Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 13: Sweet Emmett

Emmetts POV

Ik zit samen met Esme, Rosalie, Alice en Jasper in de wachtkamer te wachten totdat Bella is toegestaan om weg te gaan. Ik maak me enorm veel zorgen om Bella, want eigenlijk hadden we nu al horen te vertrekken, maar Bella is er nog steeds niet en Edward en Carlisle ook niet. We hebben nog niks gehoord van Carlisle, want hij is te druk bezig geweest met de operatie.

Normaal zou Carlisle hier helemaal niet werken, maar omdat Carlisle weigerde Bella te laten opereren door een andere dokter mocht het voor een keer en wat zwijggeld, zodat niemand erachter zou komen, omdat het eigenlijk illegaal is gezien het feit dat Carlisle hier niet werkt. Maar we hadden ze dus kunnen overtuigen en daarom deed Carlisle de operatie in dit ziekenhuis.

Ineens komt Carlisle aanlopen. "Het gaat goed met Bella, maar ik moet even een schoonmaakster vinden," zegt hij als hij langs komt lopen. Hoezo moet hij een schoonmaakster vinden als het goed gaat met Bella? Hier zit geen logica in.

Carlisle komt weer langslopen, maar dit keer met een schoonmaakster. We horen hem praten met haar, "Het spijt me, maar het is een beetje gelekt," zegt hij zacht, ook al kunnen wij het alsnog horen. Ik raak in de war en ik word extreem bezorgd om Bella op het moment. Maar ik zal het zo dan wel vragen als ze komen met Bella.

Ineens staat Alice op. "Ik moet even gaan." Is het enige wat ze zegt en ze begint te lopen. Waarom gaat ze nou ineens weg? Is er iets aan de hand? Gaat er iets gebeuren?

"Jasper, hoe voelt Alice zich?" vraag ik aan Jasper, misschien kunnen we daaruit merken of er wat aan de hand is.

"Ze voelde zich daarnet geïrriteerd en ook een beetje bezorgd. Hoezo?" vraagt hij.

"Zou er iets met Bella aan de hand zijn?" vraag ik me hardop af.

"Ik denk het niet. Carlisle zei zelf net dat alles goed gaat met Bella," zegt Jasper tegen mij en ik weet dat hij gelijk heeft. Het is onzin om me zorgen te gaan maken wanneer we het nog niet eens zeker weten en aangezien Carlisle zei dat alles goed gaat, geloof ik hem.

Na een half uur lang wachten komen Bella, Carlisle, Edward en Alice eindelijk aangelopen. Zodra ik ze zie loop ik naar Bella en knuffel haar, ik fluister in haar oor, "Nooit meer in achtbanen jij!" En als ze alsnog in achtbanen wilt hou ik haar tegen, want ze krijgt er alleen maar ongeluk mee. Ik laat haar niet meer in achtbanen gaan.

Bella lacht. "In je dromen Emmett," zegt ze tegen mij. Ha, dat zou ze willen. Helaas kan ik niet slapen, dus zal ik het maar in het echt doen, hè?

"Uhm Bella? Je mag de komende tijd niet in achtbanen," zegt Carlisle. Ik lach zachtjes, het lijkt erop dat ik mijn zin krijg.

Ik kijk naar Bella's gezicht en die staat vol met schrik geschreven. "Waarom niet?" vraagt ze verdrietig aan Carlisle.

"Je hand moet nog genezen. Als je nu in achtbanen zou gaan dan zou het weer opnieuw open gaan en dan kunnen er ontstekingen komen. En trouwens met je arm mag het ook niet. Dat kan ook net zo goed opengaan. En dat willen we niet," legt hij uit.

Ho, wacht even. Hoezo haar arm? Het is toch alleen maar haar hand? Of ligt het gewoon aan mij? Ik besluit het gewoon maar te gaan vragen. "Wow, wacht even. Hoezo haar arm?" Ik kijk Bella bezorgd aan en kijk naar haar armen, in het eerst oog opslag zie ik niks vreemds, behalve haar hand dan. Maar dan zie ik kleine streepjes door haar trui heen, die een mens nooit had kunnen zien.

"Dat vraag je maar aan Bella," zegt Carlisle tegen mij. Bella kijkt hem boos aan, ik moet er bijna om lachen als dit niet een serieus moment zou zijn. Normaal had me dat trouwens niks geboeid, maar het draait hier om Bella en ik maak me echt zorgen om haar. Bella wordt langzaam rood, waarschijnlijk omdat iedereen haar aankijkt.