Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 35.

Ελβίρα.

Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που μας είπαν για τον γάμο τους ο Όμηρος με την Φοίβη, βρισκόμαστε σε μια κρίση. Εγώ με τον Ολύμπιο έχουμε αναλάβει ότι αφορά την πόλη μας. Πηγαίνουμε συνέχεια στην Αθήνα. Εκεί προσέχουμε τον μικρό. Εγώ πηγαίνω και στις πρόβες νυφικού. Γενικά ασχολούμαστε με τις ετοιμασίες σαν σωστή οικογένεια. Αν και όλοι βοηθούν από λίγο. Η Φοίβη με τη μητέρα της δεν έχει μιλήσει καθόλου.

Είμαστε δύο εβδομάδες σχεδόν πριν τον γάμο. Πέντε μέρες πριν ήταν το ετήσιο μνημόσυνο του Οδυσσέα. Πέρασε ένας χρόνος. Δεν το καταλάβαμε. Ίσως έφταιγε το διάβασμα. Ίσως έφταιγε το τρέξιμο Αθήνα Θεσσαλονίκη. Δεν ξέρω πάντως πέρασε ο καιρός. Μαζί περάσαμε κι εμείς. Είμαστε πλέον φοιτητές. Ο Ολύμπιος πέρασε Επικοινωνία και Μέσων Μαζικής ενημέρωσης ενώ εγώ πέρασα Αγγλική Φιλολογία. Βρήκαμε σπίτι κοντά στα παιδιά. Βρήκαμε δύο γκαρσονιέρες. Δεν θέλουμε να μείνουμε μαζί ακόμη.

Ο Ολύμπιος σήμερα το πρωί έφυγε για την Αθήνα. Εγώ έμεινα να τελειώσω κάτι δουλειές. Καθόμαστε για λίγο σπίτι με την Φαίη. Είμαστε οι δυο μας. Ο Ηλίας με την Ελπίδα, έχουν βγει με την Ζωή, τον Michel και τον Χάρι.

"Γιατί δεν πήγες με τους άλλους;" ρώτησα.
"Ήθελα να καθίσω να τα πούμε. Να σε βοηθήσω κιόλας." Είπε.
"Τις τελείωσα τις περισσότερες δουλειές μην ανησυχείς. Τι έχεις όμως δεν φαίνεσαι καλά." Παρατήρησα.
"Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό κάτι έχει πάθει η μητέρα σου μαζί μου. Είναι λίγο επιθετική και δεν ξέρω γιατί." Είπε.
"Δεν έχει πάθει κάτι. Απλά είχε άγχος για τα αποτελέσματά μου. Και στον Ηλία έτσι ήταν." Εξήγησα.
"Σίγουρα;" ρώτησε.
"Σίγουρα. Σε βλέπει σαν κόρη της. Από τότε με την γιαγιά. Δεν μπορεί να ξεχάσει εκείνες τις ώρες που έμεινες μαζί της στο νοσοκομείο. Τα θυμάται όλα. Μην ανησυχείς." Της χαμογέλασα. Χαμογέλασε κι εκείνη. Ακολούθησε σιωπή.

"Εσύ τι θα φορέσεις;" ρώτησε. Την κοίταξα με γουρλωμένα μάτια.
"Αυτό είναι ένα θέμα." Είπα.
"Πες μου μόνο ότι δεν έχεις βρει..." Ειπε.
"Δεν έχω βρει." Είπα. Πετάχτηκε όρθια.
"Σήκω. Ακούς εκεί... Κουμπάρα και νονά και να μην έχει βρει τι θα φορέσει δύο εβδομάδες πριν τον γάμο." Ειπε. Πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου. Πήγαμε στη Θεσσαλονίκη. Ξέραμε ότι και στο κέντρο της πόλης να πηγαίναμε δεν θα βρίσκαμε τίποτα. Στη Θεσσαλονίκη πήγαμε σε ένα όχι και τόσο γνωστό μαγαζί. Για την ακρίβεια ήταν οίκος μόδας. Μου έδωσαν να δοκιμάσω πολλά φορέματα και σύνολα.

Τελικά καταλήξαμε σε ένα λευκό φόρεμα με μπλε στοιχεία. Είναι μέχρι το γόνατο. Δεν ήθελα πολύ μακρύ ούτε πολύ κοντό. Ήταν το κατάλληλο.

Το επόμενο πρωί έφυγα κι εγώ για Αθήνα. Έπρεπε να τελειώσουν όλες οι δουλειές του γάμου. Αυτό έγινε. Μπορούσαμε πλέον να ξεκουραστούμε.

Έφτασε η ημέρα του γάμου. Και οι δύο ετοιμάστηκαν στο σπίτι τους. Ο Όμηρος έφυγε νωρίτερα με όλα τα αρσενικά εκτός του μπαμπά της Φοίβης. Μείναμε σπίτι να την ετοιμασουμε. Μόνη της είχε ετοιμαστεί αλλά εμείς κάναμε την εμψύχωση ας πούμε.