Impossible

Άγγελοι

Περπατούσαμε για μισή ώρα και ακόμα δεν έχουμε πει τίποτα.Σε λίγο ξεκινάει το μάθημα και δεν θα προλάβω,γιατί δέχτηκα να πάω μαζί του βόλτα;"Μπρους θες κάτι να μου πεις γιατί σε λίγο ξεκινάει το μάθημα".Είπα κάπως απότομα αλλά δεν μου απάντησε,κοιτούσε τον ουρανό..Ναι ωραίος είναι,τελικά τον σκούντηξα με τον αγκώνα μου και με κοίταξε ξαφνιασμένος."Ε συγνώμη Ντιάνα,παρασήρθικα από τον ουρανό,ας κάτσουμε εδώ".Είπε και κάτσαμε σε ένα ολοπράσινο γρασίδι."Είναι πολύ ωραίος".Είπα με χαμόγελο."Ναι είναι".Απάντησε ο Μπρους με το ίδιο ύφος.Κοιτούσαμε και οι δύο τον γαλάζιο καθαρό ουρανό..Ξαφνικά όμως με κοίταξε ο Μπρους."Ζουν τόσοι άγγελοι εκεί πάνω,άνθρωποι δικοί μας,μακάρι να είχα και εγώ έναν άγγελο δίπλα μου,να περνούσαμε ωραία,να με φρόντιζε,να μου έλεγε πως να γίνω καλύτερος καθημερινά και το σημαντικότερο..Να με αγαπάει,εγώ πάλι έχω καθημερινά τον διάολο στην ζωή μου".Τι στο διάολο είπε τώρα;Ο Μπρους τα είπε όλα αυτά;Είπε την Μέρεντιθ διάολο;Σιγά σιγά αρχίζω να τον συμπαθώ άμα λέει κάτι τέτοια.Κοιταζόμασταν με χαμόγελο και θυμήθηκα κάτι που μου είχε πει η αγαπημένη μου γιαγιά όταν της είπα για τον τύπο που είχα ερωτευτεί κάποτε.."Άμα ένας άντρας περιμενει μια γυναίκα να γίνει ο άγγελος της ζωή του,πρώτα πρέπει να της φτιάξει τον παραδεισό της,οι άγγελοι δεν μένουν ποτέ στην κόλαση".Είπα γλυκά ενώ αυτός έμεινε με ανοιχτό το στόμα,όντως ακούστηκε σοφό.Άρχισα να γελάω και το ίδιο και αυτός."Μπράβο Ντι τελικά είσαι έξυπνη".Άρχισα να γελάω πιο πολύ."Αλήθεια";"Όχι".Είπε και άρχισε να γελάει ξανά,τον σκούντηξα παιχνιδιάρικα και μετά είδα την ώρα..Σε λίγο αρχίζει το μάθημα!"Πρέπει να φύγω θα αργίσω..Πάλι"!Με κοίταξε με χαμόγελο."Μην πας,πάμε να πιούμε καφέ".Τι;Δεν κάνω κοπάνες..Θα λερώσω το αρχείο μου και θα πάω φυλακή!Είμαι μικρή για να πάω έχω μέλλον!"Α,δεν κάνω κοπάνες θα μπλέξω".Γέλασε."Έλα μωρέ δεν θα το καταλάβουν,τόσες έχω κάνει"."Α,δεν ξέρω".Πλησίασε."Άμα μπλέξεις θα μπλέξω και εγώ οπότε δεν είσαι μονή".Ήταν τόσο κοντά που για να τον κοιτάξω έπρεπε να σηκώσω το κεφάλι μου,κοκκίνισα με τον τρόπο που το πε και γέλασε."Άντε πάμε Ντι μην είσαι κότα".Είπε ενώ έκανε την κότα και άρχισα να γελάω."Εντάξει εντάξει,άμα είναι να μου κάνεις την κότα ευχαριστώς".Είπα γελώντας και πλησίασα στο μέρος του για να με καθοδηγίσει εκεί που θέλει να με πάει.Περπατούσαμε ενώ ταυτόχρονα είχα άγχος επειδή έχασα για πρώτη φορά μάθημα στην ζωή μου..Δεν το πιστεύω!Ο Μπρους με είδε αγχωμένη και άρχισε να γελάει."