Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 14.

Ελβίρα.

Δύο μέρες πριν αλλάξει ο χρόνος, ήρθε ο Ηλίας με την Φαίη και την τετράχρονη Ελπίδα. Αν και περνάμε αρκετό χρόνο μαζί, μένουνε στο πατρικό της Φαίης. Στο σπίτι αυτές τις μέρες μένει ο Ολύμπιος. Έφυγαν οι γονείς του και τον άφησαν μόνο. Που πάτε κύριοι κι αφήνετε έτσι το παιδί σας; Μόνος του θα αλλάξει χρόνο; Φυσικά κι όχι. Κάθε βράδυ κοιμόμαστε μαζί. Έχει περάσει ο θυμός μου για εκείνον. Ιδιαίτερα μετά από τη συζήτηση που είχαμε εκείνο το βράδυ.

"Συγγνώμη για ο,τι σου έχω κάνει." Είπε ξαφνικά ενώ ήμασταν ξαπλωμένοι.

"Όλοι υπερβάλουμε μερικές φορές." Απάντησα με ήρεμη φωνή. Η στιγμή αυτή ήταν τόσο ήρεμη. Καιρό είχαμε.

"Ξέρω ότι πολλές φορές σε πιέζω και η στάση μου σε ενοχλεί... Όμως... είσαι ο μοναδικός άνθρωπος πλέον που θεωρώ πραγματική οικογένεια. Κοίτα, οι γονείς μου με άφησαν τέτοιες μέρες. Εσένα σε ξέρω από παιδί. Κι αν κάνω λάθος μερικές φορές το κάνω επειδή φοβάμαι." Είπε

"Τι φοβάσαι;" τον ρώτησα και γύρισα το σώμα μου

"Ότι θα σε χάσω από αφέλεια." Εξήγησε

"Μην σκέφτεσαι έτσι. Κι εγώ μπορεί να Εκνευρίζομαι πολλές φορές μαζί σου. Όμως για εμένα θα είσαι πάντα ο κολλητουλης μου." Είπα.

"Ναι. Κολλητουλης!" Είπε σιγανά και γύρισε το σώμα του και κοίταξε το ταβάνι. Έβαλα το κεφάλι μου πάνω του και του χαμογέλασα ενώ εκείνος άφησε μια ανάσα να φύγει.

Ολύμπιος.

Προσπαθώ να αγνοήσω το γεγονός ότι οι γονείς μου με παράτησαν τέτοιες μέρες. Πάντα ταξίδευαν. Αυτή τη φορά όμως με άφησαν την επόμενη μέρα από τα Χριστούγεννα. Θα τους δω μετά τη Πρωτοχρονιά. Και ούτε που νοιάζονται τι κάνω. Τους έχω συγχωρήσει πολλά. Αυτό όμως δεν ξέρω αν μπορώ. Ευτυχώς, η οικογένεια της Ελβίρα, δέχτηκε με χαρά να με φιλοξενήσει. Νόμιζα ότι η Ελβίρα θα ήταν ακόμη θυμωμένη μαζί μου μετά το σκηνικό στο πάρτι. Έχει όμως τόσο καλή καρδιά που δεν κρατάει κακίες. Κάθε βράδυ κοιμόμαστε μαζί. Για την ακρίβεια εκείνη κοιμάται. Εγώ την χαζεύω. Είναι τόσο γλυκιά όταν κοιμάται. Κι αυτό το άρωμά της με μαγεύει. Μπορώ να κάθομαι ολόκληρη τη νύχτα να την Κοιτώ. Ακόμη και τώρα που η ώρα είναι 4 το πρωί. Κάτι έχει αλλάξει απόψε. Διακρίνω μια ανησυχία στον ύπνο της. Ξαφνικά πετάγεται. Είναι δακρυσμενη. Η ανάσα της ηχεί σε ολόκληρο το δωμάτιο. Δεν ανάβω το φως. Την κλείνω στην αγκαλιά μου. Τρέμει.

"Ηρέμησε. Ήταν μόνο ένας εφιάλτης." Είπα καθησυχαστηκά. Εκείνη με έσφιξε στην αγκαλιά της και δεν με άφησε. Υπήρχε τόσο ένταση σε αυτή τη στιγμή, που ήταν αδύνατο να μας πάρει ξανά ο ύπνος.

Μετά από πολλά τρυφερά λόγια κι έναν ήσυχο μονόλογο, κατάφερα να την ηρεμήσω. Το μυαλό της όμως, δεν είχε φύγει από τον εφιάλτη. Μακάρι να ήξερα τι είχε δει, για να μπορώ να βοηθήσω διαφορετικά. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τη κάνω να ξεχαστεί. Πατάω τον μικρό διακόπτη του φωτιστικού. Μια μικρή πηγή φωτός σίγουρα θα βοηθήσει.

"Τι θα κάνουμε μετά την αλλαγή του χρόνου;" έσπασα τη σιωπή.

"Αρχικά θα φάμε όλοι μαζί. Δεν τα ξέρεις εσύ αυτά. Μαζευόμαστε όλοι μαζί. Συνήθως στις Φοίβης και τρώμε. Μετά διαλέγεις τι θέλεις να κάνουμε." Απαντά

"Θα έρθουμε εδώ να περιμένουμε τον Santa Claus." Λέω με ύφος μικρού παιδιού. Κατάφερα με αυτόν τον τρόπο να την κάνω να γελάσει με την καρδιά της.

"Πλάκα κάνω. Προτείνω να το ρίξουμε έξω. Μαζί με τα παιδιά." Λέω.

"Σου θυμίζω ότι ο Όμηρος με την Φοίβη τα έχουν σπάσει."

"Και τι με αυτό; Φίλοι είναι. Θα πούμε και στον Οδυσσέα. Τελικά είναι καλό παιδί." Δηλώνω.

"Ναι να του πούμε." Λέει και τις ξεφεύγει ένα ειρωνικό γελάκι.

"Τι τρέχει με τον Οδυσσέα;" ρωτάω καχύποπτα.

"Κι εμένα τίποτα." Λέει και χαμογελά.

"Με την Φοίβη έτσι;" ρώτησα. Δεν απάντησε.

"Η σιωπή μου προς απάντησή σου. Μην πεις τίποτα σε κανέναν." Είπε.

Και το είχα υποψιαστεί αλλά.....
Τέλος πάντων.
Πιστεύω πως πρέπει να το μάθει ο Όμηρος. Το καλύτερο θα ήταν να ξέρει.