İTAATKAR #Wattys2018

{33}~TUTKU

Bölüm ithafı: ozlemkvrm63

Bölüm şarkıları: Atiye-Zor
Emre Aydın- beni biraz böyle hatırla
Emre Aydın- buralar yanar

Bölümde 18+ yetişkin içerik vardır. Dikkate almanız tavsiye edilir. Böyle bölümleri okuyamayanlar için söylüyorum: sizin için elimden geldiğince kapalı bir bölüm yazmaya çalıştım. İyi okumalar.

Ve bir sabah yalnızlığın soğuk kollarında, tarifi mümkün olmayan, anlatamadığın bir rüyadan sen, yapayalnız uyandığında; güneş eskisi gibi öpüp seni,kirpiklerinde parlamadığında, ve temizlemediğinde artık yağmurlar kalbini, ve affedemediğinde artık tanrı bizi, sevmediğinde, konuşamadığında, biz hangi şarkıyla uyuyacağız çocuk?

Bazen, bazı şeyleri yapamazdık biz. Cinsiyetimiz müsade etmezdi bir kere. Kadındık ya. Kadın olmak bunu gerektirirdi. Kadın olmanın kuralları vardı ve sistemin düzgünce devam etmesi için kadınların bu kurallara da uyması gerekti.

Cinsiyet farkı gözetmiyorum diyen biri bile, cinsiyet farkına önem veriyordu aslında.

Ama bazı kadınlar da vardı ki, bu kuralları umursamayan. Hiç farkında değilmiş gibi istediği yaşamına devam eden. Kafasına göre hayatı yaşayan. İşte ben bu kadın grubundan var olmuştum.

Elimde ki bu yarı buruşuk kağıdı sanki beni bu hayattan kurtarmak için bir işaretmiş gibi tutarken peşinden gitmeliydim. Bu kişi açıkça bir uyarı yapıp bana gerçekleri söylemek istiyordu.

Bir oyunun içinde olduğumu ve buna bir son vermezsem sonuna kadar devam edeceğini.

Diğer yandan beni kandırıyor da olabilirdi. Notta bunu açıkça ima etmişti. Hayatıma giren herkesin beni kandırdığını söylüyorsa bunu kendisi de yapıyor olabilirdi. Yine de bu fikir ilkine göre göre mantıklı değildi. Bana gerçekleri öğreneceğimi söylüyorsa yalana yer vermiş olmamalıydı. Yine de yazılan numarayı arayacaktım.

Vicdanım kendini kötü hissederken zihnimde ki Rose yap şunu! Diye fısıldadı sesini yükselterek. Vicdanım buna garip bir şekilde karşı çıkmış ve gözlerini devirmişti. İkimizin de içine tuhaf, adlandırabilirsek de korkuya benzeyen hisler doluşmuştu birden. Vicdanım Hayır dedi. Cesaret yok henüz.

Haklıydı. Numaranın sahibini aramak istiyordum. Aynı zamanda korkuyordum da. İçimde ki ses biraz cesaret kapıp numarayı tuşlamam gerektiğini yine fısıldarken vicdanım karşı geliyordu.

Ama yine de korkuyordum. Çünkü bu kişi beni aslında yanlış olan gerçeklerle tanıştırabilirdi. Yeni bir hayat kurup yanlış başlangıçlara yer açtırabilirdi belki de. Erik'ten uzaklaşıp daha rahat bir hayatta sunabilirdi. Ve ya daha kötüsünüde.

Vazgeçerek elimde ki telefonu yavaşça cebime koyarak eşofmanlarımı giyerek odamdan çıktım. Bunu şimdi yapamayacaktım.
Vasat duygularım sanki gün yüzüne çıkmaya meraklıydılar. İçimde büyüyen kor ateşin birer evlatları gibi terkediyorlardı beni. Bu hayatla olan zorlu mücadelemi daha çekilmez yapıyorlardı.

Hayat zordu ve bizi zorluyordu. Her seferinde önümüze bir engel koyuyor ve bir anne edasıyla o engelleri teker teker geçmemizi izliyordu. Bundan sıkılmıştım. Aklımın bir kenarına yazdım bunu. O numarayı ilk çelişkide arayacaktım.