Impossible

Ο περίεργος τύπος

Η μέρα κύλησε ήρεμα χωρίς άλλα προβλήματα,στα άλλα δύο μαθήματα δεν ήμουν ούτε με την κοκκινομάλλα ούτε με τον Μπρους.Πριν γυρίσω στην εστία σκέφτηκα να πάω κάπου να φάω το μεσημεριανό.Δεν ξέρω τα εστιατόρια εδώ πέρα οπότε διάλεξα ένα που φαινόταν φρέσκο, μου αρέσει πολύ ο τίτλος,''Φάμε,πάμε''.Είναι περίεργο αλλά..Εμένα μου αρέσει.Μπήκα στο εστιατόριο που ψήνουν πρόχειρα φαγητά.Ήμουν έτοιμη να βρω μια θέση αλλά ξαφνικά ακούω μια όχι και τόσο αντρική φωνή να φωνάζει το όνομα μου,είναι ο Ντάνιελ και η Ελένα.Ο Ντάνιελ μου κάνει νόημα να πλησιάσω.''Δες ποια ήρθε στα μέρη μας,κάτσε μαζί μας όμορφη''.Μου είπε παιχνιδιάρικα ο Ντάνιελ.''Ευχαριστώ,ωραία ρούχα,μου αρέσει πολύ η μπλούζα σου''.Του είπα με χαμόγελο,φορούσε μια κοντομάνικη άσπρη μπλούζα και ένα μπλε τζιν.Η Ελένα ντύθηκε πολύ κοριτσίστικα,έχει φορέσει ένα άσπρο φανελάκι με χακί ζακέτα και ένα σκισμένο τζιν.Τα μαλλιά της είναι ίσια και το μακιγιάζ μαύρη σκιά με κραγιόν καφέ.Μου έκανε χώρο η αγαπημένη μου συγκάτοικος και έκατσα δίπλα της στο κόκκινο κάθισμα που έκανε μισό κύκλο στο τραπέζι,ο Ντάνιελ καθόταν απέναντι.''Ξανθούλα..Καλό το πρώτο μάθημα;Πως ήταν;Πες πες''.Μου είπε η Ελένα ανυπόμονα''Τα δύο τελευταία ήσυχα στο πρώτο δεν έγινε μάθημα''.''Γιατί πρώτη μέρα και κάνατε κενό ή μήπως κοπάνα δεσποινίς Ντιάνα''.Είπε ο Ντάνιελ με το γνωστό στυλ που έχει.''Σιγά μην έκανε κοπάνα η ξανθούλα,είναι ήσυχο άτομο και πιστή στα μαθήματα της,άμα σε έβλεπα στο γραφείο του Πρύτανη για καμιά τιμωρία πραγματικά θα έκλαιγα από τα γέλια''.Είπε η Ελένα.Σοβαρά κανείς δεν με φαντάζεται για τέτοια,ούτε εγώ να πω την αλήθεια.''Βασικά''..Εκεί που ήμουν έτοιμη να τους πω τι έγινε ήρθε ένα γνωστό πρόσωπο να πάρει παραγγελία,ένα κορίτσι που το δα πρόσφατα,όχι.Η κοκκινομάλλα είναι.''Είστε έτοιμη'';Ρώτησε με αγενές τρόπο,δεν μας έχει κοιτάξει καθόλου στα μάτια.''Λοιπόν εγώ θα ήθελα ένα Χάμπουρκερ και πολλές πατάτες,επίσης να έχει πολύ μουστάρδα,ο φίλος μου από εδώ σίγουρα μια σαλάτα καίσαρα και εσύ Ντιάνα'';Ρώτησε η Ελένα και με κοιτούσε,με είδε που ήμουν σοκαρισμένη και με σκούντηξε δύο φορές.''Ντιάνα θα πεις'';Με ξαναρώτησε η Ελένα.Ξαφνικά η κοκκινομάλλα με κοίταξε,το πρόσωπο της έγινε νευριασμένο.''Εσύ,το αθώο κοριτσάκι σωστά,πες μου επιτέλους την  κωλόπαραγγελία σου έχουμε δουλειές''.