Broken promises *2

27

Riley

Ik strik de veters van mijn laatste schoen en sta op. Snel trek ik mijn zwarte vest aan, die al over mijn stoel hing en zet de capuchon op.

Volledig in het zwart, zodat ik minder opval. Als de smerissen komen, kan ik me nog terugtrekken in de schaduwen.

Zachtjes loop ik de trap af en pak ik mijn helm, die ik meteen op zet. Ik heb nog een half uur te gaan, maar ik wil zeker niet te laat komen.

Ook al wil ik niks meer met David en zijn zaakjes te maken hebben. Ik moet dit doen, om Lynn te beschermen. David weet van haar bestaan en weet ongetwijfeld wat ze voor me betekend.

Ik rijd met mijn motor het erf af en begin richting de haven te rijden, waar onze drugsloods is. Het plan is om alles te verplaatsen naar een leegstaande fabriek, een paar kilometer buiten London.

Als ik dit niet doe, gaat David sowieso achter Lynn aan. Ik weet niet tot wat hij in staat kan zijn. Ik wil gewoon niet dat Lynn wat overkomt.

Ik slaak een diepe zucht. Sinds wanneer ben ik zo'n sukkel?

Ik weet sinds wanneer. Sinds dat ik hopeloos verliefd werd op Lynn. Maar ik denk dat ik het weer verpest heb vandaag. Ik had het haar kunnen vertellen, maar dan had ze me sowieso verboden te gaan.

Ik zucht weer. Ik hoop maar dat ze oke is.

Lynn

Ik staar naar het plafond en slaak weer een diepe zucht. Misschien heb ik te snel gehandeld en had ik hem niet weg moeten sturen.

Ik lig al uren wakker met een schuldgevoel. Riley reageert ook maar niet op zijn berichten. En eigenlijk kan ik het niet maken om nu langs te gaan bij hem, aangezien zijn ouders vorige week zijn thuisgekomen.

Ik slaak een diepe zucht. Riley, alsjeblieft. Neem op.

Weer druk ik op bellen, maar weer geen gehoor.

Dan herrinner ik me iets: zijn mobiel is kapot gegaan.

Riley

'Laten we beginnen', zegt David en pakt een doos uit het magazijn van de loods. 'Riley, vang!' Ik vang de doos behendig op en breng hem naar buiten.

'Dylan, hier', zeg ik en duw de doos in zijn handen. Ik loop weer terug naar binnen en kom onderweg een andere dealer tegen, die ik niet ken. Ook hij heeft een doos in zijn handen en geeft hem aan Dylan.

Ik loop weer de hal in en vang het volgende pakketje van David op. 'Hoe is het met je meisje, Riley?' hoor ik hem vragen als ik me omdraai om naar buiten te lopen.

'Je laat haar met rust, David', sis ik. 'Ik meen het: laat haar met rust.' Ik draai me naar hem om en zie hem grijnzen.

'Oke oke', lacht hij. 'Maar even tussen ons: ze is wel lekker zeg! Daar wil ik wel wat leuke dingetjes mee doen.' Ik laat de doos op de grond vallen en storm op hem af.

'Je blijft met je vuile poten van haar af!' roep ik en pak hem bij zijn kraag, waarna ik hem tegen de stapel dozen druk. De dozen vallen met een klap om en zorgen voor een hels kabaal. 'Als je haar ook maar met één vinger aanraakt-', begin ik.

'Dan wat?' daagt David me uit.

'Stop, politie!' roept een luide stem door de loods. 'Handen waar ik ze kan zien!' Ik laat David vallen en steek mijn armen de lucht in. Het is nou toch al te laat om te vluchten.

'Sterf!' hoor ik naast me en hoor David schieten op de agenten. Mijn adem stokt in mijn keel en ik draai me om. Ik zie nog net de twee agenten op de grond vallen, met bloed om hun heen. 'Snel, pak wat dozen en breng het naar buiten! Er zijn er sowieso meer!'

Meteen pak ik drie dozen en loop ik naar buiten.

Woorden: 650.