Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 22: Gezellige Avond

Bella's POV

Als ik van de schrik ben bekomen lopen Edward en ik naar de Cullens toe. "Waarom zijn jullie allemaal hier?" vraag ik verbaasd. Met mijn ogen neem ik iedereen in. Carlisle en Esme staan een beetje aan de zijkant, Esme in Carlisles armen met een lieflijke glimlach op haar gezicht, net als Carlisle. Alice en Jasper staan trots in het midden en Alice heeft de grootste glimlach op haar gezicht die ik ooit heb gezien, terwijl Jasper haar een beetje in bedwang probeert te houden. En rechts van Alice en Jasper staan Rosalie en Emmett, wat nog wel de grootste verrassing van al is dat Rosalie vage glimlach op haar gezicht heeft en Emmett heeft zijn eigen enorme lach.

"Je bent de laatste tijd zo verdrietig en dat willen we niet, dus je blijft bij ons eten en logeren. En weg gaan er een gezellige avond van maken," zegt Rosalie als eerste en ik kijk haar met schok aan. Wauw, die had ik niet zien aankomen. Dat dit alles nog uit de mond van Rose komt is verrassend en zo te zien ben ik niet de enige die daar zo over denkt.

"Leuk," zeg ik snel voordat het begint op te vallen dat ik in schok naar Rosalie staar. Maar mijn enthousiasme is echt oprecht. Ik vind het leuk om tijd door te brengen met de Cullens, het is beter dan alleen thuis te zijn met mijn gedachten, dus zo'n logeerpartij is zeker niet onaangenaam. Ook al ben ik bang voor wat Alice allemaal heeft bedacht.

"Stap in dan," zegt Carlisle ook blij, maar met een tikkeltje bezorgdheid in zijn ogen. Waarschijnlijk nog door vanmorgen. Ik word gelijk ongemakkelijk door de gedachte, ik had Carlisle nooit moeten bellen. Ik stap bij Carlisle in de Mercedes en Edward stapt samen met mij in. Alice zal wel in de Volvo rijden, gok ik zomaar.

Ik leg mijn hoofd op Edwards borst en doe mijn ogen dicht. Ik heb vannacht niet echt goed geslapen en de vermoeidheid neemt het even over. Het is beter om nu te slapen dan dat ik vanavond vroeg naar bed moet. Ik wil zo lang mogelijk wakker blijven voor zo veel mogelijk plezier. Edward slaat zijn armen om me heen en ik geniet van het gevoel dat het mij geeft, een gevoel van veiligheid en liefde.

Al veel te gauw voel ik Edwards kusjes op mijn hoofd om me wakker te maken. "Wakker worden lieverd. We zijn er," fluistert hij in mijn oor. Ik doe mijn ogen langzaam open en kijk hem aan. Hij heeft een enorme glimlach op zijn gezicht, hij heeft er net zoveel zin in als ik. Ik ga rechtop zitten en we stappen rustig uit.

Door de vermoeidheid loop ik redelijk langzaam en dan staat Alice in de deur opening te schreeuwen naar ons, "Schiet eens op! We hebben niet de hele dag de tijd!" Gewoon om haar te pesten stop ik met lopen. Een stemmetje in mijn hoofd fluistert dat het niet verstandig is om Alice uit te dagen, maar ik ben net wakker en het stemmetje is daardoor nog niet echt duidelijk. Ik weet dat als Alice het echt wilt ze boos kan worden.

"Bella Swan, loop nu door," roept ze zo hard dat ik mijn oren moet bedekken. Ik begin snel te lopen, bang voor nog een uitval naar mij toe. Ik kijk met een snelle glans naar Edward. Hij heeft een dodelijke blik op zijn gezicht en het lijkt alsof hij iets fluistert. Ik kijk snel weg om hem zijn privacy te geven en vraag er maar niks over. Alice geeft een knipoog, dus waarschijnlijk was het een gesprek tussen hun tweeën waar ik niks van mag weten.

We lopen het huis binnen en iedereen staat in de huiskamer te wachten tot wij komen binnenlopen. Ik bloos een beetje door mijn slakkentempo, maar ik zet me er gauw weer overheen. Wanneer hebben ze het hele huis versierd? Het lijkt net alsof er een feestje gaat komen. Oh nee, zeg me niet dat het waar is.

Jasper voelt mijn paniek en kijkt me vragend aan. "Wat is er Bella?" vraagt hij bezorgd.

"Er komt toch geen feestje of zo?" vraag ik in paniek.

De Cullens lijken mijn paniek wel grappig te vinden, maar zelf kan ik het niet inzien. Feesten zijn nog steeds een hel voor mij en het kleine feestje met de Cullens voor mijn achttiende verjaardag pakte ook niet goed uit, misschien heb ik er nu wel een trauma aan over gehouden. "Nee, geen feestje," verzekerd Jasper mij. Ik lach opgelucht, ook al weet ik niet zeker of het nou zo veel beter is dat er geen feestje is. Er staan geheid een hoop andere plannen op het schema.