Broken promises *2

46

Lynn

'Klaar om te gaan?' Niall komt mijn kamer ingelopen en pakt mijn tas van mijn bed af. Ik knik en sta op.

'Mag Louis ook al weg?' vraag ik hem. Hij schudt zijn hoofd.

'Hij moet nog een paar nachten blijven.' Ik knik en loop de kamer uit. 'We kunnen wel even bij hem langs?' stelt Niall voor. Ik knik weer en loop richting de kamer van Louis. Inmiddels ben ik daar zo vaak geweest, dat ik de weg wel weet.

'Pap.' Ik loop snel naar hem toe en geef hem een knuffel. 'Ik kom zo snel mogelijk langs.' Louis knikt. 'Ik heb je helemaal niet bedankt voor het redden van mijn leven', merk ik op.

'Lynn, het is oké. Ik weet dat je me dankbaar bent', glimlacht hij naar me. Ik knik en voel hoe hij me nog een korte knuffel geeft. 'Ga nu maar mee met Niall.' Ik knik weer en laat hem los.

'Tot morgen.' Ik neem afscheid van Louis en volg Niall naar zijn auto. 'Waar is Claire?'

'Thuis. Ze past op Freddie. Daniëlle is -zoals altijd- in de studio en de rest kon niet oppassen.' Ik knik begrijpend. Niall houdt de deur voor me open en ik stap in. 'Daniëlle komt jullie vanavond ophalen.'

'Ik vind het soms echt kut hoe weinig ze er is', vertel ik eerlijk aan Niall. 'Ik weet dat ze er niet veel aan kan doen, maar ze moet ook aandacht geven aan haar kinderen. Freddie groeit op zonder moeder.'

'Dat doet hij sowieso al', zegt Niall en rijdt de weg op. 'Daniëlle is niet Freddie's moeder. Ze is zijn... stiefmoeder?'

'Weet ik', lach ik. 'Ik was fan. Toen ik in het weeshuis zat, weet je wel? Ook al had ik geen telefoon of laptop, ik had wel al jullie cd's.' Ik zucht en kijk naar buiten. 'Jullie muziek liet me altijd alles om me heen vergeten. En dat doet het nu nog steeds.'

'Ahw', zegt Niall. 'Cute.' Ik lach en duw tegen zijn schouder.

'Shut up, Horan.' Niall lacht ook en slaat de volgende straat in. Niall woont dicht bij het ziekenhuis, dus we zijn binnen 10 minuten alweer thuis.

'Louis heeft een goede keuze gemaakt', zegt hij na een paar minuten stilte. Ik kijk hem vragend aan.

'Wat bedoel je?' Hij haalt zijn schouders op.

'Toen hij je adopteerde. We voelden meteen allemaal een soort klik met je, ook al deed je in het begin zo naar tegen ons. Je voelde aan als een zusje. Een zusje die midden in de puberteit zit.'

'Zat', corrigeer ik hem. Hij begint hard te lachen.

'Mocht je willen, kleintje. Je bent nog steeds een puber.' Hij slaat lachend de laatste straat in.

'Ik ben 16!' roep ik uit.

'Nou en!' roept hij terug en rijdt de oprit van hun huis op. 'Je zult wel moe zijn.'

Ik schud mijn hoofd. 'Valt mee. Ik heb de laatste dagen mijn slaap ingehaald.' Niall knikt en stapt uit.

Ik volg zijn voorbeeld en kijk toe hoe hij mijn tas uit de kofferbak haalt. Vervolgens volg ik hem naar binnen.

'Surprise!' hoor ik als ik de woonkamer binnen kom en ik slaak een gil van de schrik. Riley schiet een confetti-popper af en de confetti valt langs me naar beneden.

'Oh my god!' roep ik lachend en spring de groep in, om mijn eigen confetti-popper te pakken.

Woorden: 566.