Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 30: Wantrouwen

Vanaf hier is niks meer bewerkt, dus zal het een stuk achteruit gaan! Je bent gewaarschuwd.

Dit is een redelijk depressief hoofdstuk met veel erge gedachtes en dingen erin. Voornamelijk bij Bella's POV. Het is voornamelijk agressief tussen Bella, Alice en Carlisle, maar ik wil niet te veel verklappen. Als je het te veel vindt worden; STOP DAN MET LEZEN! En er wordt ook veel gescholden, nogmaals als waarschuwing.

Sorry als het lijkt alsof Alice en Carlisle in dit hoofdstuk bitches zijn. Ze proberen gewoon te doen wat goed is voor Bella, maar in Bella's oogpunt is dat natuurlijk niet zo goed. Het vertrouwen tussen hun zal wel een stuk slechter worden hierna. Bella is woedend!

En Bella is in de hoofdstuk de weg volledig kwijt, dus sorry voor de dingen die ze doet. Ik hoop dat jullie het leuk vinden! Ga maar gauw lezen, dan weet je waar ik het over heb. X

Edwards POV

Jasper en ik komen terug bij het huis aan. Als we binnenlopen zit iedereen al op de bank of in een stoel, maar Carlisle staat op "Laten we dit maar aan de keukentafel bespreken." stelt hij voor. Iedereen stemt in en we lopen razend snel naar de keuken. In een paar seconden zit iedereen aan de keukentafel. We wachten tot Carlisle begint met praten, de leider van onze 'groep'.

"Edward, zou je kunnen uitleggen wat er was gebeurd daarnet?" vraagt Carlisle.

"Heel eerlijk, ik heb geen idee wat er was gebeurd." zeg ik eerlijk en het is ook waar. Ik heb geen idee wat er gebeurde. "Ik denk dat ik gewoon dorstig was. Ik had niet veel gedronken vanmiddag, maar een hert, maar ik vond het genoeg. Ik had beter moeten weten. Het spijt me." ik kijk Emmett aan. "Het spijt me dat ik je aanviel, Emmett." zeg ik tegen hem nu.

Emmett haalt zijn schouders op "Het maakt mij niks uit. Ik vond het wel leuk eens een serieus gevecht te hebben. Herkansing?" vraagt Emmett lachend. Ik kijk hem chagrijnig aan. Natuurlijk denkt hij daar weer aan. Het boeit hem niks dat als ik nu naar Bella zou gaan ik misschien haar leven in gevaar zou kunnen brengen.

"Nee, Emmett." zegt Esme streng. Ik knik mijn hoofd naar haar als bedankje. Graag gedaan, Edward. Denkt ze naar mij toe.

"Alice, jij kunt beter naar Bella toegaan vannacht." zeg ik tegen haar.

Alice knikt "Ik kan beter nu gaan. Bella zit op je te wachten." zegt Alice, maar ik voel dat ze iets verbergt. Ze blokkeert me uit haar hoofd door liedjes te zingen en die te vertalen naar het Chinees en dan naar het Koreaans. Alice staat op, maar ik stap voor haar voordat ze weg kan lopen.

"Wat verberg je, Alice? Gaat het over Bella?" vraag ik haar nu heel erg bezorgd. Ik heb Bella maar een half uur alleen gelaten ongeveer, toch? Of is het al later. Als ik op de klok kijk zie ik dat het al 3 uur geleden is, natuurlijk zit Bella nu op me te wachten.

"Het is niks. Ik ga."' zegt ze snel en ze vlucht het huis uit.

"Waar ging dat nou over?" vraagt Rose zich hardop af.

"Ze blokkeert me uit haar gedachten door liedjes je vertalen naar het Chinees en daarna naar het Koreaans." leg ik haar uit.

"Damn! Die ga ik onthouden!" roept Emmett lachend.

"Emmett, even serieus." zegt Carlisle streng. Wat een familie is dit toch. Ik zucht en ga weer zitten. Er is nog een hoop te bespreken.

"Wat gebeurde er precies in je hoofd op dat moment?" vraagt Carlisle aan mij.

"Ik weet het niet. Eerst was ik gewoon rustig en was het voor de gein het vechten, maar er kwam steeds meer agressie in me naar boven en op een gegeven moment wou ik alleen nog maar Emmetts hoofd ervan aftrekken." zeg ik beschaamd.