Something Spectacular

Spectacular: Twenty Two

22.

Kinabukasan matapos ang posting of grades ay hindi ko parin nasasabi sa mga magulang ko ang tungkol dito. I intended to tell them the news while we were having breakfast. Pero pinili kong tumahimik noong hindi naging maganda ang takbo ng usapan namin.

It all started when Mom asked me about my grades. Alam niya ang tungkol sa mga bagay na ito dahil kay Ninang na nagtuturo sa university. Tahimik akong kumakain noong tanungin niya ako.

“Hindi pa ba napopost ang grades niyo, Isabelle?”

Humigpit ang hawak ko sa kubyertos na nasa palad ko. Maging si Dad ay napa-paused sa pagkain.

“Nakita ko na po ang mga grades ko kagabi.” sagot ko.

“How was it?” asked Mom after sipping her glass of juice.

“I passed all my subjects.”

“Dapat lang.”

Tinignan ko si Dad. Wala man lang pagbabago sa expression niya. Wala man lang congratulations or well done. For them, everything is given. It doesn’t matter kahit pinaghirapan ko ang grades ko.

“What’s your general weighted average?” asked Dad. “Na-maintain mo ba? You are running for Cum Laude, don’t forget that.”

Noong mga oras na yon gusto ko ng sabihin sa kanila ang totoo. That there is a high chance I slip from the position. That I’m close to losing the chance of running for any position. But the way the conversation was going, alam ko na hindi yon ang tamang oras para sabihin sa kanila.

“I know, Dad.” Ang tanging sagot ko. “It’s just that… my average is lower this previous semester.”

Natigilan si Dad sa pagkain. “Bumaba?” he asked with a knot in his forehead. “What happened?”

Tuluyan na akong tumigil sa pagkain. “This semester is quite tough.” I said. “But I’ll do better next time.”

“You better be.” sagot ni Dad.

I sound like a machine with a quota.

“Honey,” nagsalita si Mama na kanina pa tahimik. Humarap ito kay Dad. “Sinabi ni Isabelle na nakapasa siya sa lahat ng mga subjects, hindi ba? What are you fussing about?”

“Kung magpapatuloy ang ugali niyang yan, siguradong bago pa siya makagraduate, mawala na siya sa pwesto.”

Hinayaan ko nalang silang mag usap. Sometimes I hate discussing things with them. Whenever they talk about me, I don’t feel like I’m their daughter, I feel like I’m an investment.

—-

Lunes ng hapon nang magkaroon kami ng pangalawang meeting. It was a quick meeting since kagagaling lang sa part time jobs ang mga kasama ko. Una kong nadatnan sa meeting place si Pia. Naghihintay siya sa tapat ng gate ng university habang panay ang tingin sa suot na wrist watch. Nang makita niya ako agad siyang kumaway.

“Isabelle!”

I smiled back at her. Nakasuot siya ng jean jumpers, puting blouse at sapatos. She looks carefree today. Nagmadali akong lumapit sa kanya habang hawak ang backpack sa balikat ko.

“Hey.” I greeted. “Nasaan ang iba?”

Bahagya siyang sumimangot. “That’s the question.” Sinabi niya. “Mukhang nasa part time job pa ang iba. Pero halos alas singko na kaya patapos na din ang shift ng mga yon.”

Napatingin ako sa sariling watch na suot ko. “Should we head to the meeting place then?”

Tumango siya at hinawakan ang aking braso para sabay kaming maglakad. Pia can look really tough when it comes to handling the Arcadian but inside she’s gooey and warmhearted.