Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 49: Bezoeker

Updated: 25-02-2014

Bella's POV

De avond ging snel voorbij en het was al snel tijd voor de 'mens' om naar bed toe te gaan. Ik loop naar mijn normale kamer toe, maar dan word ik tegen gehouden door Edward die mij mee trekt naar zijn kamer. “Waarom gaan we naar jouw kamer?” vraag ik verward.

“Ik denk dat mijn kamer wat mee sfeer heeft dan die lelijke witte kamer.” zegt Edward. Ik knik, maar begin me wel te bedenken hoe ik op zijn bank wil gaan slapen. Misschien ligt die net zo comfortabel als het bed, ik weet het niet. Het zijn nog steeds de rijke stinkerds van de Cullens waar we het over hebben, dus alles kan.

Als we zijn kamer binnenlopen stop ik meteen van verbazing. In het midden van de kamer staat een ENORM bed met gordijntjes die erlangs hangen en zo'n duizend kussens erop. En alles in passende kleuren; goud, zwart en een beetje wit. Het ziet er prachtig uit en ik ben er helemaal verbaasd van. Maar ik had het eigenlijk wel kunnen verwachten, want Alice was vanavond de hele avond druk in de weer bezig met dingen die ik niet mocht weten, want toen ik ernaar vroeg zei ze gewoon 'dat gaat je niks aan' en toen ging ze weer verder alsof er niks was gebeurd.

Edward leidt me naar het bed toe en tilt me op om me er daarna lekker warm onder de dekens te stoppen. Hij komt naast me liggen en slaat zijn armen om me heen. “Hoe vind je het?” vraagt hij nieuwsgierig.

“Het is prachtig.” zeg ik nog steeds in shock.

“Mooi zo.” fluistert hij. “Ga nu slapen mijn lief. Je hebt het hard nodig.” en hij begint mijn slaapliedje te neuriën, waardoor ik binnen een paar seconden diep in slaap ben in de armen van de allerliefste en beste 'vriendje' ooit.

De volgende morgen word ik wakker gemaakt door een vrolijke Edward. “Waarom ben je zo vrolijk?” vraag ik hem, niet dat ik het erg vind, maar hij is al tijden niet meer zo vrolijk geweest.

“Ik heb je eindelijk weer eens zien slapen. Dat had ik zo erg gemist.” zegt hij en het antwoordt overvalt me. Ik had dat zeker niet aan zien komen. Ik bloos bloed rood.

“Uhm, ik weet eigenlijk niet wat ik daar op moet antwoorden.” zeg ik redelijk beschaamd en beneden begint er iemand met een bulderende lach te lachen. “WAT NOU!” roep ik naar Emmett toe, als reactie daarop begint hij alleen nog maar harder te lachen. Dit is zó beschamend.

Ineens stopt het lachen en verstijfd Edward helemaal. “Edward? Wat is er?” vraag ik een beetje in paniek. Edward tilt me op en in een seconde zijn we beneden bij de rest. Edward zet mij op de bank neer maar komt zelf niet naast mij zitten. “Edward?” vraag ik nogmaals, maar hij negeert me volledig. Hij is volledig geconcentreerd op iets wat ik nog niet kan horen of zien. “Edward!” zeg ik nogmaals, maar dit keer wat harder. Ik raak hier echt gestrest van.

Edward gaat beschermend voor mij staan. Ik trek aan zijn arm, eindelijk kijkt hij me aan, maar zijn ogen schieten meteen weer weg naar wat in de verte te zien is. Ik focus me op dezelfde plek, maar ik kan nog helemaal niks zien. Wat er ook komt ik hoop dat het er snel is, want ik kan niet tegen deze stress.

Edward begint te grommen en Carlisle schenkt hem een blik, waarvan ik niet helemaal zeker ben wat hij daarmee bedoeld. Iets van 'Hou je koest' of zo en Edward stopt weer met grommen, maar hij blijft nog verstijfd voor mij staan. “Kan iemand mij vertellen wat er aan de hand is?” vraag ik geïrriteerd nu, omdat echt NIEMAND ook maar iets aan mij verteld.

En dan stapt er iemand uit de bosjes die ik niet had verwacht hier te zien. Ik sta op van de bank en ren naar de deur toe, maar natuurlijk had ik kunnen verwachten dat dat plan niet zou lukken. “Edward, het is Jake maar!” zeg ik en ik probeer me los te wringen uit zijn greep. Ik heb hem zo erg gemist. Het is al zo lang geleden dat ik hem heb gezien. Ik weet niet hoelang, maar zeker een maand geleden.