Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 40: Rose

Updated: 12-02-2014

Bella's POV

Ik kreun, alles doet zo'n pijn in mijn lichaam. Wat is er in hemelsnaam gebeurd? Ik denk terug aan de vorige avond. Ik had een spiegel kapot geslagen en daarna gesneden. Oh, dit zullen ze echt geweldig vinden. Ze gaan me zó weer vastbinden.

Ik probeer mij ogen open te doen, maar het licht is heel erg fel en doet pijn aan mijn ogen. Ik probeer er aan te wennen en na een paar minuten zie ik weer duidelijk. Ik kijk op en zie Edward naast mij zitten. Ik glimlach. Ineens voel ik een enorme steek in mijn pols en ik kan nog net een gilletje tegen houden, maar ik krimp wel in elkaar en natuurlijk merkt Edward dit.

“Wat doet er pijn?” vraagt hij meteen.

“Mijn pols.” krijg ik er net zwakjes uit. Het doet zo'n pijn! Edward knikt en kijkt een beetje hopeloos naar Carlisle, die ik nu pas zie staan.

“Kun je je nog herinneren wat er is gebeurd?” vraagt Carlisle. Ik denk nogmaals even terug tot welk punt ik het precies niet meer weet.

“Voor een groot deel wel. Ik weet nog dat ik op de grond zat, maar daarna werd het zwart.” zeg ik na een tijdje, als ik me bedenk dat ik verder echt niks meer weet.

Edward knikt “Dat was het moment waarop je in een coma belandde.” zegt hij. Ik kijk hem verbaasd aan.

"Coma?" vraag ik.

Edward knikt alweer “Ja, je hebt voor drie dagen in een coma gelegen, doordat je verwondingen zo ernstig zijn.” legt hij me uit. Ik kijk hem geschokt aan.

"Hoezo verwondingen?" vraag ik als ik ben bekomen van de schok. Het viel me op dat hij meervoud gebruikte.

"Toen je viel schraapte je pols langs een glasscherf. Het is redelijk diep en het scheelde niks of je slagader was doorgesneden." legt Edward uit en hij kijkt even snel naar mijn pols of alles nog goed gaat.

"Wow." zeg ik in shock. Waarom gebeuren dit soort ongelukken alleen maar bij mij?

"Ga maar weer slapen. Je moet herstellen." zegt Edward en de bezorgdheid in zijn stem komt duidelijk naar voren. Ik ga met mijn hoofd op zijn borst liggen en het laatste wat ik zie is dat Carlisle zachtjes de kamer uit loopt en mij en Edward alleen laat.

Als ik weer wakker word bonkt mijn hoofd en voel ik mijn been net zo hard bonken. Het is alsof er een olifant over me heen heeft gestampt. Ik kreun, wauw dat doe ik wel erg vaak met het wakker worden de laatste tijd.”Bella?” hoor ik Edwards prachtige stem bezorgd vragen. Ik doe mijn ogen open. “Gaat het?” vraagt hij bezorgd.

“Heb je een aspirientje?” vraag ik, ook al zal deze hoofdpijn ook dan nog een tijd blijven, helaas. Carlisle komt binnengelopen met een glas water en waarschijnlijk ook een aspirientje als ik het zo gok. Ik lach een beetje, soms is het ook wel handig om in een huis met vampieren te wonen.

En inderdaad, ik had gelijk. Ik neem de aspirientjes snel in – ja, het waren er meerdere. 2 om precies te zijn – en ga dan weer tegen Edward aanliggen. Het voelt veilig en vertrouwd.

“Niet in slaap vallen Bella. Je hebt vandaag weer een sessie met Emmett. Die over een halfuurtje begint. Zolang lukt het toch wel om wakker te blijven?” zegt Carlisle. Ik knik, dat moet wel lukken, hoop ik. Ik ga een beetje rechtop zitten om de verleiding om weer te gaan slapen uit de weg te gaan. Ik voel een kramp in mijn buik en besef dan dat ik dus ook 3 dagen niet naar de wc ben geweest.

“Uhm, kan ik even naar de wc?” vraag ik beschaamd. Ook al zou ik het volledig begrijpen als ze het nu zouden weigeren. Ik verdien hun vertrouwen niet echt meer.