Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 14: Eten, Te Veel Eten

Bella's POV

Eenmaal bij het pretpark aangekomen besluiten we allemaal een beetje onze eigen kant op te gaan, aangezien ik het onnodig vind dat ze de hele tijd op mij zouden moeten wachten of andersom, maar Emmett weigert me alleen te laten gaan, ook al gaat Edward gewoon mee. En Edward is er net zo erg tegen de achtbanen als Emmett, maar tja Emmett blijft Emmett en hij gaat eigenwijs mee.

We hebben afgesproken om rond 1 uur bij het etenskraampje in het midden van het park te zijn, zodat ik kan eten en daarna gaan we nog wat dingen samen doen tot 5 uur, waarna ik nogmaals zal moeten eten en dan blijven we tot half 8, want dan sluit het pretpark.

Daarna gaan we terug naar het hotel waar iedereen zich kan opknappen en daarna gaan we gezamenlijk een film kijken of iets leuks doen. Het ligt er maar net aan waar we zin in hebben.

Ik, Edward, Rosalie en Emmett lopen samen door het pretpark heen. Het eerste gedeelte is voornamelijk kinderattracties en om de 10 seconden vraagt Emmett of dat niet iets leuks is voor mij om in te gaan waarna hij of van Rosalie of van Edward een klap tegen zijn hoofd krijgt, wat mij dan weer een lachbui veroorzaakt. En op de een of andere manier lijkt het alsof dat de reden is dat Emmett maar door blijft gaan, om mij aan het lachen te maken.

We gaan in wat attracties die niet al te erg zijn voor mijn arm en als Emmett in een achtbaan wilt dan wacht Edward samen met mij op hem en Rosalie.

De tijd gaat zo al snel voorbij als Edward ineens zegt, "Het is tijd om richting het kraampje te gaan lopen." Ik kijk hem verdrietig aan.

I mompel zacht, "Voor stomme mensen die zo nodig stom voedsel moeten eten." en ik zucht. Ik had moeten weten dat het niet zacht genoeg had kunnen zijn, want Emmett, Edward en zelfs Rosalie lachen het hardop uit. "Ja ja, lach maar," zeg ik tegen ze, wat ze nog harder laat lachen.

Als we bij het kraampje aankomen staat de rest daar allemaal al te wachten – het voordeel van het niet hoeven meeslepen van een bepaald klunzig iemand – en we gaan bij ze zitten.

"Wat wil je eten Bella? Dan bestel ik even," vraagt Carlisle. Ik pak de kaart en kreun haast. Er staan bijna alleen maar dingen op de kaart die enorm veel calorieën bevatten en alleen nog maar meer vet.

Wat zal ik kiezen, want als ik niet wil gaat iedereen me verdenken. Ze kijken me heel erg aan, ik voel het gewoon.

Pannenkoeken, tosti, friet, zo gaat de lijst maar door. Waar zal het minste inzitten? Ik zou gokken de tosti, het blijft brood en dat is gezond, toch?

Ik zucht. "Doe maar een tosti," vertel ik Carlisle.

"Welke precies?" vraagt hij.

Hè, wat? Zijn er meerdere soorten? Ik kijk op de kaart en kreun haast. Zoveel verschillende, minste calorieën Bella. "Doe maar kaas tosti." Geen al te veel extra's, dus minder calorieën.

"Saus?" vraagt Carlisle.

Ik zucht. "Nee, geen saus." Carlisle knikt en loopt eindelijk weg. Wauw, eindelijk alles gehad. Ik was al bijna bang dat er nog een hele vragenlijst zo zijn over hoe ik mijn tosti misschien gebakken wil hebben.

Terwijl ik wacht op mijn eten klets ik wat met Emmett en Edward en dan komt Carlisle aanlopen. De paniek komt meteen in me op en ik moet heel erg mijn best doen om het niet te veel te laten opvallen, zeker niet met Jasper in de buurt.

Uit mijn ooghoek zie ik dat Jasper me vreemd aankijkt en Edward kijkt weer vreemd naar Jasper. Oh, geweldig Bella, verman jezelf. Het is maar een maaltijd, zo meteen ga je weer door het hele pretpark lopen. Dit moet je wel aankunnen. Ga gewoon wat extra rondjes rennen om Edward heen en doe alsof je extreem hyper bent. Dat zou toch wel kunnen helpen met al die calorieën verbranden?