Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 26.

Ελβίρα.

Έχουν περάσει δύο μέρες από τα γενέθλια του Ομήρου και του Οδυσσέα. Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων και μάθαμε επιτέλους που πέρασε ο Όμηρος. Το πρωί με ξυπνησε ένα τηλεφώνημα. Ήταν από την κυρία Έφη. Μου ζήτησε να πάω από εκεί. Η Φοίβη έφαγε κάτι που την πείραξε το προηγούμενο βράδυ. Δεν ήταν καλά. Η κυρία Έφη και ο κύριος Νικόλα έπρεπε να φύγουν. Είχαν κανονισει ταξίδι. Θα πάνε στον Φίλιππο. Δεν ήθελαν να αφήσουν μόνη της την Φοίβη σε αυτή τη κατάσταση. Φόρεσα μια πρόχειρη φόρμα και σε πέντε λεπτά ήμουν στο σπίτι της Φοίβης.

Βρήκα τη Φοίβη ξαπλωμένη στο κρεβάτι, σκεπασμένη με μια ελαφριά κουβέρτα.

"Φοίβη τι έγινε;" ρώτησα. Πριν προλάβει να απαντήσει, έτρεξε στο μπάνιο. Αν και ο εμετός με αηδιάζει, την ακολούθησα. Μπορεί να χρειάζονταν κάτι. Πριν προλάβω να κάνω την παραμικρή κίνηση είχε βγάλει ότι είχε στο στομάχι της. Έπλυνε λίγο το στόμα της. Έπειτα γύρισε και με κοίταξε. Φαινόταν χλωμή. Καθίσαμε στο καναπεδακι που υπήρχε στο διάδρομο.

"Τι έγινε βρε Φοίβη μου; Τι σε πείραξε;" ρώτησα.
"Ελβίρα." Λέει και βάζει τα κλάματα.
"Τι έπαθες κοριτσάκι μου;" ρώτησα και την αγκάλιασα.
"Δεν κλαίω για τους εμετούς. Δεν είναι   μόνο αυτό." Είπε και με μπέρδεψε.
"Τι άλλο είναι Φοίβη μου;" ρώτησα.
"Έχω καθυστέρηση." Είπε μέσα από λυγμούς. Αν δεν ήμουν 17 θα είχα πάθει πέντε εγκεφαλικά. Ξεροκαταπια
"Δεν είναι δηλητηρίαση δηλαδή." Είπα και κούνησε αρνητικά το κεφάλι.
"Έλα εδώ κοριτσάκι μου." Είπα και την αγκάλιασα.
"Μην κλαις. Μπορεί να είναι από το άγχος σου. Είναι και η αλλαγή του καιρού τώρα βρε. Οι περισσότερες έχουμε διαταραχές αυτή τη περίοδο στον κύκλο μας." Είπα.
"Ναι καλά." Είπε. Άρχισε να ηρεμεί.
"Και δεν μου λες αφού κάνατε ότι κάνατε με τον Οδυσσέα, προφυλάξεις δεν χρησιμοποιούσατε;" ρώτησα.
"Για να έχω τέτοιες υποψίες εσύ τι λες;" απαντάει με ερώτηση.
"Δίκιο έχεις. Σταμάτα όμως να κλαις σε παρακαλώ. Θα πάμε να πάρουμε ένα τεστ να δούμε." Είπα.
"Που; Εδώ όλοι μας ξέρουν. Που θα πάμε;" ρώτησε
"Θα πάρουμε το λεωφορείο να πάμε αλλού να το πάρουμε. Έτσι κι αλλιώς μόνες μας είμαστε εδώ." Είπα. Πήγε να ντυθεί. Σε δέκα λεπτά ήμασταν στη στάση του λεωφορείου. Πήραμε το λεωφορείο της γραμμής και πήγαμε σε μια κωμόπολη που απέχει αρκετά χιλιόμετρα από εδώ. Πήγαμε στο φαρμακείο. Πήραμε το τεστ. Το λεωφορείο της επιστροφής έρχεται σε τρία τέταρτα. Καθίσαμε σε ένα καφέ.

