Impossible

Μπερδεμένη

Με τον Μπρους όλοι την βδομάδα όλο και πιο πολύ δενόμασταν,κάναμε πολύ παρέα..Ακόμα διαβάζαμε μαζί.Δυσκολεύεται στα μαθήματα οπότε του κάνω ιδιαίτερα στην αδελφότητα,ντρέπομαι τόσο πολύ να πηγαίνω εκεί κάθε φορά,είναι τόσοι άνδρες που κοιτάνε σαν να μην έχουν ξαναδεί κοπέλα.Ευτυχώς πάμε κατευθείαν με τον Μπρους στο δωμάτιο.Όπως τώρα,καθόμαστε στο ξύλινο γραφείο του,από πάνω μας είναι το παράθυρο,έτσι μου δίνει μεγάλη έμπνευση στο να διαβάζω και να βοηθάω τον Μπρους.Κάθεται τόσο κοντά μου..Μπορώ να δω το υπέροχο χαμόγελο του τόσο καλά,κάνει πολλά αστεία και το βλέπω συχνά,μου φτιάχνει την ημέρα.Με κάνει να νιώθω ότι η ζωή τελικά συνεχίζεται,απλά με ένα χαμόγελο.Τελικά δεν είναι ο μαλάκας που νόμιζα..Μου συμπεριφέρεται πολύ καλά και μπορεί να γίνουμε καλοί φίλοι,ή μάλλον είμαστε..Όλοι την ημέρα είμαστε μαζί οπότε μπορείς να το πεις και καλοί φίλοι.Τον προσέχω προσεχτικά,ο ήλιος φωτίζει το ωραίο του πρόσωπο.Είναι τόσο όμορφος γαμώτο.Με κοίταξε με περιέργια οπότε κατάλαβε ότι τον κοιτάζω σαν να έχω λύσσα.

''Τι κοιτάς''.Είπε παιχνιδιάρικα.

''Την εργασία σου..Καλά τα πας''.Είπα κοκκινίζοντας.Γαμώτο.

''Έτσι λες''.Του απάντησα με γνέμα και μου χαμογέλασε για άλλη μια φορά.Μου έδωσε να διαβάσω την έκθεση του για το θέμα ''Να πούμε γνώμη για τον πολιτισμό μας''.Ο Μπρους έχει γράψει τόσα εδώ πέρα που δεν περίμενα ότι όντως θα τα σκεφτόταν,μπορεί ούτε εγώ.Τελικά δεν είναι ανέμελος.Όποτε το θέλει μπορεί να γίνει σοβαρός,τώρα που μαθαίνω καινούργια πράγματα για εκείνον,νιώθω μπερδεμένη με τα συναισθήματα μου.Δεν μπορώ να είμαι ερωτευμένη μαζί του,είμαστε διαφορετικοί.Δεν ξέρω αν ως το αγόρι μου να με κάνει χαρούμενα και να ζήσω την ζωή μου θέλω.Δεν ξέρω άμα θέλει να είμαι το κορίτσι του.Έχει είδη την Μέρεντιθ,την αγαπάει πολύ.Δεν θα την χώριζε για μια κοπέλα με γυαλιά,που δεν την ξέρει κανείς και έχει ένα παρελθόν που προσπαθεί να το ξεχάσει.Δεν είμαι αυτή που ζητάει.Και ποτέ δεν θα γίνω.

''Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι'';Είπε ο Μπρους ενώ κοιτούσε το γραπτό του.

''Ναι''

''Έχεις σκοπό..Να συγχωρέσεις την..Ελένα'';Είπε αγχωμένος..Την είχα ξεχάσει τελείως..Ήμασταν μαλωμένες για την Μπρους..Αλλά τώρα..Τα βρήκαμε,νομίζω δεν αξίζει να είμαστε έτσι.Του απάντησα με γνέμα και μου χαμογέλασε.Πρέπει να της μιλήσω σύντομα να ξεκαθαρίσουμε το θέμα..Όσο κοιταζόμασταν εγώ και ο Μπρους,οι καρδιές μας χτυπούσαν δυνατά,οι κόρες των ματιών μεγάλωναν,θέλαμε κάτι..Μα μπορούμε να το δώσουμε στον άλλον αυτό που θέλει.Πλησιάζαμε ο ένας τον άλλο.Ναι το θέλω.Θέλω να τον φιλήσω.Δεν ξέρω τι έχω πάθει αλλά το θέλω.Και αυτός το θέλει,όμως μα διέκοψε ο ήχος του τηλεφώνου μου.Σκατά.Ήταν η Κάρα.Διάολε τι θέλει.