Μου είπε απότομα.Από το πρωί με έχει νευριάσει και ακόμα να δώσω της απάντηση μου,σειρά μου λοιπόν.''Πρέπει να μιλάς πιο ήρεμα στους πελάτες σου''.Ώρα για παιχνίδι.''Σε πελάτες αλλά όχι στα κατοικίδια''.Είπε και το απολάμβανε.''Αυτό καλύτερα να το πάρεις πίσω αλλιώς θα καλέσω το αφεντικό σου''.Της είπα ήρεμα.Το απολαμβάνω και εγώ η αλήθεια είναι,ξαφνικά νευρίασε.''Κάνε το,εύκολα μπορώ και εγώ να σε ξαναπάω στον Πρύτανη''.Η Ελένα και ο Ντάνιελ μείναν άφωνη και με κοιτούσαν με διάπλατα μάτια.''Δεν έχει νόημα να το συνεχίζω,ένα χάμπουρκερ με κέτσαπ''.Της είπα ενώ οι άλλοι συνεχίζουν να με κοιτάνε.''Ωραία..Τα λέμε εκτός από εδώ πέρα''.Μου έδωσε ένα πονηρό χαμόγελο και έφυγε,έπρεπε να της πω ωραία ρούχα.Αυτό το γαλάζιο φορεματάκι με την άσπρη ποδιά δεν της πηγαίνει καθόλου,το πρωί ήταν τελείως αλλιώς.Όλα μαύρα με αλυσίδες στο μαύρο τζιν της.Μπορούσα να δω και πιο εύκολα το τατουάζ που έχει στον ώμο της.''Τι στο διάολο ήταν αυτό'';Είπε η Ελένα με περιέργεια.''Α,αυτή είναι η διπλανή μου στο πρώτο μάθημα,δεν τα πηγαίνουμε καλά από ότι βλέπετε''.Είπα χαμογελώντας."Χέστηκα για εκείνη,τι εννοεί να σε ξαναπάει στον Πρύτανη";"Ε,τι σας έλεγα"."Κούκλα για καλό πήγες να φανταστώ,ε";Είπε ο Ντάνιελ με περιέργια."Όχι..Κάναμε ένα μικρό επεισόδιο στην τάξη με τον Μπρους".Είπα αμήχανα."Με τον Μπρους";Είπαν και οι δύο ταυτόχρονα."Ε..Ναι"..Είπα ακόμα πιο αμήχανα από πριν."Γιατί";Ρώτησε η Ελένα με διάπλατα μάτια.Εξήγησα και στους δύο τι έγινε και είχαν μείνει σαν τα χαζά.Παρέλειψα την σκηνή που μου μιλούσε όμορφα και το ότι με κοιτούσε συνέχεια με τα γαλανά μάτια του όταν άρχισα να κλαίω."Ζόρικη είσαι".Είπε παιχνιδιάρικα ο Ντάνιελ."Ναι είδες την συγκάτοικο έχω;Δεν καταλαβαίνω γιατί εσείς δύο δεν τα πάτε καλά..Ούτε ένα συγνώμη δεν ζήτησε"."Ναι είδες".Είπα αμήχανα.Μετά από λίγα λεπτά άλλη σερβιτόρα μας έφερε τα φαγητά.Στο πιάτο μου είχε μια χαρτοπετσέτα άσπρη και έλεγε κάτι με μαύρα γράμματα."Τα λέμε σύντομα" έλεγε η χαρτοπετσέτα,έβγαλα μια χαμηλή στριγκλιά αλλά δεν την άκουσαν οι άλλοι δύο.Τώρα έχω και εχθρό;Πως τα φέρνει έτσι η ζωή.Μετά από λίγα λεπτά αποχωρίσαμε από το εστιατόριο και ο Ντάνιελ με άφησε μόνη με την Ελένα."Τι θα κάνεις τώρα";Με ρώτησε η Ελένα περπατώντας προς την εστία."