Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 19.

Οδυσσέας.

Ο Όμηρος έμεινε στο σπίτι μου. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν κοιμηθηκαμε. Στις 2:30 φύγαμε. Πήγαμε στη Θεσσαλονίκη. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Αφού επιβεβαιωθηκαμε ότι όλα τα πράγματα ήταν εντάξει, ήμασταν έτοιμοι για τη πτήση μας. Έχω πολλά χρόνια να πετάξω. Για την ακρίβεια από τότε.... Δεν μπορώ να πω με ειλικρίνεια ότι φοβάμαι. Το θέμα είναι πως θυμάμαι. Μου ξυπνάνε τόσο δυνατές αναμνήσεις. Τα χέρια μου τρέμουν. Είμαι σίγουρος πως έχω γίνει άσπρος σαν πανί.

"Όλα καλά;" ρωτάει ανήσυχος ο Όμηρος. Η αίθουσα αναμονής δεν έχει πολύ κόσμο. Νευω αρνητικά στην ερώτηση του Ομήρου.

"Πήγαινε και ρίξε λίγο νερό στο πρόσωπό σου. Θα βοηθήσει." Λέει. Υπακουω.

Μπαίνουμε στο αεροπλάνο. Όλα είναι καλά. Καμία σχέση με τότε. Τώρα ο κόσμος είναι λίγος. Κι έξω ακόμη υπάρχει σκοτάδι. Κατά την διάρκεια της απογείωσης γίνονται μερικές αναταραχές. Κλείνω τα μάτια μου. Το ταξίδι στον αέρα αρχίζει. Ο Όμηρος φροντίζει να μην σκέφτομαι τίποτα. Μου έπιασε την κουβέντα. Μου λέει για όσα έχει περάσει με τη Φοίβη. Από παιδιά μαζί σίγουρα θα έχει πολλά να πει. Μιλά για εκείνες τις μικρές χαριτωμένες στιγμές που ποτέ δεν έχω ακούσει από εκείνη. Τις βλέπει σαν κάτι απλό και ξεχνά ή τα παραλείπει όταν της ζητάς να μιλήσει για τον εαυτό της. Μακάρι να ζήσω μαζί της και να απολαύσω κι εγώ κάποιες από τις ευτυχισμένες στιγμές.

Φοίβη.

Ξυπνήσαμε το πρωί. Πήραμε ένα υγιεινό κι ελαφρύ πρωινό. Ετοιμαστηκαμε. Οι προσωπικές εξετάσεις αρχίζουν στις 12. Πρέπει όμως να ντυθουμε και να χτενιστουμε. Να γίνουμε σωστές μπαλαρίνες.

Φτάνουμε στον χώρο της εξέτασης. Ένα επιβλητικό κλασικό κτήριο με πολλές πόρτες. Περιμένουμε στην αναμονή. Είμαι από τις τελευταίες που θα μπουν. Η κάθε κοπέλα μένει στην αίθουσα 30' περίπου. Δεν αργεί να φτάσει η σειρά μου.
Ακούω το όνομά μου. Με αργά και σταθερά βήματα μπαίνω στην αίθουσα. Βρίσκομαι σε μια μικρή σκηνή. Μπροστά μου κάθονται τέσσερις κριτές. Δύο άνδρες και δύο γυναίκες. Οι δύο δείχνουν αυστηροί ενώ ο άλλοι δύο χαμογελούν. Αρχίζει ο διάλογος στα αγγλικά μα στο μυαλό μου όλα μεταφραζονται.

"Γειά σας ο ονομάζομαι Φοίβη Ρωσσίδου και είμαι από την Ελλάδα." Συστήνομαι

"Πόσα χρόνια κάνεις μπαλέτο;" ρώτησε ο πρώτος άνδρας.

"Δώδεκα ακριβώς χρόνια. Από την ηλικία των πέντε." Εξηγώ.

"Πότε είχες την πρώτη σου παράσταση;" ρώτησε η γυναίκα

"Η πρώτη μου παράσταση ήταν πριν δέκα χρόνια. Η πρώτη μου ημιεπαγγελματικη παράσταση ήταν πριν τέσσερα χρόνια." Λέω

"Τι σημαίνει ο χορός για εσένα;" ρώτησε ο δεύτερος άνδρας.

"Από όταν θύμα τον εαυτό μου, θυμάμαι να χορεύω. Πλέον ο χορός αποτελεί για εμένα τρόπο ζωής. Δεν είναι απλώς ένα όνειρο. Είναι η ζωή μου." Αποκαλύπτω

"Θα ήθελες να ασχοληθείς με τον χορό επαγγελματικα ακόμη κι αν χρειαστεί να πας στην άκρη του κόσμου;" ρώτησε η δεύτερη γυναίκα.

"Προφανώς. Από αυτή τη στιγμή κιόλας μπορεί να διακριθεί με ευκολία αυτό. Άφησα το σχολείο για να έρθω εδώ. Σας είπα ο χορός είναι η ζωή μου." Ενημερώνω.

"Πολύ ωραία. Ας αρχίσει ο χορός." Λέει η πρώτη γυναίκα. Το πιάνο αρχίζει να παίζει μια άγνωστη μελωδία. Για αυτό όλες απογοητευτικαν. Γρήγορα πιάνω τον ρυθμό κι αρχίζω να χορεύω σε αυτόν. Αυτοσχεδιαζω. Σβήνω τα πάντα από το μυαλό μου. Δίνω μία δεκάλεπτη παράσταση. Στο τέλος και οι τέσσερις κριτές σηκώνονται και με χειροκροτουν. Δείχνουν ενθουσιασμενοι. Με ευχαριστούν. Υποκλίνομαι και φεύγω από την αίθουσα. Βγαίνω και πηγαίνω αμέσως στην κυρία μου.

"Πώς πήγες Φοίβη μου;" ρώτησε
"Πάρα πολύ καλά. Όλα μου φάνηκαν απλά." Εξηγώ.
"Χαίρομαι ιδιαίτερα... Α τώρα βγαίνει και η Μυρσίνη από την άλλη αίθουσα. Για να ακούσουμε πως τα πήγε." Είπε. Η Μυρσίνη μας πλησίασε.
"Σκίσαμε!" Είπε πανηγυρικά.
"Τα πήγες καλά;" ρωτησαμε
"Καλύτερα από κάθε άλλη φορά." Είπε Χαρούμενα.
"Χαίρομαι για εσάς. Θα δούμε το απόγευμα τα αποτελέσματα. Πηγαίνετε τώρα στο ξενοδοχείο να ξεκουραστειτε." Είπε κι ακολουθήσαμε την συμβουλή της.