Broken promises *2

36

Lynn

Gespannen sta ik voor het huis van Dylan, terwijl ik op de bel druk. Vandaag gaat het dan eindelijk gebeuren. Riley moet na vandaag vrij komen.

'Hey, Lynn.' David staat voor me en ik frons.

'David, wat doe jij hier?' vraag ik verward. 'Dit is toch het huis van Dylan?'

'We zijn broers. Ik ben de oudste van ons. Ik ben 19 en Dylan is 16. Ik moest vandaag wat aan hem vragen, vandaar dat ik in de Aula stond. Ik zit al lang niet meer op school.' Ik knik begrijpend. 'Kom binnen. Dylan is boven.' Ik knik en stap naar binnen.

'Waar is Dylan's kamer?' vraag ik David.

'De trap op en dan de eerste links.' Ik knik en begin te lopen.

'Dankje', zeg ik nog snel, voor ik de laatste treden naar boven zet. Ik klop aan bij Dylan's kamer en hoor al snel een 'Binnen!'. Ik open de deur en zie Dylan daar op zijn bed zitten. 'Hey', begroet ik hem.

'Hey, ga zitten.' Hij klopt op het bed en ik ga naast hem zitten. 'Dus, wat snap je niet?'

'De wortel van drugsdeal', zeg ik met een grijns. 'Het kwadraat van verraad.'

Dylan grijnst. 'Oh, daarvoor kwam je dus hier.' Ik knik. 'Wil je soms dat je lieve vriendje Riley vrijkomt?'

'Ja, daar ga ik voor zorgen', zeg ik standvastig. 'En jij gaat jezelf aangeven.'

'Nee', zegt hij kort. 'Dat ga ik niet doen.'

'Jawel, dat ga je wel doen.'

'Dacht je nou echt dat wij ons zouden overgeven?' hoor ik vanuit de deuropening en ik kijk geschrokken op. 'Verkeerd gedacht, Lynn', grijnst David.

'Maar-' Ik stop met praten, omdat David op me af begint te lopen. Nog steeds zit die grijns op zijn gezicht. 'Jij dealt ook?' vraag ik verward. Ik had niet verwacht dan David ook zou dealen.

'Ik ben de baas van dit alles. Dylan en Riley zijn mijn werknemers, al was Riley nooit zo goed. Riley was een zeurzak, vooral toen hij jou leerde kennen. Hij wilde ineens geen deals meer doen en liep gewoon weg. Pas toen ik dreigde jou wat aan te doen, werkte hij mee.'

'Je bent ziek in je hoofd', sis ik. 'Dreigen om de geliefden van iemand te verminken, om iets voor elkaar te krijgen?' vraag ik vol afschuw. 'Dat is laag.'

'Niet zozeer verminken', grijnst David. 'Eerder verwonden. Of zoals nu: ontvoeren.'

'W-' Verder kom ik niet, doordat Dylan me van achteren vast pakt en David een doek tegen mijn neus drukt. Ik stribbel wild tegen, maar alsnog is het te laat.

Langzaam voel ik hoe mijn spieren verslappen en ik sluit mijn ogen.

Woorden: 438.