Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 17.

Φοίβη.

Η σχέση μου με τον Οδυσσέα πάει περίφημα. Τον βλέπω κάθε μέρα. Καθόμαστε μαζί στο σχολείο. Και στο φροντιστήριο. Μετά τις διακοπές των Χριστουγεννων ήρθε στο φροντιστήριο μας. Ο Όμηρος διαβάζει πολύ και μόνο στο φροντιστήριο τον βλέπω λιγάκι. Ο Ολύμπιος με την Ελβίρα συνεχίζουν δυναμικά. Τσακώνονται, χτυπιουνται, τα ξαναβρησκουν. Τα κλασικά. Όπως τους ήξερα πάντα. Όμως συνεχώς είναι κοντά ο ένας στον άλλο. Ώρες ώρες ρίχνουν κάτι κρυφά βλέμματα ο ένας στον άλλο. Αν ήξεραν για αυτά τα βλέμματα σίγουρα δεν θα ήταν έτσι τώρα. Τέλος πάντων. Αύριο πετάμε για Ρωσία. Αυτή η παράσταση είναι η πιο σημαντική για εμένα. Θέλω πολύ να πάρω καλή βαθμολογία και να πάρω το δίπλωμα μου στο μπαλέτο. Η δασκάλα που είχα από μικρή πιστεύει σε εμένα. Λέει ότι θα αριστευσω.

Έχει νυχτώσει. Σήμερα είχαμε πολύ μικρή πρόβα. Δεν ήθελαν να μας κουράσουν. Η ώρα είναι 8. Μετά την πρόβα πέρασα από το σπίτι του Οδυσσέα. Έχει άνετο σπίτι. Έχει επίσης το προτέρημα ότι εδώ είμαστε μόνοι μας. Χωρίς κανέναν να μας ενοχλεί.

Οδυσσέας.

Όταν τελείωσα από το φροντιστήριο, Αποχαιρέτησα την Ελβίρα και τον Ολύμπιο. Πήγα αμέσως σπίτι. Έχουμε γίνει μια παρέα. Χαίρομαι πολύ για αυτό. Είναι όλοι τους πολύ καλά παιδιά. Το καλύτερο όμως για εμένα είναι ότι εγώ και η Φοίβη ειμαστε μαζί. Περνάμε αρκετό χρόνο μαζί. Ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλο. Νιώθω πολύ τυχερός. Ο Όμηρος δεν έχει σταθεί εμπόδιο. Νιώθω βέβαια πως δεν μπορεί τόσο εύκολα να πάψει την αγάπη του για εκείνη. Δεν νιώθω όμως ότι απειλούμαστε. Πιστεύω ότι ο Όμηρος είναι σύμμαχος κι όχι αντίπαλος.

Κάθομαι στο σπίτι μου και Λύνω μια άσκηση στα μαθηματικά. Σήμερα η Φοίβη δεν ήρθε για μάθημα. Ειχε πρόβα στο χορό.

Η ώρα είναι 8:10 όταν κλείνω τα βιβλία. Εκείνη περίπου την ώρα φτάνει στο σπίτι μου η Φοίβη. Καθόμαστε μαζί. Της δίνω τα μαθήματα και την βοηθάω με μερικές ασκήσεις που δεν καταλαβαίνει. Απόψε έφυγε νωρίς από το σπίτι μου. Αύριο το πρωί φεύγει για Ρωσία. Πρέπει να ξεκουραστεί. Καθίσαμε όμως λιγάκι στον καναπέ.

"Είμαι κουρασμένη." Εξηγεί

"Λογικό. Με τόσες πρόβες." Είπα

"Άσε. Αυτές τις μέρες είχαμε πολλές ώρες." Είπε

"Τουλάχιστον τελειώνει." Είπα

"Ελπίζω να πάρω κάποια ανταμοιβή για όλο αυτό." Λέει

"Θα πάρεις." Λέω

Κοιτάζει το ρολόι. Πετάγεται όρθια.

"Πέρασε η ώρα. Φεύγω!" Λέει

"Πήγαινε. Καλό ταξίδι. Είμαι σίγουρος ότι θα τα πας περίφημα." Είπα. Δώσαμε ένα φιλί κι έφυγε.

Σήμερα φαινόταν λιγάκι αγχωμένη. Αυτό δεν είναι και τόσο καλό. Εγώ όμως πιστεύω ότι θα τα πάει πολύ καλά. Τόσα χρόνια το κάνει. Το αγαπάει το μπαλέτο. Κοιτάζω εκείνη τη φωτογραφία που μου είχε χαρίσει. Η Φοίβη μικρή. Ετοιμαζόταν για την πρόβα του μπαλέτου.
Από μικρή με εκείνο το μελαγχολικό βλέμμα. Αυτό το βλέμμα που χαμηλώνει τόσο συχνά. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως κάνω κάτι λάθος. Η Ελβίρα λέει πως πρέπει να μιλήσω για το παρελθόν μου. Η Ελβίρα ξέρει. Έχουμε περάσει αρκετά βράδια μιλώντας. Ίσως έχει δίκιο. Δεν μπορώ όμως να μιλήσω. Όχι ακόμα. Φοβάμαι. Θα τα μάθει όλα. Από εμένα. Την κατάλληλη στιγμή.