Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 1: Ontdekking

Bella's POV

Sinds Edward terug is gekomen is er een hoop veranderd. Mijn liefde voor hem is nog even sterk natuurlijk, maar iedere keer als hij weg moet om te jagen komt het gat terug in mijn lichaam. Ik weet dat het er niet echt is, maar ik kan het ook niet stoppen. Edward weet hier natuurlijk niks van. Hij zou zich veel te veel zorgen maken iedere keer dat hij weg moest en dat kan ik hem natuurlijk niet aandoen, dus trek ik een vrolijk gezicht en laat hem gaan.

Helaas is er een nog groter probleem dat steeds moeilijker wordt om te verstoppen, zeker aangezien Edward zo oplettend en beschermend is.

Ik snijd mezelf.

Als hij bij me weg is, al is het maar voor heel even, voel ik me zo leeg. Alsof ik niet meer besta, maar tegelijkertijd ook weer wel besta, omdat ik zoveel pijn voel. Het is afschuwelijk, verwarrend en ik weet niet wat ik eraan kan doen. Ik wil het liefst iets voelen en de aandacht afleiden van het gat in mijn buik en de beste manier om dat te doen is door mezelf pijn te doen. Ik heb al genoeg andere opties geprobeerd, maar het helpt allemaal gewoon niet en als ik snijd voel ik me zo opgelucht. Het is gewoon niet uit te leggen.

Vanavond is Edward weer jagen. Ik word al depressief aan de gedachte dat hij weggaat en dat ik weer helemaal alleen ben, maar hij moet zichzelf voeden en ik kan hem dan echt niet hier houden en zichzelf laten verhongeren. Of uitdrogen. Hoe je het ook noemt bij een vampier.

Als ik thuis kom van school en naar mijn kamer loop zie ik een briefje op mijn bed liggen. Er staat 'Ben jagen. Alice zal een oogje op je houden. Blijf veilig, ik hou van je. Edward'

Ik zucht en ga op mijn bed zitten. Ik pak mijn huiswerk van wiskunde en begin er langzaam aan te werken. Iedere keer gaan mijn gedachten weer ergens anders naar toe. Maar een ding is zeker, mijn hoofd zit zeker niet bij wiskunde. Het is ook zo moeilijk zonder de hulp van Edward! Hij is een fantastische leraar. Mijn wiskunde leraar zelf kan echt niet uitleggen en in de les krijg ik altijd hoofdpijn als ik het probeer, maar als Edward er is gaat altijd alles goed. Ik zucht, ik mis hem nu al. En ik heb hem maar een paar minuten niet gezien. Ik voel hoe mijn gedachten steeds depressiever worden, maar ik probeer mezelf positief aan te spreken; Nog even volhouden! Zo meteen koken voor Charlie en daarna kun je uitbarsten. Verman jezelf Bella! Dit blijf ik de hele tijd herhalen en herhalen.

Als het eindelijk tijd is om naar beneden te gaan voor het koken - ook al heb ik mijn wiskunde huiswerk nog niet af - sta ik op en begin met het bedenken van wat ik zal gaan maken. Er zijn niet zoveel opties aangezien ik van plan was om morgen boodschappen te gaan doen en nu het meeste al op is. Ik kijk in het keukenkastje en kijk wat er nog over is. Spaghetti zonder saus, lasagne ook zonder saus of aardappels? Ik kies voor de aardappels. Spaghetti en lasagne zonder saus is niet erg lekker en in aardappelen zitten tenminste niet zoveel calorieën. En als ik toch moet eten van Charlie dan krijg ik tenminste niet zoveel binnen, maar ik ga eerst maar proberen om er onderuit te komen. Je weet maar nooit of Charlie erin trapt. Meestal wel, aangezien hij me vertrouwd en zich niet te veel met mij probeert te bemoeien. Wat ik erg fijn vind aan Charlie.

Ik begin met het maken van de aardappelen en precies als Charlie binnenkomt lopen is het eten klaar. Snel roep ik, "Pap je eten staat klaar," voordat hij de kans krijgt om voor de tv te gaan zitten, waardoor hij me waarschijnlijk niet meer hoort en ik hem van de bank moet sleuren als een klein kind, omdat hij eerst even de wedstrijd af wil kijken die op tv is.

Charlie komt de keuken binnen lopen en hangt zijn pistool en jas op. "Moet jij niet eten dan, Bells?" vraagt hij bezorgd als hij maar een bord op de tafel ziet staan.

"Nee, ik heb net al gegeten. Ik had honger," antwoord ik snel voordat ik zal moeten gaan eten. Niet dat ik genoeg had gemaakt voor ons tweeën. Maar het enige wat ik nu wil is naar mijn kamer en in huilen uitbarsten.