Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 13.

Όμηρος.

Δεν ξέρω πως μου ήρθε κι έκανα αυτή την σκηνή χτες. Είμαι τρελός; Τι έκανα; Χώρισα με την Φοίβη; Με την Φοίβη μου. Την πλήγωσα. Το νιώθω. Είδα τα μάτια της που γέμισαν δάκρυα κι ας τα κρατούσε να μην κυλήσουν. Θα την χάσω. Την έχασα ήδη. Το πιο σημαντικό άτομο για εμένα. Πάντα την έκανα να γελάει και τώρα τη στεναχώρησα. Ελπίζω τουλάχιστον να με δεχτεί για φίλο στη ζωή της. Η αλήθεια είναι όμως πως ποτέ δεν θα σταματήσω να την αγαπάω. Έτσι κι αλλιώς η ζωή είναι εκατομμύρια κύκλοι. Άλλοι κλείνουν κι άλλοι ανοίγουν κάθε μέρα. Ποτέ δεν πρέπει να χάνουμε την Ελπίδα μας. Ο επιμένων νικά.

Φοίβη.

Το πρωί ξύπνησα από το φως του ηλίου που μπήκε και γέμισε το δωμάτιο. Γύρισα πλευρό και είδα τον αδερφό μου. Ήταν κι αυτός με μισάνοικτα μάτια. Τεντωθήκαμε και οι δύο.

"Πώς είσαι σήμερα;" με ρώτησε.

"Καλύτερα. Ευχαριστώ." Απάντησα

Η πόρτα άνοιξε και μπήκε ο Άγγελος. Ξάπλωσε κι αυτός δίπλα μου. Είμαι στην μέση από τα δύο αδέρφια μου τώρα. Κοιτάζουμε έξω από το παράθυρο το χιόνι που πέφτει. Κοιταζόμαστε μεταξύ μας.

"Καλά Χριστούγεννα." Φωνάζουμε και οι τρεις. Η Παιδική μας συνήθεια.

Πήραμε το δώρο που είχαμε αγοράσει στον μπαμπά μας και τρέξαμε να τον βρούμε στο σαλόνι. Κάθε πρωί Χριστουγεννων κάθονταν με την μαμά δίπλα στο τζάκι.

"Χρόνια πολλά μπαμπά." Είπαμε Χαρούμενα και του δώσαμε το δώρο του.

Χαμογέλασε ολόκληρος μόλις είδε πως και φέτος συνεχίστηκε η παιδική συνήθεια. Άνοιξε το δώρο του. Ήταν ένα παλιό ρολόι. Το βρήκαμε σε ένα παλαιοπολείο. Ξέρουμε πως ο μπαμπάς τρελαίνεται για παλιά αντικείμενα.

Πήγαμε όλοι μαζί στην κεντρική εκκλησία της πόλης. Οι περισσότεροι κάτοικοι πηγαίνουν εκεί. Προς έκπληξή μου, εκεί ήταν και ο Οδυσσέας με τα αδέρφια του. Μα καλά, αυτός γονείς δεν έχει; Ο Οδυσσέας ήταν κομψά ντυμένος. Αυτές τις μέρες όλοι ντύνονται επίσημα.
Το κακό όμως είναι ότι βρήκαμε την οικογένεια Κοσκινίδη. Όπως ήδη έχει αναφερθεί, η οικογένειά μου κι εκείνοι γνωρίζονται πολύ καλά. Το απόγευμα θα έρθουν επίσκεψη για τη γιορτή του μπαμπά. Εννοείται πως κανένας δεν ξέρει για τον χωρισμό μας.
Όλα τρέχουν στο κεφάλι μου από χτες το βράδυ. Μετά την εκκλησία, αφού γυρίσαμε στο σπίτι προσπάθησα να ξεχαστώ. Αποφάσισα να παίξω με τα ανίψια μου. Για την ακρίβεια τα πήρα στο δωμάτιό μου, καθίσαμε κυκλικά και τους διάβασα Χριστουγενιάτικο παραμύθι. "Ο Αη-Βασίλης και η μαγική συνταγή."

"Όλα αυτά είναι ανοησίες. Δεν υπάρχει ούτε αη Βασίλης ούτε μαγικές συνταγές." Λέει εκνευρισμένος ο Νικόλας.

"Υπάρχει βρε χαζε." Του φωνάζει η αδερφή του.

Η μικρότερη ανιψιά μου, δεν μιλάει με κοιτάζει μόνο με βλέμμα θλιμμένο.

"Φοίβη, δεν υπάρχει τίποτα;" ρωτάει έτοιμη να κλάψει.

"Υπάρχει. Τι θα λέγαμε εσείς οι δύο κοπέλες να πάτε στη γιαγιά που φτιάχνει φαγητό;" ρωτάω και τα δύο κορίτσια φεύγουν από το δωμάτιο. Μένω μόνη με τον Νικόλα. Το Πλησιάζω.

"Μα καλά... Πιστεύεις ότι υπάρχουν όλα αυτά;" ρωτάει

"Ναι. Γιατί να μην πιστεύω;" Απαντώ με ερώτηση. Θέλω να τον ψυχολογησω λίγο.

"Είναι όλα τόσο παράλογα." Εξηγεί.

"Κοίτα να δεις Νικόλα μου... Σε ένα μήνα γίνεσαι εννέα. Θεωρώ κάπως κακό να μην πιστεύεις στη μαγεία των Χριστουγεννων. Κι αν δεν θες εσύ μην πιστεύεις. Όμως μην καταστρέφεις την μαγεία των άλλων ιδιαίτερα των μικρών παιδιών...." Λέω και το σκέφτεται. Έπειτα κοιτάζει μετανιωμένος. Το σκουντάω.

"Πάντα τα βρίσκαμε εμείς οι δυο. Μπορούμε να συνενοηθούμε. Έτσι δεν είναι;" ρωτάω

"Έτσι είναι." Λέει. Του έχω ιδιαίτερη αδυναμία αυτού του παιδιού.

"Και μια ακόμη συμβουλή. Πάντα να πιστεύεις πως υπάρχει κάτι πάνω από όλα. Ονόμασέ το όπως θέλεις. Αρκεί να υπάρχει κάτι. Ίσως να μην το καταλαβαίνεις τώρα. Θα καταλάβεις στη πορεία." Λέω

"Ευχαριστώ πολύ Φοίβη." Λέει και με αγκαλιάζει.