TANIK KORUMA-ATEŞ HATTI SERİSİ 1

FİNAL 2. KISIM

Ajanlığın ilk kuralı bedenini iyi tanımaktı. Bir insanın bedeni bulunduğu koşullarla ilgili bir çok ipucunu saliseler içinde beyne iletirdi. Ve bir ajan gözlerini dahi açmadan bütün çevre faktörlerini çözümleyebilmeliydi.

Bahar da ajanlığın bütün bu gerekliliklerinin farkındaydı. Ayılmaya başladığı andan beri hissettiği akli bulanıklık onun yanlışa düşmesi için yeterli değildi. Aldığı eğitimlerle nefes düzenini ve vücut şeklini bozmaması gerektiğini iç güdüsel olarak biliyordu. Şuan içinde bulunduğu durum da tam olarak bunu gerektiriyordu.

Bahar elinden geldiğince dikkat kesilerek etrafı dinlemeye başladı. Bulundukları mekan büyük ve eşyasız bir yer olmalıydı. Yaklaşık üç ya da dört metre ilerisinde hırpalanmış biri vardı. Adamın aldığı hırıltılı nefesler hafif bir yankı yaparak kendine geliyordu. Bu da mekanın betondan yapılma olduğunu gösteriyordu. Sağ omzundaki sıcaklık sağ arkadaki bir pencerenin işaretçisi olmakla beraber omzundaki sıcaklığın yakıcılık derecesine bakarsak daha öğlen olmamıştı. Bu da demek oluyordu ki en fazla beş saattir baygındı.

El ve ayak bilekleri sentetik bir halatla sıkıca bağlanmış, oturtulduğu demir sandalyeden düşmesin diye karnının alt kısmıyla omuzlarına kadar da aynı halatla sarmalanmıştı. Öne doğru düşen başı dayanılması zor bir boyun ağrısına sebep olurken, halat da omuzlarını fena halde acıtıyordu. Gözlerini açıp açmamak konusunda hala kararsız olan Bahar, fark edemediği birinin ya da kendisini izleyen kameraların varlığından korkuyordu.

Kendisinde hala fiziksel bir hasar hissetmeyen Bahar, kötü adam görmüş masum genç kızı oynamak için hazırlandı. Gözlerini açıp etrafı inceleyecek ve kendini kaçıranlardan birini ya da herhangi bir güvenlik kamerası gördüğünde 'imdat' diye bağıra çağıra ağlamaya başlayacaktı. Planını kafasında iyice oturttuktan sonra yavaşça gözlerini açmaya başladı.

Herhangi birinin dikkatini çekmek istemeyen Bahar gözlerini araladığında ilk olarak sandalyeye bağlandığı ipin düğüm kısmının karnının üstünde olduğunu gördü. İnceleyebildiği kadarıyla bir gemici düğümüydü ve onu açmaya çalışmaktansa ipi kesmeye çalışmak daha mantıklıydı.

Bahar şöyle bir kendini süzdüğünde herhangi bir yara belirtisi görmezken kıyafetlerininde hala üzerinde olması şaşırtıcıydı. Bu demek oluyordu ki adamlar Bahar'ın tehlikeli biri olduğunu düşünmüyorlardı. Hafifçe başını kaldıran genç kız etrafta tehlikeli birilerinin olmadığını görerek rahatlasa da o hırpalanmış adamın Serdar olduğunu anladığında bir anlığına nefessiz kaldı. Alamadığı nefeslerden sonra Bahar, duygularını bir kenara atarak etrafı incelemeye devam etti. Serdar, tüm kıyafetlerinden arındırılarak mavi bir bahçıvan pantolonuyla metal sandalyeye resmen zincirlenmişti. Ve onları izleyen hiçbir kamera yoktu. Bahar da bunu fırsat bilerek harekete geçti.

Şuralarda bir yere küçük bir bıçak saklamış olmalıydı...

Bahar oldum olası güvende hissetmeyi severdi. Bu yüzdendir ki kıyafetlerinin her birine kendini savunabileceği bir şeyler gizlemişti. Filmlerdeki gibi kılıca dönüşen bir kemeri olmasa da pantolonunun bel kısmına gizlediği çok ince bir çakısı mevcuttu. Hatta şuan parmak uçları o çakının kabzasına değiyordu.

Kapının aniden açılmasıyla kabak gibi ortada kalan genç kız, gördüğü maskeli üç adam karşısında çığlık atarak ağlamaya başladı. Şu saniyeden sonra Bahar tecrübeli bir ajan değil, kaçırılmış ve korkunun iliklerine kadar işlediği zavallı bir kızcağızdı.

Bahar başlarına bela olmasın diye maskeli adamlardan biri askeri hücum yeleklerini andıran siyah yeleğinden küçük bir şişe ve büyükçe bir pamuk çıkardı. Bayıltıcı spreyden eterli pamuğa kadar düşmenin sevincini yaşayan Bahar da içinden adamların pintiliğine teşekkür ederek başını iki yana sallamaya başladı. Adam sert adımlarla yaklaşıp kızın saçlarını yakaladığında Bahar derin bir nefes aldı ve nefesini tutarak çırpınmaya devam etti.