Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 36: Emmett als Psychiater

Updated: 06-02-2014

Bella's POV

Emmett pakt de bureau stoel en gaat erop zitten terwijl ik op het bed blijf zitten. Hij blijft me even aandachtig aanstaren. Mij uitchecken of zo. Eindelijk begint hij te praten “Hoe gaat het Bella?” vraagt hij serieus. Het doet me denken aan eergisteravond, toen hij me ook heel serieus vroeg hoe het ging.

“Goed.” zeg ik. Carlisle zou nu erg teleurgesteld zijn, maar goed hij is er nu dus niet.

“Bella, ik weet dat je het hier ook al met Carlisle overgehad hebt. Als je wilt dat ik je help moet je beter antwoord geven. Hoe voel je je nu?” vraag Emmett.

“Leeg.” zeg ik dan. De medicijnen werken in ieder geval nog steeds.

“Dat komt door de medicijnen, maar je zou nog wel in staat horen te zijn om iets te voelen. En je hoort niet naar een punt te staren de hele tijd. Ik denk dat Carlisle je anderen medicijnen moet gaan geven.” zegt Emmett.

“Sinds wanneer weet jij zoveel over dit soort dingen?” vraag ik verbaasd, maar ik fluister nog steeds. Ik krijg mijn stem niet harder dan dat, maar Emmett kan me toch wel horen, dus wat maakt het uit.

“Ik heb psychiatrie voor een paar jaar gestudeerd en Carlisle heeft me een hoop geleerd. Nu weet ik dat het de juiste keuze was om te doen.” zegt Emmett, maar hij haalt zijn schouders op alsof het hem niks uitmaakt. Dat is meer de Emmett die ik gewend ben, niet de serieuze, maar de het-boeit-me-allemaal-geen-fuck Emmett. Ik weet niet welke ik leuker vind, ik denk dat de combinatie van de twee echt geweldig zou zijn, maar ik denk niet dat dat mogelijk is. Voor zover ik weet ik hij altijd een van de twee geweest. Ik knik.

“Wat zijn de dingen waar je het over wilt hebben? Zijn er specifieke dingen waar je het wel of juist niet over wilt hebben. Dan kan ik daar rekening mee houden.” vraagt Emmett.

Ik denk even na “Ik wil niet praten over...” mijn stem breekt en ik krijg het zelfs niet eens uit mijn mond. Ik wil er niet over nadenken, gelukkig werken die medicijnen nog steeds anders was ik nu echt in een wrak veranderd. Ik bedoel kijk dit, ik kan niet eens denken waar ik het niet over wil hebben.

“Over?” vraagt Emmett door.

“Jullie... ver-trek.” zeg ik dan. Mijn stem trilt en ik sta op het punt om in te storten ondanks de medicijnen die nu heel erg hard tegen mijn emoties proberen te vechten.

Emmett zucht “Dat was juist wel een van de dingen waar ik het over wou gaan hebben, Bella. Het is duidelijk dat het je heel erg heeft geraakt en dat het nog te vers is om over te praten, maar wil je het dan wel hebben over wat er in die tijd is gebeurd? Als ik naar de verhalen kijk die ik heb gehoord van Alice voornamelijk en een deel van Edward, dan weet ik dat ons vertrek niet de enigste dingen zijn geweest die toen zijn gebeurd. Victoria heb je ook nog. En ik durf te wedden dat het gedoe met James ook nog een verse wond is, wat je nooit echt hebt kunnen verwerken.” zegt Emmett. Wauw, hij klinkt nu echt als een of andere geleerde. “Zou je het over die dingen willen hebben?” vraagt Emmett.

Ik adem rustig in “Ja, ik denk het.” zeg ik onzeker.

“Oké dan laten we voorlopig ons vertrek nog buiten de gesprekken, maar vroeg of laat zul je er wel over moeten gaan praten. Je moet het verwerken.” zegt Emmett en ik geef hem wel gelijk. Ik knik, niet in staat om te antwoorden op dat. “Oké.” zegt Emmett. “Edward heeft me verteld dat je veel nachtmerries hebt. Waar gaan die zoal over?” vraagt hij.

“Ik weet niet... verschillende dingen.” zeg ik onzeker. Moeten we het hier nu echt over hebben? Mijn nachtmerries zijn nou juist de zwakke plekken. En ik hou niet van zwakke plekken. Het lijkt de laatste tijd alsof ik alleen maar zwakke plekken heb. Het is niet fijn en ik wil het niet, maar ik kan het ook niet stoppen.