Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 35: Paniek

Updated: 06-02-2014

Bella's POV

Ik heb de rest van de middag nog wat geslapen in Edwards armen. Op de een of andere manier ben ik echt doodmoe. Toen ik in de avond beneden kwam zag ik iedereen zitten behalve Emmett. Ik vraag me af waar hij is. Esme had wat te eten voor me klaar gemaakt, lasagne, en het was echt heerlijk! Alice negeerde me volledig en wou me niet aankijken en tussen mij en Carlisle was er denk ik een beetje vrede, maar ik ben nog wel boos, op allebei.

“Wat gaan we vanavond doen?” vraag ik aan Edward. Ik heb niet echt genoeg energie voor iets actiefs, maar ik ben ook nog niet moe genoeg om weer te gaan slapen. Misschien weet hij wat.

Edward kijkt me even goed aan “Wat dacht je van een film? Naar jouw keuze dit keer.” zegt Edward er voor de duidelijkheid bij. Dat is in ieder geval beter dan Emmett weer laten kiezen, ik word nog misselijk als ik eraan terug denk.

“Ja dat is goed.” zeg ik. Edward begeleidt me naar de kast toe en het staat vol met dvd's. “Wow. Dat had ik niet verwacht.” zeg ik. Tuurlijk had ik het kunnen zien aankomen, ik bedoel dit zijn de Cullens waar je het over hebt, maar toch. Zo veel? Het lijken er wel duizenden. Hoe moet ik hier nu weer uit gaan kiezen?

Edward lacht “Ze staan op volgorde van categorie. Drama, horror, thriller enz.” legt Edward uit.

Ik knik “En waar staat drama?” vraag ik. Hij wijst de derde rij in de kast aan. Ik zoek naar leuke titels en pak af en toe een dvd om even snel de achterkant te lezen, maar ik ben nog niet tevreden met welke ik echt wil. Dan vangt eentje mijn oog Now Is Good met Dakota Fanning en Jeremy Irvine. Het lijkt me wel een leuke, dus ik geef hem aan Edward en hij stopt hem opgelucht in de dvd-speler. Het zal wel even geduurd hebben voordat ik eindelijk een keuze had gemaakt. Ik lach om Edwards ongeduldigheid. Zelfs na al die tijd dat hij met mij opgaat is hij nog net zo ongeduldig als eerst.

Ik ga zitten op de bank en iedereen komt erbij zitten, maar van Emmett is nog geen spoor te vinden. Tenminste, voor mij niet dan. Ik lig tegen Edward aan en naast mij zit Alice. Ik probeer haar zo goed mogelijk te negeren en dat lukt goed, want Alice praat ook niet tegen mij.

Ik had een goede film uitgekozen. Het gaat over een meisje met kanker die op het punt staat om dood te gaan. Ze heeft een lijst met allemaal dingen die ze nog graag wilt doen. Bovenaan haar lijst staat het verliezen van haar maagdelijkheid. Als Emmett hier nu was dan had ik waarschijnlijk de volle laag over me heen gekregen, samen met Edward dan wel. Dat scheelt weer.

Op de helft van de film worden mijn oogleden steeds zwaarder, maar ik vecht er nog tegen tot het einde van de film. “Ga maar slapen lieverd, ik breng je wel naar je bed toe.” fluistert Edward in mijn oor. Ik doe mijn ogen dicht en ik voel Edwards armen mij optillen. Nog voordat ik op het bed lig val ik al in slaap en droom ik over het gesprek met Carlisle.

Als ik weer wakker word voel ik me een stuk beter uitgerust. Ik doe mijn ogen open, maar Edward is nergens te zien. Ik stap uit het bed voordat ik me bedenk, mag ik wel uit bed? Ik zucht, Carlisle had niks beloofd van mij niet meer vastbinden. Ze hebben me vast al gehoord, maar ik ga alsnog snel weer terug liggen. Ik rol me op in mijn veilige balletje en wacht tot er iemand naar binnen komt lopen. Ik kijk niet op “Ik ging niet staan, echt niet.” zeg ik, maar dat bewijst voor hun eigenlijk alleen maar meer dat ik wel ben opgestaan. Ach, ik moet het proberen toch? Ik blijf stijf in mijn balletje liggen en luister naar de voetstappen – die duidelijk expres hard worden gedaan, want normaal zou ik ze niet moeten kunnen horen lopen – en voel dan ineens koude armen om me heen.

“Bella, ik doe niks. Ik beloof het.” hoor ik Alice zeggen. Ik ga nog steviger in mijn balletje liggen. Het voelt fijn en vertrouwd en het lijkt dan net alsof ik veilig ben van alles daarbuiten, maar ik weet wel beter. Gevoelens zijn bedrog, je bent nooit veilig. Niet eens bij vampieren in de buurt. Ik luister niet naar Alice en probeer heel erg niet in paniek te raken.