Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 38: Evaluatie

Updated: 11-02-2014

Bella's POV

Een paar dagen zijn al voorbij gegaan en ook een paar sessies met Emmett. Ik ben redelijk gewend geraakt aan de routine. Wakker worden (hoe laat ik maar wil), eten, om 1 uur sessie met Emmett, weer slapen, wakker worden, eten, iets met het gezin doen (spelletjes, films enzovoorts) en weer slapen. Zoals je merkt slaap ik veel. Emmett heeft me gezegd dat het door de depressie komt dat ik veel slaap. En het maakt mij ook eigenlijk niet uit, ik vind het wel fijn zo.

Alice en Carlisle zie ik maar heel weinig, eigenlijk alleen maar tijdens de avondlijke spelletjes of welke activiteit dan ook met het gezin, maar ook dan houden ze hun afstand. Het is fijn, ik kan er meer door relaxen en ik stress niet meer zo heel veel.

Emmett is echt aardig en hij helpt me redelijk goed, ook al heb ik me nog niet echt opengesteld voor hem. De enigste keren dat ik echt iets nuttigs vertel is als hij zegt dat ik daarna weg mag. Op die momenten zit ik uit te kijken.

Edward is de hele tijd bij me, behalve als ik mijn sessie heb. Verder ligt hij naast me als ik slaap en is hij er als ik wakker word. Hij houdt me streng in de gaten, maar het geeft me eerder een gevoel van veiligheid dan te denken dat hij een of andere stalker is.

Charlie belde eerst meerdere keren op een dag om te checken hoe het met me gaat, maar Carlisle heeft hem overtuigd om een keer per dag te bellen, omdat ik mijn rust nodig heb. Ik spreek hem dus iedere dag zo'n 15 minuten en dan ga ik meteen naar bed. Moe van het doen alsof alles goed gaat, terwijl ik eigenlijk het liefste wil sterven.

Vandaag heb ik het evaluatie gesprek met Carlisle over de afgelopen gesprekken met Emmett en misschien nog wat andere dingen, maar dat weet ik niet zeker. Waar ik wel vrij zeker van ben is dat ik waarschijnlijk Emmett ga kiezen, ook al had ik dit nooit verwacht van tevoren. Emmett is erg begrip vol en is ook erg geduldig, wat hij zeker nodig zal hebben. En ja, Emmett kan dus geduldig zijn. Nee, dat had ik nooit van hem verwacht.

We hebben het voornamelijk over de brief gehad. Hij wou er meer details overhebben, maar die vragen probeerde ik zo goed mogelijk te ontwijken. Ik wil het daar niet over hebben. Verder hebben we het over mijn nachtmerries, die ik nog dagelijks krijg. Ze nemen niet af, maar worden ook niet meer erger zoals de eerste keer dat ik Emmett verteld had over mijn nachtmerries. Ze zijn gewoon net zo erg als anders. Wat eigenlijk ook al veel te veel is, maar helaas is daar niks aan te veranderen. Edward is er gewoon iedere keer als ik mijn ogen open doe om me te kalmeren.

Ik zit nu beneden in de keuken wat te eten. Het is nog steeds moeilijk om te doen, maar ik probeer het te negeren, want ik weet dat ik er nu toch nooit onderuit zal kunnen komen en ik heb geen zin in problemen. Ik ben nog net zo bang als eerst om vastgebonden te worden. Dat is in ieder geval niet veranderd.

Ik denk dat het gesprek over een halfuurtje is, maar ik zou het niet zeker weten, want in dit huis is echt nergens een klok te vinden! Hoe doen hun dat toch, je hebt toch klokken nodig om te weten hoe laat het is?

“Nog een halfuurtje.” zegt Edward dan. Hij moet het vast weer door hebben gehad dat ik op zoek was naar een klok.

“Hoe komt het toch dat jullie nergens een klok hebben?” vraag ik chagrijnig.

“We hebben het niet nodig. We hebben altijd wel een horloge aan of onze mobielen mee. Dat is goed genoeg voor ons.” zeg Edward lachend. Dat doet hij nou altijd, hij vindt het grappig als ik chagrijnig ben. Waar slaat dat nou weer op?

“Oké.” zeg ik nog steeds niet in een goede bui. Ik denk dat het komt doordat ik zo meteen dat gesprek met Carlisle heb. Ik ben er echt heel erg nerveus voor. Ik ben bang voor de dingen die hij wilt bespreken.