Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 27: Zorgen

Edwards POV

Bella heeft de rest van de nacht rustig geslapen. Volgens mij sliep ze diep, want ze sprak niet meer en bewoog ook nog maar weinig. Ik hield haar de hele nacht vast, maar toen het acht uur was besloot ik om eten voor Bella klaar te gaan maken. Dan zou ze er zeker niet onderuit komen.

Ik loop naar de keuken toe en pak een bord. Ik pak drie boterhammen – ook al weet ik heus wel dat Bella ze niet allemaal gaat op eten, maar ik moet het proberen – en kijk in de koelkast wat Bella lekker zou vinden. Ik heb haar wel eens kaas zien eten. Ik besluit om op een boterham kaas te doen, op de andere chocopasta en op de derde salami. Een van die drie dingen zal ze wel lusten en zo niet dan maak ik gewoon nog wat anders. Ik pak de melk uit de koelkast en schenk een beker vol.

Als ik klaar ben hoor ik boven in Bella's kamer gerommel. Bella zal wel wakker geworden zijn. Ik hoor de douche aangaan en wat gerommel in de kastjes. Ik zucht hardop, dat kan niet veel goeds betekenen. Iedere keer als ze zichzelf weegt valt ze weer terug. Ik zou alle weegschalen eigenlijk moeten inpakken en dan verbranden, dan zal ze nooit achter haar gewicht komen. De enige die er een mag hebben zou Carlisle zijn.

Ik ga op de bank zitten, wachtend op Bella met het bord vol eten op mijn schoot, klaar om het aan haar te geven zodra ze naast me gaat zitten.

Als Bella binnenkomt kijkt ze eerst vol afschuw naar het bord vol eten en kijkt mij dan aan. "Goedemorgen," zeg ik tegen haar met een glimlach. Ze ziet er schattig uit, ze lijkt nog zo verward van haar diepe slaap.

"Hey," zegt Bella en ze komt naast me zitten, maar negeert het bord met eten volkomen. Ik probeer er een beetje een grapje van te maken, maar ik bedoel het eigenlijk hartstikke serieus.

"Je denkt toch niet dat dit voor mij is, hè?" vraag ik sarcastisch.

"Uhm, weet ik niet," zegt ze hopend, alsof ik haar niet ga dwingen om te eten. Natuurlijk, blijf dromen, Bella, dan kom je er wel.

"Hier," zeg ik tegen haar en ik zet het bord op haar schoot neer. Bella gaat staan en zet het op de tafel neer. Ik kijk haar vragend aan en wil er net op ingaan als ze mij al onderbreekt.

"Ik moet eerst even naar de wc," zegt ze dan. Ik knik en Bella loopt al weg. Ik luister hoe de kraan aangaat en ze drinkt. Waarom drinkt ze? Na een paar minuten komt ze weer terug de kamer ingelopen en ik kijk haar bezorgd aan. Ik probeer naar dingen te zoeken als nieuwe wonden of iets wat schadelijk zou zijn voor Bella. Het enige wat ik kan verzinnen is dat ze er gevaarlijk dun uitziet. Zo breekbaar, maar nu nog erger dan normaal. Ik zweer het dat ze een week geleden nog niet zo dun was. Dun, ja. Maar zo dun? Nee, dat echt niet. Ik haal het beeld van Bella een week geleden terug naar voren en dat van nu en vergelijk ze met elkaar in mijn hoofd.

Ineens rent Bella weg, richting de wc, ik ren haar achterna en ze begint boven de wc over te geven. Ik houd haar haren naar achteren en draai kalmerende cirkels op haar rug met mijn andere hand. Als ze even kalm is gaat ze rustig rechtop zitten. "Gaat het weer?" vraag ik bezorgd aan haar. De tranen lopen bij Bella over haar wangen heen, dat is dus een duidelijk antwoord.

"Ja, wel wat beter," zegt ze rustig, maar ik geloof er niks van. "Wil je een glaasje water voor me halen?" Ik knik en ren zo snel als ik kan naar de keuken en pak een glas met water. Als de kastjes en de kraan nou sneller waren dan was ik in minder dan een seconde terug, maar helaas, alles op deze wereld heeft ook z'n beperkingen, voornamelijk bij vampierensnelheid helaas.

Als ik terug ben geef ik het aan Bella en ze neemt een klein slokje, alsof ze bang is dat ze weer gaat overgeven. Het zal vast geen fijn gevoel zijn om over te geven. Ik weet wel hoe het is, maar voor vampieren voelt het zeker anders. Alle keren dat ik verplicht mensen voedsel moest eten, moest het er ook weer uit. Helaas is dit voor vampieren de enige manier.