Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 12: Spoedeisende Hulp

Bella's POV

Als ik op de spoedeisende hulp afdeling lig gebeurd er ineens een hele boel om me heen. Ze sluiten draden aan en doen nog een hoop dingen die ik niet begrijp. Uiteindelijk besluit ik maar om wat te vragen. "Wat doen jullie allemaal?" vraag ik aan niemand in het bijzonder.

"We maken je klaar voor de operatie," antwoordt een van de medewerkers.

Ik schrik, "Wat! Welke operatie?" vraagt ik geschokt.

"De operatie aan je hand," zegt de man weer.

"En wie doet dit operatie? Er is maar een iemand die dat mag doen bij mij," zeg ik eigenwijs.

"Dokter Cullen neemt de operatie af. Hij zei dat hij jou kende." Ik zucht opgelucht.

"Ja ik ken hem, het is goed zo," antwoord ik de man. Hij knikt en loopt dan de kamer uit. Wat moet ik nu doen? Mezelf vervelen tot ik aan de beurt ben? En dan komt het antwoord binnenlopen. "Carlisle," zeg ik net iets te hard.

Carlisle lacht en komt op mijn bed zitten. "Hoe gaat het met je?" vraagt hij.

Ik denk er even over na. "Wel oké, denk ik. Ik voel mijn benen alleen niet. Is dat normaal?" vraag ik aan Carlisle.

"Je hebt een sterke verdovingsmiddel gekregen, dus dat kan heel goed zo zijn. Kun je je armen wel bewegen?" vraagt hij.

Ik probeer mijn armen te bewegen, maar het lukt niet en er schieten tranen in mijn ogen. "Het lukt niet," zeg ik in paniek. De tranen lopen nu echt over mijn wangen.

"Kalm maar Bella, dat kan best. Ik zal eens kijken welk medicijn ze je precies hebben gegeven," zegt hij geruststellend, hij begint richting de deur te lopen.

"Wacht! Ik wil niet alleen zijn, laat me niet alleen Carlisle," vraag ik hem smekend.

"Ik kan Edward halen om bij je te blijven." zegt hij.

"Alsjeblieft," zeg ik gewoon. Carlisle knikt en loopt snel de deur uit.

Een paar seconden later klopt er iemand op de deur. "Binnen," zeg ik, mijn stem klinkt schoor door de tranen die nog steeds vrij over mijn wangen lopen. Daar staat Edward. Ik zucht. "Edward," zeg ik alweer net iets te hard.

Edward komt naar me toe gelopen en vraagt, "Hoe gaat het lieverd?" Hij kijkt me bezorgd aan.

"Ik snap niet waarom ik een operatie moet krijgen," zeg ik maar eerlijk tegen hem.

"Je hand groeit verkeerd en er zijn wat problemen met het bot," antwoordt hij rustig, maar ik ken hem beter dan dat en ik zie aan hem dat hij wat probeert te verbergen.

"Edward?" vraag ik aan hem. Ik knijp mijn ogen samen en kijk hem doordringend aan. "Wat verbergt je voor me?" Als hij nu mens was geweest had hij gebloosd.

"Niks," probeert hij gewoontjes te zeggen, maar zijn stem is net een toontje hoger dan normaal. Ik vertrouw hem niet.

"Edward? Zeg het." Ik voel dat er tranen in mijn ogen opkomen, ik vind het niet fijn als Edward tegen me liegt.

"Bella, blijf kalm, er is niks aan de hand. En je hebt zo meteen een operatie raak nou niet in paniek," zegt hij. Hij heeft gelijk, ik moet kalm blijven. Ik hoop gewoon dat Carlisle snel terugkomt.

En precies op dat moment komt Carlisle binnenlopen. "Bella, de operatie is in een uur," vertelt hij me. Ik word ineens heel zenuwachtig, ik heb nog nooit een operatie gehad. Natuurlijk weleens iets gebroken, eigenlijk echt heel erg vaak, maar nog nooit een operatie. Hoe gaat dat allemaal en wat als ik nou geen goede verdoving krijg en.... STOP Bella, dit is echt onzin. Carlisle doet de operatie, hij is een vampier, dus hij zal sowieso niets vergeten en alles perfect uitvoeren.