Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 13: Daar zijn we vrienden voor

Daar gaan we weer! Veel plezier!
----------------------------------------------------
"Meneer? Hallo? Meneer?" Bram voelt hoe iemand op zijn schouder tikt. Snel doet hij zijn capuchon af en draait zich om. Voor hem staat een arts. Hij is zo'n veertig jaar en kijkt Bram vriendelijk aan. "Ik ben Guido van Bennekom, u bent familie van mevrouw van Kempen?" Bram schudt zijn hoofd en geeft Dokter van Bennekom een hand. "Bram Amezian. Liselotte is mijn college en tevens mijn beste vriendin." De arts knikt en wijst naar de deur. "Kom binnen. Het gaat beter met Liselotte en ze mag bezoek ontvangen." Dankbaar loopt Bram de kamer binnen.

In het bed ligt Liselotte. Ze zit onder de slangetjes en ademt zwaar. Haar ogen zijn dicht en haar handen liggen ontspannen op haar buik.
Bram glimlacht. Die Liselotte. Ze is er nog niet, maar ze leeft nog wel. "Is ze al wakker geweest?", vraagt Bram nieuwsgierig aan de arts. Van Bennekom knikt. "Ze slaapt heel veel, maar is af en toe wakker. Als ze wakker is kan ze in paniek raken, dus als dat zo gebeurt, schrik dan niet." Bram kijkt weer naar Liselotte. Ze ligt er vredig bij. Het lijkt wel of ze dood is... Bram schrikt van zijn gedachten. Snel voelt hij aan Liselottes pols. Hij slaakt een zucht van opluchting. Ze leeft nog. Gelukkig.

Op dat moment opent Liselotte plots haar ogen. Ze staan wat grauwer dan normaal en kijken hem angstig aan. "Niet bang zijn", zegt Bram vriendelijk, "Ik ben het; Bram." Liselotte kijkt hem nog een paar seconde angstig aan en begint daarna hartverscheurend te huilen. Alle herinneringen komen gelijk weer naar boven. "Hé, meisje, rustig maar.." Bram wrijft zijn Liselotte lief over haar schouder. Paf! Liselotte geeft hem een klap in zijn gezicht. "Au!!", gilt Bram. Hij wrijft over zijn wang. Liselotte blijkt te beseffen wat ze heeft gedaan en huilt nu nog harder. "Het is al goed. Het doet helemaal geen pijn." Bram gaat voorzichtig bij Liselotte op bed zitten. Ze kijkt nog steeds verdrietig voor zich uit. "Lies? Ben je oké?" Ze knikt. Eerst twijfelend, daarna vastberaden. "Weet je Bram, ik... ik was zo bang dat ik... dood zou gaan.. en dat.. ik... Niek..samen dood..." Liselotte komt amper uit haar woorden, maar Bram begrijpt haar maar al te goed. Ze heeft het zwaar gehad.

Bram haalt een pluk uit Liselottes gezicht. Hij merkt dat ze huivert, en trekt voorzichtig zijn hand terug. "Wil je er over praten?" Liselotte schudt haar hoofd. "Met Menno zeker?! Ha. Nee." Bram glimlacht. "Je mag ook alles tegen mij zeggen. Daar zijn we vrienden voor."
"Huh?" Liselotte kijkt hem vragend aan. "Zijn wij vrienden dan?" Bram geeft Liselotte een speelse zet. "Tuurlijk gek!"

Een uur later zit Bram nog steeds naast Liselotte. Inmiddels is ze weer in slaap gevallen. Ze hebben het heel gezellig gehad. Liselotte vertelde niets over de ontvoering, maar toch hebben ze veel gepraat. Over Niek, over Khalid, over het bureau en de collega's.

Van Bennekom komt weer binnen. "Meneer Amezian, het bezoekuur is voorbij. Morgen kan u weer terugkomen." Bram geeft geen antwoord. Hij geeft Liselotte een voorzichtige knuffel en ligt de deken nog wat beter over haar lichaam. Daarna loopt hij de kamer uit.

"Tot morgen, Lies!"

---------------------------------------------------
Ik heb besloten nu wat vaker te posten en dan wat kortere hoofdstukjes te plaatsen. Zo'n 600 woorden dus en af en toe een uitschieter richting de 800. Xx