Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 36.

Ξημέρωσε η μέρα που όλοι περίμεναν. Ίσως να μην το έλεγαν στους εαυτούς τους. Η Φοίβη έδειχνε τόσο όμορφη μέσα στο λευκό νυφικό της. Το νυφικό ήταν ίσια. Πολύ απλό. Στο μέρος του στήθους, είχε κεντημένη δαντέλα. Από εκεί και κάτω έπεφτε σκέτο το ύφασμα. Τα μαλλιά της ήταν σπαστά με ένα στενάκι με λουλούδια αγρού. Ειχε πολύ απλό μακιγιάζ στα χρώματα της γης. Η ώρα ήταν 7 ακριβώς όταν έφυγαν από το σπίτι. Πήγαν προς την εκκλησία. Εκεί ήταν όλοι μαζεμένοι. Το εξωτερικό ήταν στολισμένο με λουλούδια της φύσης. Ήταν και η μητέρα της Φοίβης εκεί. Έδειχνε μετανιωμένη. Ήταν εκεί με την Λίζα και τον κύριο Νικόλα. Η Φοίβη την είδε. Τότε κατάλαβε πως πλέον δεν υπήρχε μέσα της κακία για εκείνη. Με τη συνοδεία του πατέρα της, πήγε στην είσοδο της εκκλησίας που περίμενε ο Όμηρος με τον γιο της στην αγκαλιά. Ο κύριος Χρήστος παραδωσε την νύφη στον γαμπρό. Η Φοίβη πήρε τον μικρούλη στα χέρια της και τον έδωσε στον πατέρα της. Ο Όμηρος της φίλησε το χέρι. Μπήκαν στον ναό κι άρχισε το μυστήριο. Όταν τελείωσε ο γάμος, όλοι βγήκαν στο προαύλιο. Λίγη ώρα αργότερα, όταν η εκκλησία ήταν έτοιμη, έκαναν και τη βάπτιση. Όταν ακούστηκε "Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού Οδυσσέας", όσοι ήξεραν Χαμογέλασαν. Ακόμη κι εκείνη που δεν ήξεραν, περίμεναν να ακούσουν αυτό το όνομα. Μόνο όμως τέσσερις άνθρωποι από όλους αυτούς ήξεραν την αλήθεια του παρελθόντος. Μια αλήθεια που μετά από εκείνη την μέρα, δεν θα έβγαινε ποτέ στο φως.

Ελβίρα.

Τα μυστήρια τελείωσαν περίπου στις 9. Κάναμε την φωτογράφηση που έπρεπε. Για να θυμόμαστε την στιγμή. Έτσι κι αλλιώς δεν θα ξεχνουσαμε. Πριν πάμε στη δεξίωση, πήγαμε στο ξενοδοχείο. Ήθελα να αλλάξω. Μπήκαμε στο δωμάτιο. Έβγαλα τις γόβες στηριζόμενη στον Ολύμπιο. Ο Ολύμπιος έβγαλε το σακάκι και την γραβάτα του. Έπεσε στο κρεβάτι. Προσπάθησα να ξεκουμπωσω το φόρεμα να δεν τα κατάφερα. Άκουσα το γέλιο του.

"Έλα να σε βοηθήσω." Είπε. Πήγα μπροστά του και μου ξεκουμπωσε. Έβγαλα το λευκό φόρεμα κι έβαλα ένα μαύρο φόρεμα. Κοιταχτηκα στο καθρέφτη και ανανέωσα το μακιγιάζ μου. Ο Ολύμπιος με Κοιτούσε μέσα από τον καθρέφτη. Πήγα κοντά του. Με φίλησε.

"Είσαι πολύ όμορφη. " Είπε.
"Η μέρα αυτή  μας κάνει όλους όμορφους." Είπα. Χαμογέλασε. Πήγα να σηκωθώ. Μου έπιασε το χέρι και με τράβηξε κοντά του. Με φίλησε ξανά.
"Πρέπει να φύγουμε." Ψιθύρισα. Σηκώθηκα. Η πόρτα χτύπησε. Ηταν η Φαίη με την μικρή Ελπίδα.

"Είστε έτοιμοι;" ρώτησε. "Ολύμπιε ακόμη έτσι είσαι;" ρώτησε. Η μικρή πήγε στον Ολύμπιο.

Η Φαίη μου έκαμε έναν κότσο στα μαλλιά. Ειχε κάνει σεμινάρια ερασιτεχνικής κομμωτικής στο Λονδίνο μαζί με την Ζωή.

"Άντε Σήκω Ολύμπιε να ετοιμαστεις." Είπα καθώς φορούσα τις πιο χαμηλές μου γόβες. Ο Ολύμπιος σηκώθηκε να βάλει τα δικά του παπούτσια. Η Ελπίδα ήρθε σε εμένα.

"Πώς σου φαίνεται εδώ στην Ελλάδα;" ρώτησα.
"Θέλω να πάω σπίτι." Είπε.
"Τι έγινε Ελπίδα μου;" ρώτησε η Φαιη.
"Τίποτα... Τίποτα..." Ειπε η μικρή.
"Δηλαδή όλα είναι εντάξει;" ρώτησα.
"Ναι. Αλλά μου λείπει το σπίτι. Και ο Χάρι δεν παίζει με εμένα." Είπε με τη παιδική φωνή της.
"Μπορείτε να παίζετε όλα τα παιδάκια μαζί." Είπα. Ο Ολύμπιος βγήκε από το μπάνιο. Φύγαμε για την δεξίωση.
Φτάσαμε στο κέντρο της δεξίωσης. Οι νεόνυμφοι ήρθαν σε λίγη ώρα με τον μικρό Οδυσσέα.
Έκοψαν την τούρτα και χόρεψαν τον πρώτο τους χορό με τον μικρό τους στην αγκαλιά.
Φαινόταν όλα τόσο υπέροχα. Σαν να είχαμε ξεχάσει όλοι όσοι ξέραμε. Δεν το είχαμε κάνει. Απλά είχαμε δώσει μια υπόσχεση, να κρατήσουμε ένα μυστικό. Ένα μυστικό που σήμερα είχε σφραγιστει. Μπορούσαμε πλέον να γελάμε ξανά. Ο Οδυσσέας ήταν μαζί μας. Το νιωθαμε. Ξέραμε ότι από εκείνη τη μέρα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας που ήταν πλέον κοινές. Γιορταζαμε για αυτό.
Ξαφνικά διακρίνω μια μικρή αναστάτωση. Πήγα κοντά στον Ηλία.

"Η Ελπίδα εξαφανίστηκε."