Τι είναι τόσο αστείο";Είπα λίγο απότομα."Κάνεις σαν οτί θα πας φυλακή".Είπε παιχνιδιάρικα."Τι θα πάω";Είπα φοβισμένη."Ναι άμα σε βρουν,τώρα λογικά θα σε ψάχνουν πεντακόσα περιβολικά".Τι λέει πριν είπε οτι δεν θα υπάρξει πρόβλημα,θα μπλέξω εξαιτίας του είναι ηλίθειος."Πάμε πίσω".Είπα φοβισμένη."Έλα πλάκα κάνω,τέλος πάντων θα μπω για λίγο μέσα θες να έρθεις";Είπε ενώ είμασταν από έξω από ένα ανθοπωλείου..Ε;Του έγνεψα καταφατικά και μπήκαμε μέσα.Ήταν ένα τεράστιο μαγαζί που στους τοίχους καλυβόταν με πολλά λουλούδια,οι τοίχοι είχαν το χρώμα του χρυσού και το πάτωμα ήταν γυαλί,σαν παλάτι είναι εδώ πέρα."Διάλεξε ότι θες,εσείς οι γυναίκες ξέρετε καλύτερα από αυτά".Είπε χαμογελαστά.Τι τα θέλει;Δείνει λουλούδια στην Μέρεντιθ;Τι ρομαντικό.Διάλεξα τα τριαντάφυλλα επειδή είναι τα αγαπημένα μου και τα έδωσα στον Μπρους να τα πάει στο ταμείο,μου χαμογέλασε και μετά τα πλήρωσε.Όταν τελείωσε ήρθε προς στο μέρος μου."Εκεί που θα πάμε είναι μακριά οπότε θα πάρουμε το αμάξι μου.Συμφώνησα και μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε εκεί που ήταν το αμάξι του.Η άσπρη πόρσε που είχα δει όταν μου έρειξε το αναψυκτικό μου,δεν έκανε τον κόπο να μου ανοίξει την πόρτα,επειδή δεν είναι τόσο γλυκός όσο τον Ντέρεκ το ξεπερνάω αυτό..Και βγήκαμε έξω από τον χώρο του πανεπιστημίου.."Που πάμε";"Θα δεις".Είπε παιχνιδιάρικα αλλά σιγά σιγά τα μάτια του σκοτείνιασαν μόλις φτάσαμε στο μέρος που ήθελε να πάμε..Νεκροταφείο!"Τι κάνουμε εδώ";Είπα φοβισμένη."Μην ανησυχείς,απλά ήθελα να αφήσω λουλούδια στην μητέρα μου".Είπε χωρίς η φωνή του να είχε χαρούμενο τόνο.Δηλα..Δηλαδή η μάνα του είναι..Δεν το πιστεύω!"Α".Είπα στεναχωρημένα.Μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω και λίγα δευτερόλεπτα φτάσαμε στον τάφο της,ο Μπρους έσκυψε στα γόνατα και εγώ ήμουν από πίσω του..Άκουσα κάποιους λυγμούς,ήταν από τον Μπρους..Δεν μπορώ να τον βλέπω έτσι σπάει η καρδιά μου και ας μην τον πάω..Λίγο.Γονάτισα δίπλα του και έβαλα το χέρι μου στον ώμο του."Λυπάμαι".Είπα στεναχωρημένα."Μην λυπάσαι..Ότι έγινε έγινε".Είπε με βραχνιασμένη φωνή.Δεν ξέρω τι άλλο να πω..Έχω σοκαριστή και πρώτη φορά τον βλέπω έτσι."Καλύτερα να φύγουμε θα αργήσουμε στην πρόβα".Είπε με το ίδιο ύφος."Δεν μπορούμε να φύγουμε με τέτοια χάλια περίμενε".Του σκούπισα τα μάτια και με τα χέρια μου άγγιξα τα χείλι του και έφτιαξα ένα χαμόγελο."Καλύτερα".Είπα χαμογελαστά και όταν άφησα τα χείλι του μου χαμογέλασε με τον δικό του τρόπο όπου είναι τέλειος,έχει τόσο γλυκό χαμόγελο..