Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 32: Stress

Updated: 03-02-2014

Edwards POV

Ik zit nog steeds op de piano te spelen als Carlisle ineens wordt gebeld. Ik probeer te luisteren naar de stem aan de andere kant van de lijn, maar er wordt te zacht gepraat. Het is zeker een vampier, anders had ik het gewoon kunnen verstaan. Ik kijk in Carlisle's gedachten Blokkeer je gedachten, wordt er tegen hem gezegd en vanaf dat moment kan ik niet meer mee luisteren met het gesprek. Ik word gefrustreerd. Wat is er aan de hand?

Carlisle staat op “Wie was het?” vraag ik.

Carlisle lijkt ongemakkelijk bij mijn vraag “Niemand.” zegt hij, maar iedereen hier weet dat het natuurlijk wel iemand was, maar dat hij gewoon niet wilt vertellen wie. Ik kijk hem even aan, maar het is duidelijk dat het privé is of zo. Ik knik. Carlisle rent weg en ik ga weer rustig verder met spelen, ook al is het niet meer zo kalmeren als eerst. Ik vraag me echt af wie dat was en hoe die überhaupt wist dat ik zou kunnen meeluisteren via zijn gedachten. Ik kan maar twee opties bedenken of het waren de Denali's of het was Alice. Ik hoop eerlijk gezegd de Denali's, want als het Alice was dan is er iets mis met mijn engel en dat wil ik echt niet.

Na nog een kwartier spelen raak ik het een beetje zat en de frustratie van het telefoontje van daarnet helpt ook niet echt mee. Ik ga naar mijn kamer toe en zet wat muziek op. Ik probeer alle gedachten in dit huis weg te doen en me volledig op de muziek te concentreren. Edward! Roept Alice's 'stem' in haar gedachten. Wat doet zij nou thuis? Ik ren snel naar beneden terwijl ik onderweg de muziek uitzet.

“Alice, wat doe jij hier?” vraag ik geschokt en bang voor mijn engel.

“Je moet hier weg.” zegt Alice. Ik kijk haar verward aan. “We weten nog niet of alles echt goed gaat en Bella komt zo meteen met Carlisle hierheen. Ik leg het je zo meteen allemaal uit, maar ga nu.” zegt Alice. Ik knik en ren naar buiten. Ik wil mijn engel geen pijn doen, maar ik vraag me wel af waarom ze naar hier toe komen. Samen met Carlisle? Ik ren diep het bos in en ga dan op een omgevallen boom zitten wachten op Alice.

Na 10 minuten zie ik Alice aan komen rennen en ze komt naast me zitten. “Leg uit, Alice.” zeg ik dringend, ik wil weten of er wat mis is met mijn engel.

Ik had een visioen vanmiddag dat Bella zat te huilen op haar kamer en dat ze helemaal uitviel tegen mij. Ze wou me zelfs slaan en draaide helemaal door. Ik had het al met Carlisle overlegt en hij had gezegd dat als het echt zo zou gebeuren dat ik haar eerst een paar keer zou moeten waarschuwen en haar dan zou vastbinden als het nog gewoon doorging. Helaas is het visioen uitgekomen. Ze draaide helemaal door en uiteindelijk moest ik wel. Ze wou zichzelf voor mijn gezicht pijn gaan doen. Ze was razend en bleef maar schreeuwen en ze probeerde me een paar keer te slaan. Uiteindelijk heb ik Carlisle gebeld, maar dat was nog voordat ik haar ook daadwerkelijk had vastgebonden. Daarna ging ze gewoon weer verder en heb ik haar vastgebonden. Het ergste van alles was dat toen ze zo vast lag ze me letterlijk wou dwingen om haar te vermoorden. Ze zei; Vermoord me, Alice. Toen ik haar weigerde, logische genoeg, vroeg ze het nogmaals maar dan smekend. Ik was volledig geshockt van haar vraag, maar natuurlijk zei ik alsnog nee.

Ik wist gewoon niet dat het zo erg ging met haar Edward. Ik wist het niet. Ik zag het vandaag pas. Eindigt Alice haar verhaal.

“Ik moet haar zien.” zeg ik.

“Edward nee, dadelijk doe je haar per ongeluk pijn. Ze slaapt nu. Het komt wel goed.” probeert ze me gerust te stellen. Ik knik, er zit natuurlijk wel logica in, maar ik wil mijn engel zo graag zien. Ik wil weten dat het goed met haar gaat. “Morgenochtend kan het Edward.” zegt Alice. Ik knik en zucht dan. Dit gaat nog een lange nacht worden.