Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 37.

Ολύμπιος.

Βλέπω την Ελβίρα να έρχεται ανήσυχη προς το μέρος μου.

"Τι έγινε;" ρώτησε.
"Χάσαμε την Ελπίδα." Είπε
"Τι εννοείς;" ρώτησα.
"Έπαιζε με τα υπόλοιπα παιδιά. Μάλλον τσακώθηκε με κάποιο από αυτά κι έφυγε." Είπε.
"Πάμε να την βρούμε." Είπα.

Νικόλας.

Έπαιζα με τα μικρότερα παιδιά. Μου αρέσει να παίζω. Όμως τα μικρά δεν ξέρουν να παίζουν πολύ καλά όπως οι φίλοι μου στο σχολείο. Μερικές φορές νευριάζω με τα παιδιά και τους μιλάω άσχημα χωρίς να το θέλω.
Μερικές φορές όταν πηγαίνουμε στο χωριό, η μαμά δεν με αφήνει να το λέω έτσι, προσέχω συνεχώς τα μικρά. Θυμώνω γιατί εγώ είμαι μεγάλος. Έκλεισα και τα 10. Σε λίγο καιρό θα κλείσω τα 11. Μόνο η ξαδέρφη μου η Δήμητρα πηγαίνει σχολείο. Φέτος άρχισε. Τα υπόλοιπα ούτε σχολείο πηγαίνουν. Αλλά οι μεγάλοι μου λένε να τα προσέχω.

Σήμερα παντρεύτηκε η Φοίβη με τον Όμηρο. Βάφτισαν και τον Οδυσσέα. Η Φοίβη είναι η καλύτερη από όλους τους μεγάλους. Έχει όμως πολύ καιρό να ασχοληθεί μαζί μου. Κανένας δεν ασχολείται με εμένα. Η μαμά ασχολείται περισσότερο με την αδερφή μου. Κι ο μπαμπάς σε αυτή έχει αδυναμία. Στο τραπέζι του γάμου, η Ελπίδα, δεν ερχόταν να παίξει μαζί μας. Μόνο όταν ήρθε ο Χάρι ήρθε και εκείνη. Δεν ήξερε να παίζει.

"Είσαι γκρινιάρα και τα θες όλα δικά σου." Είπα επιθετικά. Εκείνη άρχισε να τρέχει. Προς την έξοδο του μαγαζιού. Έτρεξα προς το μπάνιο. Ήμουν πολύ θυμωμένος. Χτύπησα τον τοίχο. Ο Χάρι μου είπε ότι έπρεπε να της ζητήσω συγνώμη. Ειχε δίκιο. Έτρεξα προς το εξωτερικό του μαγαζιού. Περπατησα αρκετά. Ήταν και σκοτάδι αλλά δεν το φοβόμουν γιατί είμαι αγόρι. Άκουσα κλάματα. Σε ένα σκαλακι καθόταν η Ελπίδα.

"Ελπίδα..." είπα.
"Φύγε είμαι και κλαψιάρα. Εντάξει; Άσε με." Είπε.
"Όχι. Δεν εννοούσα αυτά που είπα. Μην κλαις." Είπα και κάθισα δίπλα της. "Ηρέμησε." Λέω και την ακουμπω στην πλάτη. Προσπαθώ να την ηρεμήσω. Λυπάμαι που την έκανα να κλάψει. Δεν της πηγαίνει.

"Παιδιά, εδώ είστε;" Ακούσαμε τη φωνή της μαμάς.
"Δεν σας είπαμε να μην βγείτε έξω;" είπε η κυρία Φαίη και πήρε αγκαλιά την Ελπίδα.
"Συγγνώμη. Εγώ φταίω." Είπα και η μαμά με πήρε από το χέρι.
"Τώρα είστε Εντάξει;" ρώτησε η μαμά και η κυρία Φαίη.
"Ναι." Απάντησε η Ελπίδα καθώς σκούπισε τα μάτια της.

Μείναμε στο κέντρο της δεξίωσης μέχρι το πρωί. Η Ελπίδα αποκοιμήθηκε. Την κοιτούσα συνέχεια. Μην την πειράξει κανένας. Φύγαμε όλοι μαζί. Ο κύριος Ηλίας πήρε τον ώμο του την Ελπίδα χωρίς να την ξυπνήσει. Δεν ξέρω αν θα την ξαναδώ.  Άνοιξε τα μάτια της. Χωρίς να σηκώσει το κεφάλι της με χαιρέτησε. Με αποχαιρέτησε.

Και κάπου εδώ φτάνουμε στο τέλος κι αυτής της ιστορίας. Το τέλος έρχεται όταν όλα ολοκληρώνονται. Έτσι κι εδώ. Η Ελβίρα και ο Ολύμπιος ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους στην Αθήνα. Έπειτα έφυγαν δύο χρόνια και πήγαν στην Αγγλία για μεταπτυχιακά. Ύστερα γύρισαν στην Ελλάδα, έκαναν άλλο ένα μεταπτυχιακό. Πλέον έμεναν μαζί. Ο Ολύμπιος είχε ήδη στείλει το βιογραφικό του σε ένα δημοφιλές κανάλι. Η Ελβίρα βρήκε δουλειά σε έναν εκδοτικό οίκο Αγγλικών Βιβλίων. Την ζήτησαν και σε φροντιστήριο. Στην ηλικία των 25, έγινε ο πολυπόθητος γάμος τους. Έκαναν και δύο κόρες. Που έμοιαζαν πολύ και στους δύο.
Η Φοίβη με τον Όμηρο, έζησαν περίπου δύο χρόνια μόνο με τον Οδυσσέα τους. Στα τρίτα γενέθλια του Οδυσσέα ήταν και η μικρή Ζωή. Τι δεύτερο παιδί της Φοίβης και του Ομήρου. Νονοί της Ζωής ήταν ο Κώστας και η Μαρίζα, οι οποίοι έκαναν επίσης έναν πετυχημένο γάμο ένα χρόνο μετά τον γάμο της Φοίβης και του Ομήρου. Έκαναν τον Αχιλλέα και τον Ανδρέα. Ο Όμηρος έγινε από τους καλύτερους δικηγόρους της Αθήνας. Στην Αθήνα έμειναν για πολλά χρόνια. Στην ηλικία των 25, η Φοίβη πέρασε στην σχολή της Ψυχολογίας όπως ήθελε πάντα και στα 29 της είχε το δικό της γραφείο. 

Πέτυχαν όλοι σε ότι έκαναν. Ίσως έφταιγε που το Αγαπούσαν. Ίσως επειδή κάποιος έβλεπε από εκεί ψηλά το πείσμα τους κι επέμενε μαζί τους. Ποιος ξέρει;

"Μερικές φορές μπορεί να φροντίζουν για εσένα αυτοί που δεν είναι εκεί. Πάντα κάτι θα υπάρχει."

Τέλος!