Broken promises *2

17

Lynn

Riley zet zijn motor stil op de oprit en ik stap af. 'Ik ben echt blij dat je mee gaat', zucht Riley en komt tegen me aan staan. Ik glimlach zwak. 'Het doet me veel, Lynn. Meer dan je zou kunnen begrijpen.' Ik sla mijn armen om hem heen en druk hem stevig tegen me aan. Ik hoor hem diep zuchten en sluit voor even mijn ogen.

'Riley Theodore Dawson', hoor ik een zware stem zeggen. Meteen laat ik Riley los en kijk ik geschrokken om. 'Waar kom jij zo laat vandaan? School is allang afgelopen.'

'Sorry vader. Ik hielp de congiërge nog met de kantine op te ruimen. Vanmiddag hadden ze een voedselgevecht gehad en ik vond het zo zielig voor die oude man', liegt Riley en zendt me een blik.

'Hmm', hoor ik de man zeggen. 'Vooruit dan maar.' Hij loopt naar binnen en ik hoor Riley opgelucht adem halen.

'Pff', begint hij zuchtend. 'Dat ging nog net goed.' Ik kijk Levy aan, die zijn schouders ophaalt en het huis in loopt.

'Waarom lieg je tegen je ouders?' vraag ik hem op gedempte toon. Riley draait zich naar me om en kijkt me strak aan.

'Hoe denk je dat het voor hen voelt om te weten dat hun zoon drugs gebruikt en bijna elke dag dronken bij de hoeren zit?' vraagt hij, me nog steeds strak aan kijkend. Ik haal mijn schouders op.

'Ze voelen zich slecht?' vraag ik voorzichtig. 'Maar Riley, waarom doe je het dan? Waarom doe je het, als je weet dat je je ouders er pijn mee doet?'

Riley kijkt om zich heen. 'Jij weet waarom, Lynn.' Hij draait zich om en loopt stug naar binnen. Ik volg hem op de voet naar zijn kamer. 'Je moet inmiddels weten waarom ik me weer terug laat vallen in mijn verleden', zucht hij.

'Ja, maar ik begrijp niet waarom je zo je leven aan je voorbij laat gaan. Drugs is niet de oplossing, Riley. Drank ook niet. En hoeren al helemaal niet. Je mag dan een player geweest zijn, die als motto heeft: 'Elk nachtje een ander schatje.', maar ik weet dat je niet zo wilt zijn en dat je meer waard bent dan dit.'

Riley stopt op de trap en draait zich naar me om. 'Jij weet niks van hoe ik me voel. Je weet niet hoe het voelt om van iemand te houden, maar dat diegene onbereikbaar is. Jíj bent onbereikbaar, Lynn. Ik hou van je.' Hij loopt de laatste treden op en loopt naar zijn kamer. Ik volg hem verder en druk de deur achter me dicht, zodat ik zeker weet dat niemand ons hoort.

'Ik ben niet onbereikbaar, Riley', zeg ik kil. 'Kijk nou eens naar jezelf. Je verstopt je in het drugsleven, of hoe je dat ook wilt noemen. En alleen omdat zogenaamd "iedereen je haat en je zo zielig bent en niks waard" en weet ik het. Nou, ik kan je één ding vertellen, en dat komt recht uit mijn hart. Jíj bent het waard om van te houden en je bent beslist niet zielig! Je hebt zelf niet door hoeveel mensen van je houden, of in elk geval om je geven. Je ouders houden van je, Levy houdt van je, ik hou van j-'

Ik word onderbroken door zijn lippen op de mijne en zijn lichaam, dat me hard tegen de muur aan drukt.

Woorden: 568.