Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 43: Badass Bella

Updated: 15-02-2014

Bella's POV

Na uren huilen en niemand die me kwam troosten ben ik denk ik in slaap gevallen. Slaap is beter dan wakker zijn, ook al heb ik dan nachtmerries. Leven is nu net zo goed een nachtmerrie.

Helaas word ik ook weer wakker, iets wat ik op het moment liever niet had gewild. Mijn maag rammelt en geeft aan dat hij honger heeft. Carlisle komt binnenlopen met een dienblad met eten er op in zijn handen. Hij zet het meteen op mijn schoot, maat ik begin niet te eten zoals hij waarschijnlijk had gewild. Ik heb net besloten om mezelf dood te verhongeren.

"Bella, het is dit of een IV." zegt Carlisle. Shit, ik wil geen IV, dat zijn naalden en ik haat naalden. Als ik nog niks op pak van het dienblad loopt Carlisle naar de kast in mijn kamer en hij pakt er een IV uit. Ik kijk naar mijn bord en dan naar het IV. Uithongeren? Hoe moet ik dat gaan doen met een IV in mijn hand? Ik kan hem eruit trekken.

"En denk maar niet dat je die eruit zou kunnen trekken, want bij de optie IV zit ook vastgebonden worden. Jouw keus." zegt Carlisle nonchalant. Ik stop snel een hap eten in mijn mond van het dienblad en Carlisle knikt in overwinning.

Zodra ik het eten op heb pakt Carlisle het dienblad op en loopt er weer mee uit de kamer om mij weer alleen te laten. Ik denk dat ik maar aan de eenzaamheid moet gaan wennen. Ik rol me weer op in een balletje en begraaf mezelf onder de dekens. Dan komt Emmett binnen gelopen.

"Hallo Bella." zegt hij erg afstandelijk. Ik negeer hem. Ik wil niet met hem praten op het moment of eigenlijk gewoon nooit meer. "Het is tijd voor je sessie. Het maakt me niks uit als je me buiten die tijden negeert, maar nu moet je echt praten. Anders zal het alleen maar langer duren voordat je Edward weer mag zien." dreigt hij.

"Oké dan." zeg ik tegen Emmett, maar alleen omdat ik Edward weer wil zien. Niet dat hij überhaupt iets nuttigs uit mij gaat krijgen.

Emmett knikt "Oké, mooi zo. Hoe voel je je nu?" vraagt Emmett.

"Verraden, bedriegt, geschokt, beledigd en ik mis Edward." noem ik het snel even op.

"Dat is redelijk logisch aangezien jullie mates zijn." zegt Emmett en hij gaat alleen maar op dat deel in, terwijl hij de rest - die voornamelijk op hem en Carlisle slaat - overslaat.

"Waarom hou je me dan bij hem vandaan?" vraag ik chagrijnig.

"We willen kijken of het dan misschien beter gaat." zegt Emmett.

"De reden dat ik depressief werd was omdat Edward er niet was. Ik heb hem nodig!" zeg ik boos, begrijpen ze het dan echt niet?

"We doen het op deze manier Bella." zegt hij streng.

"Ugh, ik haat je!" roep ik boos. Emmett blijft gewoon onverschillig kijken, alsof het hem totaal niet boeit. Mooi, dan hoef ik me ook niet te verontschuldigen.

"Dit is het beste voor je." zegt hij alleen maar. Ik kan dat zelf ook wel beslissen! Maar natuurlijk krijg ik daar de kans niet voor, want wat heb ik nou weer te zeggen in MIJN leven? Niks toch?

Emmett staat op en loopt de kamer uit. Wat gaat hij nou weer doen? We hebben nog helemaal niks besproken. Ach, wat maakt mij het uit. Ik sluit mijn ogen en probeer te gaan slapen zodat ik weg kan gaan uit deze verschrikkelijke werkelijkheid. “Bella, niet in slaap vallen. Je bent nog niet van me af.” zegt Emmett terwijl hij me door elkaar schudt. Ik doe mijn ogen met tegenzin open. Emmett zit weer terug waar hij net zat en ik ga ook zitten.

“Wat ging je doen?” vraag ik wantrouwend.

“Niks.” zegt Emmett. Maar natuurlijk dat doe ik ook altijd!