Mijn geheim (Twilight Fanfictie) | Compleet

Hoofdstuk 2: Gesprek

Bella's POV

Edward staat daar en hij kijkt zeker niet blij. Hij zal het wel weten. Ik begin weer te lopen en stap recht op hem af.

"Hé," zeg ik zo vrolijk mogelijk en ik geef hem een kus op zijn wang. Ik hoefde niet echt te doen als of ik vrolijk was, want ik was ook echt vrolijk dat ik hem weer zag. Hij antwoordt niet en blijft me bezorgd aanstaren. Hij pakt mijn hand en brengt me naar de passagierskant. Hij doet de deur voor me open en ik stap in zonder in discussie te gaan over wie gaat rijden. Ik weet dat dit niet het moment is om daarover te zeuren. Als Edward achter het stuur zit merk ik dat Alice niet instapt. "En Alice?" vraag ik aan Edward.

"Ze gaat rennend naar huis," antwoordt hij. Ik kijk hem aan, maar hij weigert terug te kijken. Ik zucht, dit gaat nog een lange dag worden, of überhaupt een lange rit.

Als we aankomen bij het huis voel ik mezelf steeds zenuwachtiger worden. Edward rent met vampieren snelheid om de auto heen en doet mijn deur open. Ik stap uit en hij pakt mijn hand weer. Hij begint kalmerende rondjes op mijn hand te tekenen en leidt me naar het huis toe.

Carlisle doet de deur open en zegt meteen: "Hallo Bella, zullen we maar meteen naar mijn studeerkamer toe gaan?" Ik knik, te zenuwachtig om ook maar iets te zeggen.

We lopen de trap op naar zijn studeerkamer en Carlisle wijst een stoel aan waar ik kan gaan zitten. Carlisle gaat aan de andere kant van het bureau zitten en Edward pakt een stoel ergens vandaan. "Vind je het goed als Edward erbij blijft, of wil je liever dat hij weg gaat?" vraagt Carlisle. Ik twijfel en beetje, maar bedenk me dan dat hij alles toch wel kan horen, dus ik knik maar weer met mijn hoofd.

Carlisle begint met praten "Oké, vertel eens even wat er gisteravond volgens jou is gebeurd?" Ik schrik, oh god, moet dat echt? Ik kan moeilijk vertellen dat ik zat zelf deed omdat ik me zo depressief voelde, want dan moet ik natuurlijk vertellen waarom ik me zo depressief voelde en als ik dat vertel dan blijft Edward de hele tijd bij me. Niet dat ik dat erg vind, maar ik weet dat hij al erg genoeg lijdt om alleen maar met me te zoenen en als hij dan ook nog eens nooit jaagt dan wordt het gewoon veel te gevaarlijk en nog veel pijnlijker dan het al is. En dat kan ik hem echt niet aan doen.

Carlisle ziet mijn twijfel en zegt "Bella, we weten allemaal dat je dat zelf hebt gedaan. We hebben het zelf gezien, dus er is geen punt in liegen of twijfels. We willen je alleen maar helpen."

Ik zucht, no way dat ik ga vertellen dat het komt doordat Edward niet bij me is, dus zeg ik maar gewoon "Ik voelde me depressief, dus sneed ik mezelf." Edward kijkt me verschrikt aan. Het is waarschijnlijk verschrikkelijk voor hem om het bevestigd te hebben dat ik het zelf deed.

Carlisle kijkt me eerder aan met een blik van 'vertel verder', maar als hij merkt dat dat niet gaat gebeuren vraagt hij "Waarom voelde je je depressief?" Dit is dus juist de vraag die ik wou vermijden. Ik kijk omlaag en bloos.

"Gewoon," mompel ik. Edwards vingers gaan onder mijn kin en duwen mijn hoofd rustig omhoog zodat hij mij dwingt om hem aan te kijken.

"Bella, je kan alles vertellen aan mij en Carlisle." Ik knik. Dat weet ik ook wel, maar dit kan gewoon echt niet. Het zou zijn hart breken. Ik probeer weer naar beneden te kijken, maar Edward houd me nog stevig vast. "Bella, vertel het me. Ik wil het weten. Ik wil weten wat ik kan doen om je te helpen, alsjeblieft?" Ik twijfel nog steeds en schud dan mijn hoofd, ik kan het gewoon niet. "Bella..." begint hij weer te zeggen, maar hij wordt onderbroken door Carlisle.

"Edward misschien kun je beter even weggaan." Alsof het wat uit maakt, hij hoort het toch wel. En als het niet zijn super gehoor is die het opvangt dan is het wel in Carlisle's gedachten. Edward kijkt hem een tijdje aan en ik bedenk me dat Carlisle waarschijnlijk iets zegt in zijn gedachten tegen Edward. Dat haat ik nou altijd zo erg als ze dat doen. Uiteindelijk staat Edward op en loopt naar buiten. Carlisle staat ook op en ik kijk hem verward aan.