Οδυσσέας.
Πέρασε ο καιρός. Έγινε η επέμβαση. Ήταν πολύ δύσκολη. Δυστυχώς απέτυχε. Αυτό το συμβάν ήταν το μεγαλύτερο χτύπημα για την Φοίβη. Πλέον το χαμόγελό της έσβησε. Δεν βγαίνει από το σπίτι της. Οι γονείς της δεν ξέρουν τι να κάνουν μαζί της.
Εγώ όμως είμαι συνέχεια εκεί. Δεν την αφήνω. Προσπαθώ να την κάνω να ξεχαστεί. Όλα είναι κενά χωρίς εκείνη. Μερικές φορές έρχεται κι ο Όμηρος. Την περίοδο τον εξετάσεων την έβλεπα λιγότερο. Την πήγαινα από το σπίτι της στο σχολείο και το αντίθετο. Τελείωσαν οι σχολικές εξετάσεις. Πλέον μπορεί να περπατά.Αν και είναι καλοκαίρι, δεν έχει ιδιαίτερη ζέστη. Βόρεια Ελλάδα βλέπεις. Τα βράδια έχει αέρα. Οι μέρες τουλάχιστον είναι ηλιόλουστες.
Είμαι στο σπίτι μου και ψάχνω στα ντουλάπια κάτι για να μαγειρέψω. Ξαφνικά φυσάει πολύ δυνατός αέρας. Τρέχω γρήγορα να κλείσω τη μπαλκονοπορτα. Από το πρωί κάνει κρύο.
Η πόρτα χτυπάει. Πηγαίνω να ανοίξω. Ανοίγω. Βλέπω την Φοίβη. Της λέω αμέσως να περάσει. Φοράει τα μαύρα της ρούχα. Σαν εμένα κι αυτή. Πριν βγάλω λέξη, με αγκαλιάζει. Την Αγκαλιάζω κι εγώ."Έλα να καθίσουμε." Είπα και Καθίσαμε στον καναπέ.
"Μου έλειψες." Μου είπε ορθά.
"Κι εμένα." Είπα. Τότε χαμογέλασε. Έβγαλε τη τσάντα από τον ώμο της και την άφησε στον καναπέ."Πάω να φτιάξω κάτι να φάμε. Α! Και θα μείνω εδώ απόψε." Είπε και πήγε προς τη κουζίνα που χωρίζοταν με έναν πάγκο από το σαλόνι.
"Να πάω να σου στρώσω τότε." Είπα.
"Όχι. Θα κοιμηθούμε μαζί." Είπε ενώ είχε ήδη αρχίσει τη μαγειρική.Αφού φάγαμε, καθίσαμε και παίξαμε μονοπολη.
"Έλα μωρέ Οδυσσέα. Μην χτίζεις παντού. Δεν έχω άλλα χρήματα να πληρώσω." Παραπονέθηκε και γέλασα.
"Α έτσι χάνεις." Γέλασα. Εκείνη πείσμωσε.
"Έλα εδώ μωρέ." Είπα και ήρθε. Κάθισε στα πόδια."Κάθε σπίτι μου, είναι σπίτι σου. Γιατί το σπίτι μου είσαι εσύ." Είπα και χαμογέλασε καθώς χαμηλωνε το βλέμμα.
"Είσαι ό,τι καλύτερο. Το ξέρεις; " είπε και με αγκάλιασε.
"Σε λατρεύω." Είπα και την φίλησα στο λαιμό. Εκείνη γύρισε και με φίλησε στα χείλη. Την πήρα στα χέρια μου και πήγαμε στο κρεβάτι μου. Την φίλησα στα χείλη μα δεν μείναμε μόνο στο φιλί.Φοίβη.
Καθόμαστε στο κρεβάτι. Αυτός κοιτάζει το ταβάνι. Έχει περάσει το χέρι του από την πλάτη μου και ακουμπά τον ώμο μου. Εγώ έχω γυρει στο στήθος του. Το χέρι μου αγκαλιάζει το σώμα του.
YOU ARE READING
Τι Γίνεται Με Εμάς; 2
FantasyΠερίπου δέκα χρόνια πέρασαν από όταν η Ζωή, ο Φίλιππος, η Φαίη κι ο Ηλίας πήγαιναν σχολείο. Πόσο μπορεί να έχει αλλάξει το ίδιο σχολείο καθώς και ο τρόπος συμπεριφοράς μέσα σε αυτό. Η μικρή Φοίβη έχει μεγαλώσει. Μέσα από τα μάτια αυτής και των φίλω...