"Ο Οδυσσέας το ξέρει;" ρώτησα
"Όχι. Μόνο εσύ το ξέρεις." Δήλωσε.
"Πρέπει να το μάθει." Είπα
"Όχι ακόμη. Δεν θέλω να το μάθει κανένας. Να το ξέρω μόνο εγώ κι εσύ. Δεν θυμάσαι; Τόσα μυστικά είχαμε από μικρές." Είπε.
"Μα αν είσαι θα φανεί κάποια στιγμή." Είπα
"Αν είμαι θα δούμε." Απάντησε.

Όμηρος.

Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα. Πέρασα στην Νομική Αθηνών. Ήταν η πρώτη μου επιλογή. Το μεγαλύτερο όνειρό μου ήταν να γίνω νομικός. Και τώρα πραγματοποιείται. Χάρηκα πάρα πολύ. Αφού μάθαμε τα αποτελέσματα, πήγαμε με την μάνα μου στο σπίτι του Οδυσσέα. Ηρθαν τα αδέρφια του. Ήθελε να τα γνωρίσει. Συζήτησαν για πολύ ώρα οι τρεις τους. Η μητέρα μου Μάλιστα πρότεινε τώρα που φεύγω εγώ να μείνει μαζί τους ο Οδυσσέας για να μην μένει άλλο μόνος του. Δεν έμεινε όμως πολύ μαζί μας γιατί της τηλεφώνησαν από το μαγαζί. Μείναμε λοιπόν εγώ, ο Οδυσσέας, η Αφροδίτη και ο Ιάσονας. Τα δύο αδέρφια φαινόταν σκεπτικα. Μετά από πολύ ώρα αποφάσισαν να μιλήσουν.

"Μικρέ τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά." Πήρε τον λόγο ο Ιάσονας.
"Τι έγινε;" ρώτησε ο Οδυσσέας.
"Σε ανακάλυψε ο Σταυρίδης." Είπε η Αφροδίτη.
"Ε και;" απόρησε ο Οδυσσέας.
"Είναι επικίνδυνος. Αυτός ο άνθρωπος θέλει να σε καταστρέψει." Είπε ο Ιάσονας.
"Ποιος είναι αυτός ο Σταυρίδης ρε παιδιά;" ρώτησα.
"Αυτός που σκότωσε τον πατέρα μας." Είπε η Αφροδίτη.
"Και τι θέλει από τον Οδυσσέα;" ρώτησα.
"Υποτίθεται ότι εγώ ξέρω κάτι κωδικούς και κάτι χρυσούς αριθμούς που τους χρειάζονται. Βλέπεις ο πατέρας μου ήταν ο μοναδικός που τους ήξερε. Πάντα έπαιρνε εμένα μαζί του. Εγώ όμως ήμουν παιδί. Που να τους θυμάμαι;!" Εξήγησε ο Οδυσσέας.
"Και γιατί δεν τους το λες;" ρώτησα
"Τους το είπα." Είπε ο Οδυσσέας.
"Νομίζεις ότι τον πίστεψαν;" ρώτησε ο Ιάσονας.
"Και τώρα;" ρώτησα.
"Πρέπει να χάσει ξανά τα ίχνη του." Είπε η Αφροδίτη. Το σκεφτήκαμε λίγο.
"Να έρθει μαζί μου στην Αθήνα." Είπα
"Είναι αδίστακτος αυτός. Θα μπείτε και οι δύο σε κίνδυνο." Είπε ο Ιάσονας.
"Δεν πειράζει. Αδερφός μου είναι!" Είπα.
"Ελπίζω να προλάβουμε." Είπε η Αφροδίτη.
"Τι εννοείς;" στραφηκαμε και οι τρεις σε εκείνη.
"Δεν ξέρω." Είπε στρεφοντας αλλού το βλέμμα.