Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 6: Dreigingen

Bella's POV

Ik word wakker en het eerste dat ik zie is Edward, "Goedemorgen schoonheid," zegt hij tegen mij. Ik, schoonheid? Dat klopt echt niet. Rosalie, dat is een schoonheid. Ik, daarin tegen, ben het tegenover gestelde van mooi, laat staan van een schoonheid.

"Hey," zeg ik maar terug, ik wil hem niet nog bezorgder maken dan dat hij zeker weten al is.

"Wil je wat eten? Ik maak het wel klaar," zegt Edward. Oké, snel verzin een smoes. Ik mag echt niet eten het gaat zo goed de laatste tijd.

"Nee ik heb geen honger," zeg ik. Is dat het beste wat je kan verzinnen, Bella? Ugh, ik haat mezelf.

"Eet toch maar wat lieverd. Wil je wat cornflakes?" vraagt hij. Hij wilt het duidelijk niet laten zitten.

"Oké, is goed," Ik kan het altijd nog uitspugen in de douche of zo. Edward staat op en als ik een stap richting de trap zet tilt hij me ineens op in zijn armen. "Edward! Ik ben prima in staat om zelf te lopen." Edward lacht en loopt gewoon door. Ik probeer me los te wringen, maar het lukt echt niet. Hij heeft me veel te goed vast. Stomme vampier krachten.

Als we beneden zijn zet hij me op een stoel neer en begint de cornflakes in een kom te doen.

"Edward, je hoeft dat echt niet voor me te doen. Dat kan ik prima zelf, net als lopen." Als hij om kijkt schenk ik hem een chagrijnige blik. Daar moet hij alleen maar om lachen en ik kijk hem boos aan. "Dat is niet grappig, Edward Cullen." Hij pakt de kom en zet hem voor me neer.

"Je gezicht was gewoon grappig, maak je geen zorgen lieverd. Ik moet even iemand bellen, dan kan jij ondertussen je cornflakes opeten," zegt hij. Wie zou hij nou moeten bellen? Edward loopt de kamer uit en ik hoor hem op de gang heel zachtjes fluisteren, als een soort gezoem in mijn oren. Ik kan het niet verstaan, maar het klinkt alsof hij zich zorgen maakt. Wat vreemd, ik heb toch niks gedaan om die zorgen op te wekken? Ik ga in mijn gedachten vandaag en gisteravond door. Nee, niks wat hem zorgen zou kunnen geven. Misschien is het gewoon wat anders.

"Zou jij niet aan je cornflakes beginnen?" hoor ik ineens Edward met een onderdrukte lach zeggen. Hij had waarschijnlijk door dat ik hem probeerde af te luisteren. Helaas voor mij zijn mijn oren niet super krachtig, net als zo'n beetje alles aan mij. Oeps, ik had hem niet horen terug komen. Dat was een snel gesprek.

"Uhm, ja." En ik neem snel een grote hap. Het was zo'n grote hap dat ik bijna niet eens kan kauwen en zodra ik een stukje probeer door te slikken verstik ik me. Ik begin heel erg hard te hoesten en Edward begint gauw op mijn rug te kloppen. Dat helpt gelukkig en ik slik snel de andere stukken door.

"Dank je," zeg ik gauw. En dan neem ik weer een hap, een kleinere deze keer.

"Alsjeblieft," zegt Edward. "Hoeveelste keer is dit nou dat ik je leven heb gered?" vraagt hij met een grijns. Ik moet daar zo hard om lachen dat ik weer stik. En natuurlijk begint Edward weer op mijn rug te kloppen.

Als ik eindelijk weer tot adem ben gekomen zeg ik, "Geen idee, maar zeker de tweede keer vandaag." Daar moet hij om lachen.

"Ach, dat is nou eenmaal mijn taak," zegt hij. Ik begin weer verder te eten, nog kleinere hapjes dan eerst. Ik wil niet nog een keer stikken. Twee keer is wel genoeg.

Na 20 minuten ben ik eindelijk klaar. Ik sta op en loop naar het aanrecht om de borden af te wassen. Voordat mijn brein kan vast stellen wat er is gebeurd zit ik weer in de stoel en zit Edward tegenover mij. Ik kijk hem vragend aan.

"Waar was dat nou voor nodig?" vraag ik als hij niet begint met praten.

"Ik wil ergens met je over praten," zegt hij na even stilte. Oh oh, dit kan niet goed zijn.