέ ενώ τα παιδιά έπαιζαν κοντά στο Χριστουγενιάτικο δέντρο.

"Μεγάλωσε πολύ ο Χάρι." Είπα κοιτώντας τον.

"Εγώ που τον βλέπω κάθε μέρα δεν το καταλαβαίνω." Δήλωσε γελώντας η Ζωή.

"Με τα ελληνικά πως τα πηγαίνει;" ρώτησα

"Μια χαρά. Του κάνω κι εγώ βέβαια στο σπίτι. Από ότι έχουμε καταλάβει όμως μιλάει και με την Ελπίδα όταν παίζουν." Είπε

"Αυτό σημαίνει ότι τα αγαπάει." Είπα

"Έτσι δείχνει. Ευτυχώς βέβαια που έχει και την Ελπίδα. Μαζί στο σχολείο, μαζί και στο σπίτι ουσιαστικά." Εξηγεί

"Είναι πολύ καλό να έχει μια οικογενειακή φίλη." Είπα

"Πράγματι. Δεν μου λες όμως εσύ κυρία μου, πότε θα μας έρθεις;" ρώτησε χαμογελώντας.

"Θα δούμε να τελειώσω πρώτα με τον χορό." Εξήγησα.

Η βραδιά συνεχίστηκε ευχάριστα. Το επόμενο πρωί, τελειώνοντας από τον χορό κι επιστρεφοντας σπίτι, συνάντησα εντελώς τυχαία τον Οδυσσέα.

"Αν θέλεις, μπορείς να έρθεις σπίτι μου απόψε. Με την οικογένειά σου." Είπα και το σκοτεινό του βλέμμα κοίταξε το πάτωμα.

"Μόνος μου είμαι." Είπε Στρέφοντας το βλέμμα του πάνω μου κι ένα μικρό κουρασμένο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του.

"Ένας παραπάνω λόγος να έρθεις." Του έκλεισα το μάτι.

"Δεν ξέρω. Θα δούμε." Είπε

"Σε παρακαλώ έλα. Θα είναι και τα παιδιά." Εξήγησα

"Καλά." Ξεφυσηξε

"Θα έρθεις;" ρώτησα με ναζιάρικη φωνή.

"Θα έρθω." Αναφώνησε. Τον αγκάλιασα.

"Θα σε περιμένω. Όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο." Είπα κι έφυγα.