Θα διαβάσω"."Ενδιαφέρον..Πολύ"..Είπε ειρωνικά."Τι προτείνεις";Είπα παιχνιδιάρικα."Σήμερα τίποτα..Την Παρασκευή όμως ξέρεις τι έχει".Μου απάντησε σκουντώντας."Όχι δεν..Όχι..Όχι..Ε δεν είμαι εγώ γι' αυτά".Της είπα αμήχανα."Έλα ρε βλάκα,δοκίμασε κάτι καινούργιο,άμα δεν σου αρέσει φεύγεις απλό"."Θα το σκεφτώ"."Καλά..Ότι θες,τέλος πάντων δεν πάω στην εστία θα βρεθώ με τον Τόμας και τον Μπρους..Τα λέμε"."Με τον Μπρους";Ρώτησα με περιέργια."Ναι..Θες να έρθεις".Μου είπε κλείνοντας το μάτι."Όχι καλά να περάσετε"."Ναι..Θα περάσουμε..Αφού θα είναι και η Μέρεντιθ".Μου είπε πονηρά."Εμένα τι με νοιάζει";Της είπα σηκώνοντας το φρύδι."Δεν ξέρω..Δεν σε νοιάζει";"Όχι βέβαια..Σταμάτα..Τα λέμε"."Τα λέμε".Μου είπε πονηρά και μετά αποχώρισε.Μετά από λίγο προχωρούσα στην εστία μόνη μου και επιτέλους έφτασα.Άλλαξα και έβαλα την βολευτική πιτζάμα μου όπου έβαλα εχθές.Σε μία ώρα είχα τελειώσει τις εργασίες μου και είχε πάει πέντε το απόγευμα.Σκέφτηκα να κάνω ένα μπάνιο,είχα τυλίξει την πετσέτα γύρω μου και εκεί που ήμουν έτοιμη να πάρω το νεσεσέρ μου χτυπάει η πόρτα.Τι στο διάολο,ξέχασε η Ελένα τα κλειδιά της;Εκεί όπου πήγα να ανοίξω την πόρτα βλέπω έναν νεαρό ψηλό ξανθούλη,ο Ντέρεκ.Βγάζω μια στριγκλιά και αυτός έμεινε με διάπλατα μάτια."Ε..Που είναι η Ελένα";Ρώτησε αμήχανα."Στου Τόμας".Απάντησα με το ίδιος ύφος."Βαρετά"."Άμα βαριέσαι..Κάτσε εδώ και εγώ βαριέμαι".Του απάντησα,μια παρέα δεν θα ταν κακό.Αλλά αυτός είναι περίεργος,ενδιαφέρον."Άστο καλύτερα ενοχλώ"."Άμα ενοχλούσες δεν θα το πρότεινα.Απλά περίμενε να κάνω ένα μπάνιο"Είπα με γλυκό ύφος και πήρα αλλαξιές για να αλλάξω εκεί.Έκανα ένα γρήγορο μπάνιο και έβαλα ένα τζιν με ξεθοριασμένο χρώμα,την κοντομάνικη σκέτη άσπρη μπλούζα μου και γύρισα στην εστία.Δεν έλουσα τα μαλλιά μου,θα περίμενε πολλές ώρες μετά,τώρα έχουν το φυσικό τους σχήμα,ίσιο και στις άκρες σγουρό.Βλέπω τον Ντέρεκ στο κρεβάτι μου.Ε είναι λίγο άβολα."Δεν άργησα..ε";Είπα αλλά φάνηκε η αμηχανία μου."Όχι..Καθόλου..Σίγουρα θες να κάτσω";"Ναι,θα ήθελα μια παρέα"."Ότι νομίζεις".Έκατσα στο κρεβάτι μου αλλά είχαμε μια απόσταση μεγάλη.Αυτός ήταν κολλημένος στο κεφάλι του κρεβατιού με τα πόδια του στο κρεβάτι μου,ενώ εγώ ήμουν κολλημένη στον τοίχο και τα πόδια μου ήταν σε στάση πεταλούδας.Υπήρξαν λεπτά σιγής αλλά πήρε το θάρρος και μίλησε."