Broken promises *2

45

Lynn

'Babe?' hoor ik en ik kijk op. Riley staat in de deuropening en kijkt me bezorgd aan. 'Ben je oké? Ik hoorde van Levy wat er was gebeurd.' Ik knik langzaam en kijk toe hoe hij naar me toe loopt en zijn armen om me heen slaat.

'Zo te zien ging je rechtszaak goed', merk ik lachend op. 'Ben je vrijgelaten?'

'Ik heb een korte taakstraf, aangezien ik eerder wel heb gedeald. Maar voor de rest sta ik op vrije voeten', verteld hij me. 'Heb je-', begint hij voorzichtig. '-nog iets van Louis gehoord?' Ik knik.

'Hij is stabiel', zeg ik en leg mijn hoofd op zijn schouder, terwijl ik zijn geur in me opneem. 'De kogel is uit zijn schouder gehaald. Hij heeft wel een griepje opgelopen, maar volgens de doktoren is het niet ernstig. Hij heeft wel redelijk wat bloed verloren, dus hij moet nog even hier blijven om aan te sterken.'

'En jij?' Ik kijk hem verward aan.

'Hoe bedoel je?' vraag ik verward. 'Ik ben niet geraakt. Of gewond.'

'Jij bent ook een slachtoffer', zegt Riley wijs en verstrakt zijn greep. 'Kom je er overheen?' Ik knik kort.

'Ik heb me door veel dingen heen geslagen', begin ik. 'Één ding moet ook wel lukken.'

'Doe er niet zo makkelijk over', zucht Riley. 'Je bent ontvoerd, vastgebonden in een drugsloods en bijna neergeschoten. Je vriendje zat onterecht in de bajes.' Ik slik. 'Je mag best toegeven dat je het moeilijk hebt. Je mag best toegeven aan je tranen.'

'Ja, weet je?' begin ik. 'Huilen is niet voor mijn weg gelegd. Ik heb me in de loop der jaren aangeleerd dat huilen voor mietjes is.' Riley zucht diep en laat me los.

'Dat is het niet. Huilen is menselijk.'

'Misschien ben ik geen mens', grap ik en kijk hem met een glimlachje aan. 'Het komt echt wel goed met me.'

'Houd je niet sterk voor mij, Lynn. Gewoon niet doen. Dat is nergens goed voor.' Ik zucht en sla mijn armen over elkaar.

'Ik weet zelf wel wat goed is voor me en wat niet', zeg ik bijdehand.

'Nee, dat weet je niet', houdt Riley vol. 'Laat me je daarbij helpen. Ik weet wat goed voor je is en wat niet.' Ik zucht en knik dan.

'Goed dan', mompel ik. 'Wat moet ik doen, genie?'

'Laat je gevoelens lopen', zegt hij en trekt me weer in zijn armen. Langzaam draait hij rondjes op mijn onderrug, waardoor ik me steeds emotioneler voel worden. Na een paar minuten stromen alle opgehoopte tranen van mijn verleden en het heden naar beneden. Ik snik hard in Riley's armen, terwijl hij sussende woordjes fluisterd en rustgevende bewegingen maakt over mijn rug.

Uiteindelijk val ik vermoeid in slaap, nog steeds in de armen van Riley.

Woorden: 464