Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 16: Uitdaging Aangenomen

Bella's POV

Het gesprek met Carlisle was goed verlopen, maar nu komt het gesprek met Edward nog. Ik hoop niet dat hij het gesprek tussen mij en Carlisle heeft gehoord, want dan word ik waarschijnlijk weer boos en dat wil ik helemaal niet.

Na ongeveer twee ongeduldige minuten wachten komt Edward de kamer binnenlopen. Ik kijk in schaamte naar beneden, bang dat hij boos is op mij voor mijn gedrag.

Edward is in een flits naast me en ik hoor de deur nog zachtjes achter hem dichtvallen. Hij legt zijn wijsvinger onder mijn kin en duwt mijn hoofd zachtjes omhoog. Ik wil hem helemaal niet aankijken, dus ik hou mijn ogen gericht op het dekbed. "Bella, kijk me alsjeblieft aan," vraagt hij met zo'n lieve stem dat ik hem niet kan weigeren.

Ik kijk in zijn ogen en ik verlies meteen mijn concentratie, de schaamte is weg. Het enige wat ik nog wil doen is voor altijd in die ogen blijven staren.

Edward grinnikt. "Bella, het spijt me," zegt hij. Dit verrast mij, het spijt hem? Ik ben toch juist degene die zo boos tegen hem ging doen? Ben ik dan niet degene die haar excuses moet aanbieden?

"Waarvoor?" vraag ik verbaast.

"Het spijt me dat ik je niet kon helpen en kon weerhouden van dit. Het spijt me dat ik je verlaten heb en dat je je nu nog rot voelt daardoor. Het spijt me van alles wat ik jou ooit misdaan heb. Het spijt me. En ik weet dat dit allemaal niet genoeg is om jou beter te maken, dat weet ik echt, maar ik beloof dat ik alles ga doen om jou te helpen. Als je wilt dat ik weg ga, omdat dat beter voor jou is, dan hoef je het alleen maar zeggen. Ik wil dat jij een fijn leven leidt," ratelt hij maar door.

"Edward, ben je gek! Ik wil helemaal niet dat jij weggaat. Ik wil dat je blijft. Ik ben zo depressief, omdat..." en toen stopte ik, dit kan ik Edward niet vertellen. Carlisle weet het, maar ik kan het niet aan Edward vertellen.

"Waarom?" vraagt hij.

"Ik... ik weet het niet," zeg ik uiteindelijk maar.

"Bella, waarom vertrouw je me niet meer. Het komt omdat ik je verlaten had toch? Je hoeft niet te liegen, vertel me gewoon de waarheid, ook al zou het me misschien pijn doen, maar vertel me de waarheid," smeekt hij bijna.

"Edward, ik wil je niet pijn doen," fluister ik zo zacht dat een mens het niet had kunnen horen.

"Dat doe je niet, alsjeblieft, vertel het me," fluistert hij ook, maar nog net hard genoeg voor mij om op te vangen.

"Het is gewoon, omdat, nou..." Ik struikel over mijn woorden heen. Ik neem even een diepe hap adem en vertel het dan snel voordat ik kan terugkrabbelen. "In de tijd dat jij weg was ben ik zo depressief geweest. Ik heb nu geleerd om depressief te worden zodra jij weg bent en het eerste wat dan in mij opkomt is om mezelf... te snijden." Ik zucht. Zo, nu is het er maar uit.

Ik kijk hem onzeker aan "Het spijt me, Bella. Het spijt me dat ik je ooit verlaten heb. Ik beloof je dat ik je nooit meer alleen zal laten," zegt hij.

"Edward, je moet geen beloftes maken die je niet kunt houden. Je moet jagen en misschien wordt je mij ooit wel weer zat," zeg ik. Het is eruit voor ik mezelf kan tegenhouden en nu heb ik het gedaan. Ik heb verteld wat mij echt dwars zit. Waar ik bang voor ben.

"Jij denkt dat ik je de vorige keer zat was?" Hij kijkt me met grote, ongelovige ogen aan. Ik knik. "Bella, ben je gek geworden. Dat was echt niet de reden. Ik ging weg om jou te beschermen tegen mijn wereld. Je hoort hier niet in thuis. Het is gevaarlijk en dat zag ik met de minuut meer. James, Victoria en Laurent, maar ook toen Jasper je aanviel." We krimpen allebei ineen van de herinnering. "Het werd gewoon steeds gevaarlijker in mijn wereld voor jou. En dan nu ook nog de Volturi, die op welke manier dan ook je hart niet meer willen horen kloppen. Het is gevaarlijk Bella. En jij blijkt dat maar niet te snappen, omdat je maar met ons om blijft gaan," zegt hij, zijn stem is iets harder dan normaal.