Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 7: Plannen

Bella's POV

"Shoppen," roept Alice zo hard dat ik mijn oren moet bedekken.

"Alice, je weet dat ik dat niet leuk vind," zeg ik tegen haar met een pruilmondje.

"Dat weet ik, maar ik beloof je dat het deze keer echt leuk wordt." En ze schenkt Edward een sluwe glimlach. Waarom dat nou weer, vraag ik me af?

Ik zucht, ik kom er toch niet onderuit. "Oké Alice, maar als ik het niet leuk vind gaan we 3 maanden lang niet meer shoppen. Begrepen?" Daar zakt haar gezicht even van in.

"Bella, doe me dat niet aan," zegt ze met zo'n zielig gezicht dat ik bijna weer instem.

"Jij mag gewoon nog shoppen, Alice. Ik hoef alleen niet mee dan." Daar wordt gelijk haar gezicht weer vrolijk van en ze stemt er makkelijk mee in.

"Deal," zegt ze. Ook al lijkt ze erg zeker te zijn over het feit dat ik het leuk ga vinden. "Maar als je het wel leuk vindt gaan we één keer per week shoppen de komende 3 maanden," zegt ze. Ik schrik me dood en ik kan mezelf al helemaal voor stellen hoe mijn gezicht er nu uitziet. Horror. Grote horror staat er op mijn gezicht geschreven.

"1 keer in de 2 weken?" vraag ik met een verschrikte stem. Alice denkt er even over na en besluit dat dat altijd nog beter is dan normaal.

"Oké, maar geen discussies als je mee moet. Begrepen?" vraagt ze mij. Ik knik snel, bang dat het aantal keren shoppen weer hoger wordt anders. "Oké," zegt ze met een enorme glimlach op haar gezicht en ze pakt mijn hand en begint me naar de trap te duwen.

"Waarom gaan we naar de trap toe als we gaan shoppen?" vraag ik aan Alice.

"Omdat je wel eerst mooi gemaakt moet zijn om te gaan shoppen," zegt ze met een onschuldig gezichtje. Mijn gezicht vertrekt van horror en ik kreun. Oh nee, ik wil niet. Ik begin tegen te stribbelen, maar Alice heeft me stevig vast. "Geen zorgen Bella, ik zorg dat het snel voorbij is." Probeert ze me gerust te stellen. Het helpt niet.

Ik weet dat ik er niks tegen kan beginnen, dus ik zucht en begin maar mee te lopen. Ondertussen hoor ik licht gegrinnik achter ons. Als ik omkijk zie ik dat iedereen zachtjes staat te lachen, zelfs Edward. Verrader.

Als we boven bij Alices kamer zijn aangekomen staat ze ineens voor me met zo'n grote kist dat ik bijna een hartaanval zou krijgen. Ik zucht nogmaals en ik hoor iedereen beneden nu heel hard lachen. Vooral Emmett, hij steekt er met zijn oorverdovende lach enorm bovenuit.

Alice duwt me op een stoel en begint haar magie te werken. Ze gaat met enorme snelheid en dat stelt met wel gerust dat het in ieder geval niet zo lang als normaal zal gaan duren. Hopelijk.

Ik had gelijk, binnen 5 minuten was ze klaar. "Alice, waarom doe je het normaal nooit op die snelheid?" vraag ik aan haar. Ze kijkt me met een lach aan.

"Omdat het dan toch niet leuk is. De enige reden dat ik het nu wel zo doe is omdat we nu haast hebben," zegt ze tegen mij. Ze had het dus al die andere keren veel sneller kunnen doen! Ik voel mezelf steeds bozer worden en dan opeens ben ik weer helemaal kalm. Jasper natuurlijk. Stomme vampieren familie, met hun stomme extra krachten.

"Je wilt dus zeggen dat je het al die andere keren ook gewoon snel had kunnen doen en mij niet voor 3 uur lang hoefde te martelen?" vraag ik heel kalm aan haar, nog steeds onder Jaspers invloed.

Ze kijkt nu een beetje beschaamd maar nog steeds veel te vrolijk naar mijn mening. "Ja, dat klopt," bevestigd ze.

Ik zucht, ik wou dat ik nu boos kon worden, maar het lukt echt gewoon niet. Ik besluit maar even boos te worden op Jasper. "Jasper, stop met dat irriterende gedoe met mijn humeur. Ik kan niet eens normaal boos worden op Alice," roep ik naar beneden waar het gelach weer opnieuw begint en ik begin ook mee te lachen. "Jasper, stop nu!" roep ik half lachend. Hij stopt niet, ik begin steeds harder te lachen en moet tussendoor snel naar adem happen.