Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 17: Eigenwijze Bella

Edwards POV

Als Bella in de ochtend wakker wordt ziet ze er schattig uit. Haar haar zit in de war en ze heeft een wazige blik in haar ogen, alsof ze niet meer weet waar ze is en met wie ze is. Ze ligt helemaal over het bed verspreidt en ook in haar slaap was ze erg druk vannacht. Ik lach zachtjes, maar Bella hoort me alsnog. "Wat?" vraagt ze en ze kijkt me met haar grote ogen aan.

"Je ziet er schattig uit, zo verward," leg ik haar uit, terwijl ik nog even door lach.

Ze steekt haar tong naar mij uit en gaat dan rechtop zitten. "Ik ga douchen, ik had er gisteravond niet echt de tijd voor gehad." Ik knik, maar ze ziet het al niet meer, want ze loopt naar de badkamer.

"Alice kwam vanmorgen, ze heeft alles wat je nodig hebt als in de badkamer gelegd," zeg ik nog snel tegen haar voordat ze mij niet meer kan horen.

"Kan ik dat vertrouwen wat kleren betreft?" zegt ze, maar dat antwoordt kan ze zelf al bedenken en ze loopt naar haar koffer voor een extra setje kleren. Ze grijpt er een sweater uit en een spijkerbroek uit en loopt dan de badkamer in.

Ik hoor Alice vanuit de gang aanstormen, maar Bella is te druk bezig om het te horen. Ze staat al in de badkamer met de deur op slot, maar dat houdt Alice niet tegen. "ISABELLA MARIE SWAN! Jij gaat de kleren aandoen die ik voor jou heb klaargelegd of anders..." Alice maakt haar dreigement niet af, omdat wij er normaal al genoeg aan hebben. We weten dat Alice de meest verschrikkelijke dingen kan verzinnen, dus we luisteren meestal meteen.

Maar Bella blijft Bella en ik zucht als ze terug roept, "Of anders wat?" Alice wordt bijna rood van woede, als dat had gekund natuurlijk.

"Of anders ga ik je persoonlijk omkleden met make-up en verplicht je hakken te dragen," zegt Alice dreigend en we horen Bella even moeilijk slikken. Dit zal genoeg zijn om haar die kleren te laten dragen, dat weet ik zeker.

"Oké dan Alice," zegt ze verslagen. En ik hoor wat zachts op de grond vallen, waarschijnlijk de kleren die ze zelf had uitgekozen. Alice stompt nog een beetje boos de kamer uit. Wie denkt ze wel niet wie ze is, zomaar mij commanderen, denkt Alice.

Ik hoor hoe de douche aangaat en ik blijf intens luisteren, mijn oren gespitst. Ik heb besloten om voortaan goed te luisteren als Bella in de badkamer is. Ik wil niet dat ze gaat spugen of snijden. Ik kan het niet aan. Dit verdient Bella niet, ze verdient een goed en leuk leven en als ze zo door blijft gaan verpest ze dat helemaal.

Ik hoor de hele tijd dat ze doucht niks vreemds. Soms neuriet ze wat, waardoor ik weet dat ze niet aan het spugen is en vrolijk genoeg is om niet te snijden. Dit stelt me gerust, voor even dan.

Als Bella in de kleren van Alice uit de badkamer komt lopen til ik haar op en zet haar op het bed. Ik heb de borstel al gepakt en ik begin voorzichtig haar haren te kammen. Dit vind ik altijd zo leuk om te doen, spelen met haar haar. En Bella wordt er altijd rustig van. Deze keer ook weer. Haar ademhaling wordt langzaamaan rustiger en haar schouders worden minder gespannen. Het doet me goed om te zien wat voor een effect dit kan hebben op haar.

Helaas duren zulke momenten maar kort, want Emmett komt de kamer binnenlopen. Hij is erg ongeduldig, want hij wil de laatste dag in het pretpark nog zo veel mogelijk doen. Hij pakt Bella's schoenen en begint ze aan te trekken bij Bella. "Uhm, Emmett? Sinds wanneer kan ik dat niet meer zelf?" vraagt Bella aan hem een beetje lachend om zijn ongeduldigheid.

"Sinds dat ik dat doe. En ik wil vertrekken, want het is de laatste dag in het pretpark." zegt hij met een zielig gezicht en Bella lacht er even om.

"Emmett, je overleeft het wel," verteld ze hem. Zelfs ik ben daar niet zo zeker van, hier mag hij klieren en een klein kind wezen, maar zodra we weer thuis zijn zal hij zich weer moeten inhouden. Dagenlang grappen en pesterijen, ik heb er nu al geen zin meer in. Gelukkig ben ik zo veel mogelijk bij Bella.