Ντιάνα σκάσε τι στο..Γαμώ όχι τέτοιες σκέψεις.Ο Μπρους μου έκανε νόημα και φύγαμε από τον ανατριχιαστικό χώρο.Μπήκαμε στο άσπρο αμάξι και έβαλα την ζώνη μου,ο Μπρους δεν την έβαλε και του την έβαλα εγώ πριν ξεκινήσουμε,χαμογελάσαμε ο ένας τον άλλον και ξεκινήσαμε για την πρόβα.Στην διαδρομή υπήρχε σιωπή που δεν μου άρεσε,αποφάσησα να ανοίξω το ραδιόφωνο και είχε το τραγούδι της Αριάνα "Κολλημένη".Το λατρεύω,άρχισα να χορεύω και να τραγουδάω ενώ ο Μπρους με κοίταξε με σηκωμένο φρύδι και άλλαξε την μουσική.Έβαλε σε στυλ ραπ."Άμα είναι να βάλουμε μουσική θα ακούσουμε τα δικά μου."Είπε παιχνιδιάρικα."Άντε γαμήσου".Είπα με το ίδιο ύφος και χαμογέλασε.Τι βλακείες είναι αυτές καρκίνο στα αυτιά έπαθα.Επιτέλους φτάσαμε!Βγάλαμε τις ζώνες και μπήκαμε στο κτίριο που κάναμε τα δοκιμαστικά..Ήταν άλλα τέσσερα άτομα στην αίθουσα και η νεαρή κριτής που ήταν στα δοκιμαστικά.Στα τέσσερα άτομα τα δύο ήταν αγόρια και τα άλλα δύο κορίτσια,όλοι καθήσαμε σε ένα κύκλο και συστηθίκαμε.Η ξανθούλα με τα πράσινα μάτια ήταν η Βικτόρια,τα δύο αγόρια είχαν σκουρόχρωμο δέρμα με καφέ μάτια και ξυρισμένα μαλλιά και η άλλη,μισό λεπτό..Η Νίκολε;Κοιτάξαμε η μια την άλλη με διάπλατα μάτια και μετά κοίταξε τον Μπρους απότομα που καθόταν δίπλα μου,ο Μπρους την κοιτούσε απορημένος."Συγνώμη,πρέπει να πάω στην τουαλέτα".Είπε η Νίκολε και αποχώρησε.Δεν με συμπαθεί μάλλον,εχθές άλλα έδειχνε.Μετά από πέντε λεπτά γύρισε και δεν είπε τίποτα.Η νεαρή γυναίκα μας εξηγούσε το θέμα της παράστασης και μας εξηγούσε για το θέατρο,μια ώρα αργότερα τελείωσε,μόλις πήγαμε να φύγουμε η νεαρή γυναίκα φώναξε εμένα και τον Μπρους,πλησιάσαμε προς το μέρος της και μας χαμογέλασε."Τα πουλάκια μου,Ντιάνα με έκανες να σκεφτώ καλά αυτά που έλεγες και έκανα κάποιες αλλαγές,δεν γινόταν και φυσικά να μην σας διαλέξω,τέλος πάντων..Είστε τα καμάρια εδώ πέρα οπότε ότι αρνητικά έχετε μεταξύ σας παρακαλώ να τα βάλετε στην άκρη".Μας μιλούσε για το πόσο σημαντικό είναι γιαυτήν και ότι την βγάλαν από την θεατρική ομάδα στο παρελθόν επειδή δεν την θεωρούσαν καλή.Αυτό με κάνει τώρα να έχω άγχος..Μετά την συνομιλία της την ευχαριστήσαμε που μας έδωσε μια ευκαιρία και αποχωρήσαμε.Βγήκαμε έξω με τον Μπρους και ο ουρανός είχε σκοτεινίασει."Θες να σε πάω στην εστία";Μου πρότεινε ο Μπρους.Ε.."Είναι κοντά".Είπα αλλά ξαφνικά βλέπω τον Ντέρεκ;Ο Μπρους είδε ότι έβλεπα κάπου επίμονα και γύρισε,μόλις τον είδε τα μάτια του γίναν θυμομένα."