Τι Γίνεται Με Εμάς; 2

Κεφάλαιο 27.

Φοίβη.

Γυρίσαμε στο σπίτι μου. Καθίσαμε για λίγο χωρίς να μιλάμε. Δεν ξέραμε τι να πούμε. Δεν είχαμε ιδέα τι αρμόζει σε αυτή την περίσταση.
"Άντε πήγαινε να το κάνεις." Είπε η Ελβίρα. Μου έδωσε το τεστ. Πήγα στο μπάνιο. Έκανα το τεστ. Έπρεπε να περιμένουμε δύο λεπτά για το αποτέλεσμα. Κάθισα στον καναπέ δίπλα στην Ελβίρα. Άφησα το τεστ στο τραπέζι. Το κοιτουσαμε επίμονα.

"Πέρασαν τα δύο λεπτά." Είπε.
"Θα το δούμε μαζί;" ρώτησα και κούνησε θετικά το κεφάλι. Απλωσαμε τα χέρια στο τραπέζι. Και το δικό μου χέρι και το δικό της έτρεμαν. Είχα κλείσει τα μάτια. Δεν ήθελα να δω. Το άφησα απαλά. Να το δει μόνο η Ελβίρα. Ένιωσα την αγκαλιά της.
"Θα το περάσουμε μαζί." Μου ψιθύρισε.
"Είναι θετικό;" ρώτησα και κούνησε θετικά το κεφάλι.
"Πρέπει να πάμε σε γιατρό."Είπα.
"Θες να πάρω τηλέφωνο την ξαδέρφη μου που είναι γυναικολόγος, θα της πούμε και δεν θα πει τίποτα σε κανέναν." Είπε
"Πάρτην." Είπα. Αμέσως πήρε το τηλέφωνο στα χέρια της και κάλεσε.

"Μυρτώ, η Ελβίρα είμαι. Να σε ρωτήσω στο ιατρείο είσαι;... Έχεις καθόλου ευκαιρία να περάσουμε με μια φίλη μου;... Έχουμε υποψίες για μια εγκυμοσύνη.... Α σε παρακαλώ να μην μάθει κανένας τίποτα. Ξέρεις πως είναι αυτά τα πράγματα...... Ωραία θα τα πούμε κι από κοντά. Σε ευχαριστώ πολύ. Θα τα πούμε. Και πάλι ευχαριστώ." Είπε κι έκλεισε το τηλέφωνο.

"Τι είπε;" ρώτησα
"Έχει ένα κενό σε μισή ώρα." Είπε.
"Ωραία. Πάω να κάνω ένα μπάνιο και φεύγουμε." Είπα.

Πράγματι, σε μισή ώρα ήμασταν στο ιατρείο της. Δεν είχε κόσμο. Μας υποδέχτηκε. Ήταν η ώρα που κλείνει αλλά έκανε μια εξαίρεση για εμάς. Με εξέτασε. Έπειτα καθίσαμε στο γραφείο της.

"Λοιπόν, Φοίβη μου, είσαι έγκυος. Ευτυχώς η σύλληψη είναι πολύ πρόσφατη. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε είτε να διακόψουμε την κύηση είτε να συνεχίσει κανονικά. Η απόφαση είναι δική σου και μόνο δική σου. Από αυτή μπορεί να εξαρτηθεί το μέλλον σου." Είπε.
"Μάλιστα." Είπα. Ήταν το μόνο που μπορούσα να ξεστομίσω εκείνη τη στιγμή.
"Πόσο χρονών είσαι; Ακριβώς." Ρώτησε η γιατρός.
"Σε τέσσερις περίπου μήνες θα κλείσω τα 18." Δήλωσα.
"Αν αποφασίσεις να κρατήσεις το παιδί να ξέρεις ότι όταν γεννηθεί, θα είσαι ενήλικη πράγμα που σημαίνει ότι μπορείς να το αναλάβεις μόνη σου χωρίς κηδεμόνα." Με ενημέρωσε.
"Εσύ τι μας συμβουλεύεις να κάνουμε;" ρώτησε η Ελβίρα.
"Αρχικά να μιλήσετε στον πατέρα του παιδιού και μετά στους γονείς σας. Πρέπει να ξέρουν. Όμως κοριτσάκι μου μην αφήσεις κανέναν να σε επηρεάσει." Είπε.
"Εντάξει. Ευχαριστούμε πάρα πολύ Μυρτώ μου." Είπε η Ελβίρα και σηκώθηκε από την καρέκλα. Το ίδιο κι εγώ.
"Ευχαριστώ πολύ. Θα μιλήσουμε ξανά." Είπα.
"Εντάξει. Και να ξέρετε πως η σημερινή μας συνάντηση θα μείνει μεταξύ μας." Είπε.

Ελβίρα.

Έχει βραδιάσει πλέον. Η Φοίβη κοιμάται. Εγώ κάθομαι στον διάδρομο με το λαπτοπ. Παρακολουθώ τα τελευταία γεγονότα. Ναι, βλέπω ειδήσεις. Δημοσιογράφος θέλω να γίνω. Πρέπει να τα ξέρω αυτά.
Ξαφνικά άκουσα έναν θόρυβο. Η Φοίβη πήγε ξανά στο μπάνιο. Πάλι αδειαζε το στομάχι της. Της μάζεψα τα μαλλιά. Όταν τελείωσε, τα μάτια της ήταν κατακόκκινα. Την έβαλα να καθίσει. Με μια ζεστή νωπή πετσέτα πέρασα το χλωμό πρόσωπό της. Έκλαιγε.

"Θα με σκοτώσει η μάνα μου." Είπε.
"Ηρέμησε κοπέλα μου γλυκιά." Είπα κρατώντας το χέρι της. Ήμουν γονατισμένη μπροστά της.
"Ούτε ο Οδυσσέας ξέρω πως θα αντιδράσει." Είπε.
" Όλοι θα το δεχτούν. Μπορεί να τους φανεί κάπως στην αρχή αλλά μετά θα το δεχτούν. Θα δεις." Είπα.
"Είμαι πολύ μπερδεμένη." Είπε.
"Το θέλεις αυτό το παιδί;" ρώτησα και κάθισα δίπλα της. Την κοίταξα στα μάτια.
"Πάρα πολύ." Είπε.
"Τότε να ξέρεις πως όλα θα περάσουν. Κι αν δεν σε δεχτούν οι άλλοι, θα έχεις εμένα. Θα είμαστε οι τρεις μας." Είπα και την αγκάλιασα.

Ξέρω ότι βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη φάση. Δεν θα την εγκαταλείψω όμως. Δεν μπορώ να την αφήσω μόνη. Όχι τώρα. Όχι από εδώ και πέρα.