Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 30.

Φοίβη.

Στο Λονδίνο τελικά καθίσαμε για μια εβδομάδα. Όταν γύρισα, από το επόμενο κιόλας πρωί, αρχίσαμε τα μαθήματα στο φροντιστήριο. Σε μια εβδομάδα άρχιζε το σχολείο. Την τρίτη μέρα Γυρίζοντας στο φροντιστήριο με περίμενε μια ακόμη ταραχή. Καθόμουν στο γραφείο μου και μελετούσα όταν άκουσα την εξωπορτα του σπιτιού να ανοίγει και να κλείνει με δύναμη. Κάποιος με γρήγορα βήματα ανέβηκε την σκάλα.

"Φοίβη που είσαι;" Ακούστηκε εκνευρισμένη η φωνή της μαμάς. Άνοιξε απότομα την πόρτα του δωματίου μου.

"Τι έγινε;" ρώτησα. Έβλεπα την ταραχή της.
"Δεν μου λες... Δεν ντρέπεσαι καθόλου;" ρωτάει και στρεφω ξανά το βλέμμα στα βιβλία μου.
"Δεν σε καταλαβαίνω." Είπα.
"Δεν με καταλαβαίνεις εε;" ρώτησε.
"Όχι!" απάντησα
"Από τα 17 σου; Ήρθες σε επαφή με αγόρι από τα 17 σου;" Φώναζε εκνευρισμένη.
"Σε παρακαλώ μαμά.... Σε λίγο καιρό γίνομαι δεκαοχτώ... Θα μπορώ να αποφασίζω τι θα κάνω μόνη μου." Είπα.
"Δεν κατάλαβες μικρή, όσο ζεις εδώ έχουμε ευθύνη για το τι κάνεις. Σκέψου μόνο να το μάθει ο πατέρας σου. Τότε να δούμε τι θα πεις..." Ειπε
"Μαμά τις αποφάσεις μου τις έχω πάρει. Ό,τι κι αν πείτε εσύ κι ο μπαμπάς μου είναι αδιάφορο." Λέω εκνευρισμένη. Έχει κοκκινίσει από τα νεύρα της. Το χέρι της πάει να συγκρουστεί με το πρόσωπό μου. Κλείνω τα μάτια. Προς έκπληξή μου όμως δεν νιώθω τίποτα.

"Σας παρακαλώ πολύ κυρία Έφη. Αφήστε την ήσυχη." Άκουσα την φωνή του Ομήρου. Ήρθε κοντά μου. Η μητέρα μου Έκλαιγε από τον θυμό. Έκανε βήματα προς τα πίσω κι έφτασε στην πόρτα.

"Να έχεις φύγει πριν γυρίσει ο πατέρας σου. Και μην ξανά έρθεις." Είπε. Ο Όμηρος με αγκάλιασε.
"Είσαι καλά;" ρώτησε.
"Όμηρε, τι θα κάνω;" ρώτησα
"Θα έρθεις μαζί μου." Δήλωσε.
"Μα..." πήγα να πω μα με διέκοψε.
"Μάζεψε τα πράγματά σου για να φύγουμε." Είπε. Με την βοήθειά του έφτιαξα δύο βαλίτσες. Φύγαμε. Η μητέρα μου ήταν στη κουζίνα κι έπινε αλκοόλ. Περπατήσαμε αρκετά μέχρι που φτάσανε σε ένα κοντινό πάρκο. Καθίσαμε εκεί.

"Πώς βρέθηκες εδώ;" ρώτησα.
"Πες ότι με οδήγησε το αδερφικό ένστικτο."Είπε.
"Γιατί τα κάνεις όλα αυτά για εμένα;"  ρώτησα. Δεν απάντησε. Έβγαλε ένα χαρτί από την τσέπη του.
"Μετά την κηδεία πήγα σπίτι του και το βρήκα στο γραφείο μαζί με άλλα." Είπε..

"Φοίβη μου, Όμηρε,
Αγαπημένε μου αδερφέ και αγαπημένη μου. Τη στιγμή που θα διαβάζετε αυτό το γράμμα το σώμα μου θα βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της γης. Η ψυχή μου θα είναι πάνω από τα σύννεφα. Το πνεύμα μου όμως είναι μαζί σας. Θέλω να το θυμάστε αυτό. Θέλω να είστε μαζί. Να γίνετε ξανά αυτό που ήσασταν πριν έχω εγώ. Αν ψάξετε μέσα σας θα καταλάβετε ότι η αγάπη που έχει ο ένας για τον άλλο δεν έχει πεθάνει. Βρείτε την αγάπη σας και ζήστε μαζί. Για το παιδί. Για το παιδί μου. Μην αναρωτηθείτε πως το ξέρω. Είναι ένα θέμα που απαιτεί αρκετή συζήτηση. Θα έρχομαι σαν φύλακας άγγελός του και θα το Αγκαλιάζω. Εσείς θα είστε οι γονείς του. Να το αγαπάτε και να το φροντίζετε. Φοίβη μου, παρουσίασε σε όλους τον Όμηρο για πατέρα του. Ακόμη και στο ίδιο το παιδί. Δεν θέλω να νομίζει ότι είναι ορφανό. Μόνο όταν ο ίδιος ζητήσει να μάθει, να μάθει. Θα βρείτε πολλές δυσκολίες. Πάντα να βρίσκεται τη δύναμη να τα ξεπερνάτε όλα μαζί.

Με αγάπη,
Οδυσσέας."

Βούρκωσα καθώς διάβαζα το γράμμα. Έφερα στο μυαλό μου την εικόνα του. Την εικόνα που κάθεται στο γραφείο και γράφει. Τα μάτια του μπορεί και να δακρυζαν. Βγάζω τον εαυτό μου από τις σκέψεις. Κοιτώ τον Όμηρο.

"Θα τα καταφέρουμε. Έστω να προσπαθήσουμε. Να λέμε πως κάτι κάναμε. Εντάξει;" ρωτάει. Σηκώνομαι όρθια. Πηγαίνω μπροστά του και τον Αγκαλιάζω. "Εντάξει." Ψιθύρισα και με αγκάλιασε κι εκείνος.

Όμηρος.

Το ίδιος κιόλας απόγευμα φύγαμε για την Αθήνα. Χωρίς να πούμε τίποτα σε κανέναν. Δεν είχαμε να δώσουμε πουθενά εξηγήσεις. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο που θα μέναμε απόψε. Από αύριο θα ψάξουμε για σπίτι. Η Φοίβη θα μείνει εδώ. Δεν θέλω να την κουράζω. Οι γονείς μου μου έδωσαν χρήματα για τα πρώτα μου έξοδα. Δεν μπορούν να ξεπεράσουν ακόμη τον χαμό του Οδυσσέα. Λογικό. Πάνω που τον βρήκαν τον έχασαν για πάντα. Για την Φοίβη δεν θα μάθουν τίποτα ακόμη. Έτσι είναι καλύτερα πιστεύω. Το συζήτησα και μαζί της και συμφώνησε.