Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 33: Verandering

Updated: 03-02-2014

Alice's POV

Bella wordt over 5 minuten wakker, dus ik besluit om maar zo vast naar haar kamer toe te gaan. Ik moet haar echt mijn excuses aanbieden. Ik hoop dat ze het me vergeeft, maar de toekomst ziet er niet goed uit. Er is 5% kans dat ze me vergeeft en 95% kans dat ze dat niet doet. Ik hoop dat ik geluk heb vandaag. Ik zucht en ren dan naar boven toe.

“Alice.” zegt Edward zacht als begroeting.

“Edward.” zegt ik terug. Ze wordt bijna wakker. Denk ik naar Edward toe. Hij knikt en gaat verder met het neuriën van Bella's slaapliedje.

Na een paar minuten wordt Bella's ademhaling onregelmatig en gaat haar hart sneller kloppen. Ze doet haar ogen op en glimlacht naar Edward, maar zodra ze mij ziet staan valt haar glimlach weg en kijkt ze mij boos aan. Ik kan mezelf nu wel voor mijn kop slaan, natuurlijk gaat het niet zo makkelijk worden. “Bella, het spijt me.” zeg ik tegen haar en ik kijk haar met smekende ogen aan.

“Ja, tuurlijk.” zegt Bella, maar het is niet op een vergevende toon, eerder alsof ze van me af wilt. Bella draait zich van me af en ik kijk verdrietig naar haar. Ik wil niet dat ze boos is.

“Bella, alsjeblieft. Ik deed gewoon wat het beste was.” smeek ik haar. Mag ik even alleen met haar zijn, Edward? Vraag ik hem weer via mijn gedachten. Edward laat Bella los en staat langzaam op. Bella kijkt hem droevig aan.

“Ik ben zo terug Bella. Maar ik denk dat het beter is als jullie dit even privé bespreken.” verzekerd Edward haar.

“Privé? Het hele huis kan het toch horen.” zegt Bella heel erg chagrijnig, dit zal zeker geen plus puntje zijn, dat Edward nu door mij weggaat, ook al kan ze dat niet weten. Ik heb zo'n gevoel dat Bella het wel doorheeft. Edward lacht even en rent dan weg. “Wat Alice.” vraagt ze nu heel erg bot en boos en chagrijnig. Dit gaat echt nog moeilijk worden.

“Het spijt me echt Bella, maar ik wist niet wat ik moest doen. Je wou jezelf snijden en je probeerde me zelfs te slaan!” probeer ik haar te overtuigen om mij te vergeven, ook al is het weer geen slim idee om haar eigen fouten aan te wijzen. Ik kan mezelf nu wel voor mijn kop slaan.

“Nou en! Iedereen heeft toch weleens een kut bui?!” vraagt Bella sarcastisch. Serieus?!

“Zo erg? Ik dacht het niet Bella. Het was niet normaal meer. Je was volledig doorgeslagen! Je leek wel een new born!” zeg ik. Ineens begint Bella te lachen. Wat is er toch aan de hand met haar? Het was niet eens grappig bedoeld, dus waarom lacht ze er nu om?

“Whatever, Alice.” zegt Bella chagrijnig. Ze probeert duidelijk van me af te komen, maar ik wil het nog een keer proberen, daarna zal ik weggaan als ze dat wilt. Maar ik kan al zien dat het dan ook niet zal gaan lukken. Ze is erg vastbesloten in haar keuze om mij te haten.

“Bella, alsjeblieft.” smeek ik nogmaals. Bella schudt haar hoofd en het voelt alsof er een deel van me mist. Bella is mijn zusje en mijn beste vriendin, ik wil niet dat ze me haat. Ik hou van haar en ik probeerde alleen maar het beste te doen voor haar, maar dat waardeert de duidelijk niet.

Ik zucht even, maar ga dan toch maar weg. Bella is er nog niet klaar voor, dus ik zal wachten tot ze dat wel is. Ik kom Edward op de gang tegen en hij geeft me een klein schouderklopje als aanmoediging. “Het komt wel goed, Alice. Je weet dat Bella iedereen altijd vergeeft.” zegt hij. En natuurlijk heeft hij gelijk, zo is Bella, maar ik wil dat ze me nu vergeeft. “Zo makkelijk gaat dat niet.” zegt Edward. Ik knik en alweer heeft hij gelijk. Hij lacht.

“Denk niet al te goed over jezelf nou.” zeg ik tegen hem. Edward lacht nogmaals en rent dan weer verder naar Bella toe. Ik ga in de huiskamer zitten op Jaspers schoot. Ik begin zachtjes tegen hem aan te snikken en hij blijft me rustig troosten, ook al gebruikt hij zijn gave nu niet op mij. Hij weet dat ik dan boos zal worden, want ik kan daar soms echt niet tegen. Ik wil soms gewoon kunnen instorten.