Τι σπουδάζεις";Με ρώτησε με χαμόγελο."Δημοσιογραφία εσύ";Απάντησα με το ίδιο ύφος."Καλές τέχνες"."Με την Ελένα";"Ναι..Φάση έχει"."Ναι".Απάντησα και ξαναγύρισε η αμήχανη ησυχία."Έχεις σχέση".Είπε απότομα και κάπως αμήχανα."Όχι"..Είπα πιο αμήχανα και κοκκίνισα."Α".Ξαφνικά άρχισε να πλησιάζει,είχαμε λίγα εκατοστά απόσταση και μπορώ να νιώσω την ανάσα του.Με κοίταξε στα μάτια και κοκκίνησα ακόμα περισσότερο.Βοήθεια!"Και..Σε ενδιαφέρει κανένας";Με ρώτησε πονηρά ενώ έπαιζε με μια τούφα από τα μαλλιά μου.Εκεί που πήγα να απαντήσω χτυπάει το τηλέφωνο,Απομακρύνεται και γρύλισε."Ναι".Είπε απότομα."Βαριέμαι..Κάνω παρέα στην Ντιάνα επειδή είναι μόνη..Όχι ρε..Ναι..Τα λέμε".Πέταξε το κινητό του στην άλλη άκρη του κρεβατιού και μου χαμογέλασε.Τώρα που τον βλέπω καλύτερα το άσπρο του πάει πολύ.Είμαστε ασορτί,φοράμε τα ίδια χρώματα.Έχει τόσο ωραίο χαμόγελο και τελικά είναι γλυκούλης.Τι λέω;"Η Ελένα ήταν".Μου είπε χαμογελαστά."Ωραία"."Τι θες να κάνουμε";Πρότεινε."Έχεις καμιά ιδέα"."Προς το παρόν όχι",είπε πονηρά και μου έκλεισε το μάτι.Γέλασα αμήχανα.Ο Ντέρεκ πλησίαζε πιο πολύ."Πες μου κάτι για σένα"."Δεν είμαι ενδιαφέρον άτομο"."Δεν το νομίζω τα μάτια σου μου λένε άλλα,έχεις περάσει πολλά,πες μου γι'αυτά".Πως το διάολο το κάνει αυτό."Ξέρεις..Έχεις νιώσει ποτέ ότι είσαι σε ένα τούνελ..Ένα τούνελ που άμα κατάφερνες να φύγεις θα έβρισκες την ευτυχία";Δεν κατάλαβε τι εννοώ..Λογικό."Ήμουν έτοιμη να ξεφύγω από αυτό το τούνελ μόνο που ένα χέρι..Αυτό το χέρι που με βοηθούσε να φύγω με γύρισε στην αρχή αυτουνού"."Είναι περίεργο συναίσθημα,αλλά το έχω νιώσει και εγώ"..Είπε και απομακρύνθηκε από εμένα.Τι εννοεί;Αναρωτιέμαι τι του έχει συμβεί.."Μίλα μου".Ήταν έτοιμος να κλάψει.Πλησίαζα στο μέρος του,και τα γκρι μάτια του ήταν λυπημένα."Δεν έχει σημασία"."Πες μου θέλω να βοηθήσω"."Είπα δεν έχει σημασία".Είπε απότομα."Είναι καλύτερο να το κρατάς μέσα σου";Είπα άφοβα."Ναι,αρκετά τώρα".Είπε νευριασμένα και δάκρυα πέφταν στα μάγουλα του.Με είδε που φοβήθηκα και πλησίαζε."Λυπάμαι,απλά δεν θέλω να μιλάω γιαυτό"."Καταλαβαίνω".Είπα χαμογελώντας και έβαλε το δεξί του χέρι στο μάγουλο μου.Κοιταχτήκαμε και εκεί που πήγε να με φιλήσει,ανοίγει απότομα η πόρτα και μπαίνει ο ψηλός,μαυρομάλλης με τα μαγευτικά μάτια."Μπάσταρδε"