Broken promises *2

28

Riley

'Thanks, bro.' David geeft me een klap op mijn schouder.

'Ik ben je "bro" niet', zeg ik nors. 'Kan ik nu gaan? Ik heb wel betere dingen te doen dan jou helpen.'

'Naar je meisje gaan, zeker?' hoor ik Dylan achter me zeggen en ik draai me om.

'Nee, niet per sé.' Ik sla mijn armen over elkaar en kijk beide jongens neutraal aan. 'Ik moet bedenken hoe ik er voor kan zorgen dat ze me weer vergeeft. Ik ben vandaag nogal gemeen tegen haar geweest, geloof ik. Maar dat kwam door jou.' Ik laat mijn blik op David vallen, die begint te grijnzen. 'Als jij me niet had gebeld, hoefde ik niet zo geheimzinnig te doen over het telefoontje en was ze niet boos op me geworden.'

'Ach, hoor je dat, Dylan?' grijnst David en kijkt me uitdagend aan. 'Ons poesje heeft liefdesproblemen.'

'Ahw', zegt Dylan en ik kijk nu ook zijn kant op. Ook Dylan heeft een brede grijns op zijn gezicht staan. 'Misschien dat wij hem kunnen helpen met zijn liefdesproblemen, David.'

De jongens kijken elkaar grijnzend aan en ik doe voorzichtig een stap naar achteren. 'Wat zijn jullie van plan?' snauw ik. 'Jullie blijven uit mijn buurt!'

'Chill down, bro', grijnst David. 'We willen je alleen helpen. Aangezien jij toch zo'n pussy bent geworden.'

'Ik ben geen pussy', sis ik en bal mijn handen tot vuisten. 'Ik heb tenminste een leven. Jullie niet meer. Jullie levens zijn fucked up.'

Dylan vliegt op me af en drukt me tegen een boom. Ik kreun van het pijnlijke schors, dat hard in mijn rug drukt. 'Jij weet niks van mijn leven, gesnopen?' sist Dylan en geeft me een stoot in mijn onderbuik. Mijn adem stokt, gevolgd door een gepijnigde kreun.

'Zeg eens, Dylan', begin ik uitdagend. 'Weet je papa -meneer de burgemeester- al wat jij uitspookt midden in de nacht?' Ik grijns en voel al snel weer een stoot in mijn onderbuik.

'Durf nog eens wat over mijn leven te zeggen, en ik ruk je kop eraf', dreigt hij dicht bij mijn gezicht.

'Heeft je moeder al een andere vrouw gevonden?' vraag ik grijnzend. Zijn moeder heeft de burgemeester verlaten, omdat ze op vrouwen begon te vallen. Dylan mocht van zijn vader geen contact meer met zijn moeder hebben, omdat zij hem had verraden.

'Je houdt je bek over mijn moeder!' sist/schreeuwt hij en geeft me nu een harde klap in mijn gezicht. Ik hoor iets kraken en grijp naar mijn neus.

'Dyl, genoeg', zegt David achter hem. 'We hebben hem nog nodig.' Hij werpt een blik op mij en trekt dan zijn vriend naar achteren. 'Ga naar huis, neem een glas whiskey en ga naar bed. Ik regel dit wel.' Dylan knikt en krijgt nog een duwtje naar zijn auto. 'En wat jou betreft', grijnst hij en duwt me op de grond. 'Waag het om mijn vrienden zo uit te dagen', sist hij en trapt me hard in mijn buik.

Ik begin te hoesten en proef ijzer, dat langzaam mijn mond inloopt. 'Fuck', mompel ik en breng mijn hand naar mijn neus, om hem vervolgens voor mijn gezicht te houden. Mijn huid is bedekt met een laagje bloed en ik kijk er kokhalzend naar. 'Breng me naar het ziekenhuis', breng ik uit, terwijl ik het beeld al zie vervagen.

'Nope. Ik heb andere plannen met je', zie ik David nog grijnzen en hij geeft me nog een trap na, voor hij me bij mijn schouders pakt en me naar zijn auto sleept.

Ik voel nog net hoe hij me op zijn achterbank gooit, voor ik "out" ga.

Woorden: 603.

Damn