Broken promises *2

epiloog

Lynn

Ik sla de laatste tonen aan op de piano en blijf nog even in een soort trans zitten. Uiteindelijk draai ik me om en kijk ik gespannen naar Simon, die bedenkelijk voor zich uit staart.

Een hand onder zijn kin, benen over elkaar heen geslagen. Zijn vinger tikt langzaam op zijn bovenlip.

'Ja, weet je?' begint hij na een tijdje stilte en haalt zijn vinger voor zijn mond weg. 'Jullie hebben echt talent! Ik kan hier zeker wat mee!' Riley en ik juichen en ik voel Riley's armen om me heen. Ik lach en knuffel terug. 'Ik ga proberen jullie als voorprogramma bij One Direction te krijgen.'

Simon staat op en haalt zijn telefoon tevoorschijn, waarna hij de kamer verlaat.

'Yeah!' roepen Niall en Louis tegelijk uit en ze lopen naar ons toe om ons een knuffel te geven. 'Goed gedaan!' zegt Louis en drukt me stevig tegen zich aan.

'Pas op voor je schouder, pap', waarschuw ik hem. Meteen laat hij me los.

'Oh shit. Ja, je hebt gelijk.' Hij zet een stap naar achteren.

'Heb ik altijd', zeg ik lachend en gooi mijn haren naar achteren. 'Duh!'

'Niet te hard van stapel lopen, babe', zegt Riley en slaat zijn armen van achteren om me heen. Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst en kijk vanaf beneden naar zijn gezicht.

Zijn kaaklijn, zijn uitstekende neus. Zijn goed gevulde lippen, zijn ogen. Zijn lichte kuiltjes als hij lacht. Die glinsterende ogen als hij lacht. Zijn lach. De vorm van zijn wenkbrauwen. Zijn haar, die altijd in hetzelfde model zit, maar altijd geweldig eruit ziet. Behalve als hij net wakker is. Dan is het door de war en sexy. Maar overdag is het...

Minder door de war en nog steeds sexy.

Deze jongen is gewoon perfect. En ik weet niet waar ik hem aan verdiend heb, maar ik hou van hem.

Ze zeggen dat toeval niet bestaat. Anderen zeggen dat het lot niet bestaat.

Maar hoe noemde je het dan dat precies wij elkaar tegen het lijf liepen? Is dat gewoon puur toeval? Of was het voorbestemd?

Riley kijkt naar beneden en glimlacht liefdevol naar me, voor hij zijn lippen kort en zacht op de mijne drukt. 'Ik hou van je', fluistert hij tegen mijn lippen aan.

Riley

Als je me twee jaar geleden had verteld dat ik de liefde van mijn leven zou tegen komen, had ik je glashard uitgelachen. Maar als je me nu zou vertellen dat Lynn de liefde van mijn leven is en dat ik haar nooit mag laten gaan, geef ik je gelijk.

Want dat is ze.

Ze is geweldig. Nooit heeft iemand me zo erg laten zien dat iemand van me kan houden als Lynn deed. Ze heeft me laten zien dat er daadwerkelijk mensen zijn die van je houden.

Ze heeft me liefde laten zien, en voelen!

En ik ben blij. Blij dat ze niet afgeschrokken is door de oude Riley. Blij dat ze me toen een kans gaf, een jaar geleden. En een paar weken geleden weer een.

En ook al begon onze relatie eigenlijk door een stomme weddenschap, alsnog ben ik blij dat ik ooit die weddenschap ben aangegaan. Zonder die weddenschap was ik waarschijnlijk nog steeds bezig met one-night stands. Met hoeren. En met drugs.

Ongelovelijk hoe mensen je kunnen veranderen. Hoe liefde je kan doen veranderen.

Ik wil Lynn nooit meer kwijt.

Nooit.

Oh my god, het einde!

*veegt tranen weg*

Dit is serieus een kunst om te schrijven, dit hoofdstuk. Met al die gevoelens enz. En dat terwijl ik zelf nooit echte liefde ervaren heb. Knap, toch?

Dankwoord komt as soon as possible. Ben vandaag met iemand aan het meeten van onze squad! Super veel zin in! ♥

Love you all xxx wondergirl101