Broken promises *2

11

Lynn

Hoewel ik weet dat Riley gelijk heeft, wil ik toch het ongelijk bewijzen. Ik sluit mensen niet buiten! Tenminste, niet zo erg meer als vroeger.

Vroeger wilde ik niemand binnen laten. Nu heb ik Niall, Louis, Daniëlle, al mijn vrienden, Freddie en ja... Eigenlijk bijna iedereen heb ik al binnen gelaten.

Behalve Riley. En Levy ook nog niet helemaal.

Mijn mobiel begint te trillen en ik pak hem op.

Levy:

Sorry van Riley. U okay? 09.29

Ja hoor. 09.30

Ik klik het gesprek weg en zucht weer. 'Hey', hoor ik en ik kruip overeind.

'Hoi', zeg ik terug en kijk Louis aan. 'Heeft Niall je wat verteld?' Hij knikt.

'Je weet dat Riley geen gelijk heeft, toch?' Ik knik en zie hoe hij naar me toe loopt. 'Sorry dat ik er gisteren niet voor je was. Freddie was boos op het kind en 's avonds was ik doodop.'

'Geeft niet', zeg ik zacht en voel hoe hij naast me komt zitten. 'Bedankt dat ik thuis mocht blijven vandaag. Ik kan Riley vandaag echt niet onder ogen komen.'

'Geen probleem.' Ik leun tegen Louis aan, die zijn armen om me heen heeft geslagen. 'Maar morgen moet je wel weer naar school. Het is je examenjaar, dus je mag niet teveel lessen missen.'

'Weet ik', zucht ik. 'Na dit jaar ben ik af van Riley.'

'Het komt allemaal wel goed. Laat hem maar vechten voor je hart.'

'Doe ik ook', zucht ik. 'Maar het is lastig. Volgens Levy hielp ik hem beter te worden.'

'Je hoeft hem niet te haten omdat ik hem haat. Dat weet je toch?' Ik haal mijn schouders op en kijk Louis aan.

'Haat is een groot woord, Louis.' Louis zucht en knikt instemmend.

'Weet ik', geeft hij toe. 'Ik reageerde misschien elke keer wat overdreven. Ik wil gewoon niet dat hij je hart breekt. Niet alweer.'

'Ik let heus wel op, pap', verzeker ik hem. 'Maar het maakt niks uit. Hij denkt dat ik hem haat, maar dat is niet zo.' Ik zucht diep. 'Ik moet ook al met hem samen werken voor muziek. We moeten een duet zingen.'

'Ik heb je nog nooit horen zingen', lacht Louis. Ik haal mijn schouders op.

'Ik zing niet in het openbaar', zeg ik.

'Maar je kunt het wel?' Ik haal mijn schouders op, alweer. 'Zing eens?' Meteen schud ik mijn hoofd en maak me los uit zijn grip.

'Nee', zeg ik volmondig. 'Ik zing niet in het openbaar', herhaal ik mijn woorden.

'Maar waarom niet?' vraagt Louis en staat op. 'Waarom zing je niet in het openbaar, Lynn?' Hij hurkt voor me neer en kijkt me vragend aan. 'Je kan me alles vertellen. Dat weet je, toch?'

'Mijn vader vertelde me dat ik niet kon zingen', zeg ik zacht. 'En nu durf ik niet meer te zingen, omdat ik me dan voor schut zet.'

'Maar je moet zingen op school. Als je nou thuis oefent, kan ik je tips geven. Dan sta je misschien niet zo voor schut voor de klas.' Hij glimlacht. 'Ook al kan ik niet geloven dat jij niet kan zingen.'

Ik glimlach zwak. 'Dankje, Louis.'

Woorden: 523.