Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 39: Bezorgd

Updated: 12-02-2014

Edwards POV

Zoals altijd belt Carlisle of Emmett ons wanneer ze klaar zijn met de gesprekken. Dit keer is het Carlisle. Ik ben benieuwd hoe hun gesprekken zijn gegaan, zeker aangezien Bella zich nog niet echt op haar gemak voelt bij Carlisle. Ik ren meteen naar huis zodra het mag en Carlisle staat in de huiskamer op me te wachten. Bella is naar haar kamer toe gegaan. denkt Carlisle naar mij.

Ik knik “Hebben jullie het nou verteld of niet?” vraag ik voor de zekerheid. Het was de laatste keer niet echt duidelijk of ze nou wel of niet wouden gaan vertellen wat Bella's gewicht was. Ik was voor, omdat ik weet hoe slecht Bella tegen geheimen kan en Emmett was ook voor, maar Carlisle vond dat het beter was als ze het niet wist. Zo voelt ze zich ook minder slecht door het gewichtstoename, omdat ze het toch niet weet. Maar ik weet wel beter. Bella gaat nu waarschijnlijk flippen in haar hoofd, omdat ze het zo graag wilt weten.

“Nee.” zegt Carlisle, hij weet precies waar ik het over heb.

Ik knik “Het zou toch beter zijn als je dat wel zou doen.” zeg ik, maar ik dwing hem niet. We zullen wel zien wat het beste is, maar hij kan me niet zeggen dat ik hem niet gewaarschuwd heb. Ik ken Bella beter dan wie dan ook en zelfs Emmett snapt het.

“We zullen zien.” zegt Carlisle met een zucht er achteraan, waarschijnlijk omdat ik zo eigenwijs doe. Wat ik altijd ben als het om Bella's gezondheid gaat.

Ik neem de tijd met naar boven lopen, omdat ik hoor dat Bella in de badkamer zit. Ze zou het vast niet fijn vinden als ik nu binnen zou komen lopen. Maar dan begint er iets te rinkelen in mijn hoofd, waarom is Bella in de badkamer? Ze trekt kastjes open en slaat ze weer dicht en haar ademhaling is ernstig versneld. Wat is er aan de hand? Ik loop rustig omhoog, maar als ik ineens glas op de grond hoor vallen schrik ik, wat is er gebeurd? Ik ren naar de kamer toe en daar zit Bella tussen de scherven met een scherf in haar hand die weer in haar been zit. “Carlisle!” roep ik meteen. Hij is in een seconde naast me en ik voel de woede opborrelen. “Dus! We zullen zien? We zullen zien! Serieus! Je ziet het nu! Godverdomme.” ik schreeuw naar Carlisle zo hard als ik kan. Ik ben boos, nee, razend!

Ik hoor vaag dat Bella een diepe hap adem neemt en dan probeert ze wat te zeggen, maar er komt niks uit. Ik kijk terug naar haar en zie dat ze begint te vallen. Ik pak haar snel vast en Carlisle probeert het bloeden in haar been te stoppen terwijl ik het bloeden in haar pols probeer te stoppen. “Blijf bij me Bella.” zeg ik streng tegen haar, maar haar ogen vallen dicht.

Haar pols is duidelijk niet expres gedaan, ze is gewoon verkeerd gevallen, maar dan wel echt verkeerd. Het scheelt bijna niks of de glasscherven hadden haar aders geraakt en dan was de overlevingskans erg klein geworden. “Emmett! Alice!” roept Carlisle, ook al kunnen ze ons makkelijk horen. We zijn een beetje in paniek.

De enigste reden waarom ze nog niet zijn wezen kijken wat er aan de hand is is omdat ze weten dat Bella dat niet fijn zou vinden, maar nu hebben we ze nodig, dus ze moeten echt komen. Emmett en Alice zijn er in een flits en kijken geschrokken naar Bella. “Haal hechtingen en verband.” zegt Carlisle. Alice knikt en komt dan snel weer terug, terwijl Emmett de kleine wonden begint schoon te maken. Alice geeft mij en Carlisle beide wat hechtingen en ik begin haar pols dicht te hechten terwijl Carlisle bezig is met de diepe wond in haar been. Ze zal wel een tijdje niet mogen lopen, gok ik zo maar.

Als het ergste bloeden voorbij is houden we onze handen er nog goed op zodat het volledig kan stollen en na nog zo'n 10 minuten is het volledig gestold. “Zou het veilig zijn om haar nu te verplaatsen?” vraag ik aan Carlisle, want hoe boos ik ook op hem ben over dit hij weet het wel het beste wat betreft dit soort situaties.