Ντιάνα που ήσουν όλοι μέρα;Γιατί έχεις κλειστό το κινητό";Κλειστό;Έψαχνα το παντελόνι μου και δεν το έβρισκα,τι στο!"Το έχασα δεν το βρίσκω στις τσέπες μου".Είπα σοκαρισμένη."Ντέρεκ φύγε μόλις θα την πήγαινα εστία"Ω..Αρχίσαμε."Μα εγώ θα την πήγαινα καμιά βόλτα".Είπε πονηρά..Ε.."Είναι κουρασμένη..Πάμε Ντι".Είπε απότομα."Βασικά θα ήθελα να πάω μια βόλτα".Είπα και ο Μπρους με κοίταξε νευριασμένα ενώ ο Ντέρεκ χαμογελούσε..Τι τον νοιάζει δεν είδα όλοι μέρα τον Ντέρεκ!"Ντι".Είπε ψυθιριστά αλλά απότομα."Την άκουσες..Φύγε".Είπε απολαμβάνωντας το ο Ντέρεκ.Ο Μπρους νευρίασε και έβγαλε το κινητό μου από την τσέπη του και το πέταξε στο γρασίδι,αποχώρισε νευριασμένα χωρίς να πει λέξη.Ο Ντέρεκ έσκυψε και μου έδωσε το κινητό,μετά έβαλε το χέρι του στην πλάτη μου,αργότερα με καθοδηγούσε εκεί που ήθελε να πάμε.Κάτσαμε σε ένα συντριβάνη και μετά άρχισε να με φιλάει βασανιστικά,τόσο που με έκανε να ξαπλώσω στο γύρω του συντριβάνη."Δεν ξέρεις πόσο μου έλειψες".Είπε ενώ με φιλούσε δαγκώνοντας με.Τόσο ωραίος πόνος.Τραβούσε τα μαλλιά μου και εγώ είχα τα χέρια μου πάνω από το κεφάλι μου,νιώθω κάπως άβολα να τον αγγίζω."Πες μου ότι σου έλειψα".Η αλήθεια είναι ότι πέρασα τόσο ωραία με τον Μπρους που δεν τον σκέφτηκα αλλά άμα θέλει να το ακούσει."Μου έλειψες".Είπα κοφτά."Πόσο".Με ρώτησε με περιέργια."Πολύ".Ένιωσα ένα χαμόγελο όταν φιλιόμασταν.Ξαφνικά όμως θυμήθηκα κάτι και τον έσπρωξα από πάνω μου."Πως με βρήκες";Σήκωσε το φρύδι του."Ε,έχω τα μέσα μου".Μέσα..Νίκολε!"Είναι λίγο εκνευριστικό να έρχεσαι όπου είμαι".Βασικά.."Άμα σε ενοχλεί δεν το ξανακάνω".Α..Γίνεται να το πάρω πίσω..Το ότι με ψάχνει σημαίνει ότι με σκέφτεται οπότε..Γαμώτο μου!"Ναι".Ήταν έτοιμος να με ξαναφιλήσει αλλά δεν τον άφησα."Πρέπει να φύγω".Νευρίασε λίγο αλλά με σήκωσε και με άφησε να φύγω,δεν είπαμε καληνύχτα..Τα σκάτωσα!Λίγα λεπτά αργότερα γύρισα με τα πόδια στην εστία και ήταν η Ελένα..Σηκώθηκε απότομα και με έσπρωξε για να πάω σε ένα σημείο που καλυβόταν με κάτι σαν με άσπρο σεντόνι."Ξανθούλα δες κάτι ήρθε για σένα".Είπε ενθουσιασμένη..Μην μου πεις..Τράβηξε το σεντόνι και ήταν..Ο διάδρομος.Δεν το πιστεύω!Άρχισα να τσιρίζω και αγκάλιασα την Ελένα από χαρά,τώρα το μόνο που μένει είναι ένα αμάξι,αύριο δεν έχω πρόβα οπότε θα μπορώ να κοιτάξω.Με την Ελένα συζητούσαμε για τον διάδρομο και λίγα λεπτά αργότερα αποφασΊσαμε να πάμε για ύπνο.

Εε..Έχω χασει τις μερες...Τελος παντων ελπιζω αυτο να
ειναι αρκετα μεγαλο κεφαλαιο!
Θα εχει ορθογραφικα..