Moordvrouw: Dansen In De Regen

Hoofdstuk 33: Het is begonnen

Liselotte staart naar het plafond. Bram ligt snurkend naast haar in bed. De wekker geeft aan dat het drie uur 's nachts is. Liselotte kan maar niet in slaap vallen. De hele dag voelt ze een soort spanning in haar buik. Samen met Bram is ze er zelfs voor naar de huisarts geweest; ze maakten zich echt even zorgen. Maar volgens de huisarts was er niets aan de hand. Liselotte is nu 26 weken zwanger, dus het is logisch dat ze de Kleine af en toe voelt bewegen. Toch is Liselotte er nog niet gerust op. Ze voelt die spanning en het gaat maar niet weg. 

Zuchtend draait Liselotte zich om. Bram ligt nog steeds te slapen. Ze legt haar hand om zijn middel. Na vijf minuten stil liggen, heeft ze er genoeg van. Liselotte stapt uit bed. Ze loopt naar de badkamer en vult een glas met water. Rustig gaat ze op de rand van het bad zitten. Er liggen al wat babykleertjes op de grond. Morgen gaan ze weer verder met de babykamer. Bram heeft zelf een kast in elkaar gezet en morgen gaan ze eens even rustig kijken naar de inrichting.

Liselotte drinkt het glas in een teug leeg. Ze zet het glas weer terug in de kast. Waggelend loopt ze weer naar haar bed. Met zo'n dikke buik voelt het voor haar alsof ze loopt als een pinguïn. Liselotte vouwt de deken weer om zich heen. Ze laat zich op haar kussen vallen. Weer voelt ze de spanning in haar buik. 'FLATSH!' Opeens voelt Liselotte een stroom water langs haar benen om laag lopen. "Fack! Bram! Bram wordt wakker!" Liselotte schreeuwt en duwt Bram heen en weer. Bram wordt kreunend wakker. "Lies", zegt hij slaperig, "De dokter zei dat er niets aan de hand is." Hij laat zich weer vallen op zijn kussen. Bij Liselotte lopen de tranen over haar wangen. "Nee, Bram! Mijn vliezen zijn gebroken!" Bram veert overeind. "Wat?! Je bent 26 weken zwanger!" Liselotte zit bevend in het bed. Ze houdt haar beide handen om haar buik. Bram gooit de deken van het bed af. "Jezus", mompelt hij. Liselotte heeft gewoon gelijk: het hele bed is drijfnat. Zijn vriendin is gewoon aan het bevallen. "Bel 112!", commandeert Liselotte haar vriend. Bram rent snel naar beneden. Hij trekt zijn mobiel uit de oplader en tikt het nummer van de alarmdiensten in. Zij beloven zo snel mogelijk te komen. Bram racet weer maar boven. "Ze komen eraan", hijgt hij. Daarna haalt hij schone kleren uit Liselottes kast. In opdracht van Liselotte pakt hij de 'bevaltas'. Hierin heeft zijn vriendin alles gedaan wat ze nodig hebben tijdens en na de bevalling. "Kan je naar beneden lopen, denk je?", vraagt Bram. Liselotte knikt. "Ik heb nog geen weeën, denk ik." Bram wrijft haar even over haar rug. "Kom", zegt hij, "de dokter zal zo wel komen." Liselotte loopt rustig de trap af. Ze doet haar haren in een losse knot en zucht. "Ik hoop zo dat ik nog niet ga bevallen", zegt ze moe. Ze laat haar hoofd op Brams schouder vallen. Bram knikt. "Ik ben hoe dan ook trots op jullie. Het komt goed." Hij knijpt zijn vriendin in haar hand en geeft haar een kus op haar wang.

Op dat moment gaat de bel. De verloskundige -Jorrit- staat voor de deur. "Hoe is het?", vraagt hij gelijk. Bram wijst naar Liselotte. "Ze heeft nog geen weeën, maar haar vliezen zijn gebroken." Jorrit knikt. "Liselotte, ik ga even kijken of je ontsluiting hebt." Liselotte knikt. Ze vindt het prima.

Nadat Jorrit heeft gekeken of Liselotte ontsluiting heeft, kijkt hij het tweetal geschrokken aan. "Jullie moeten nu naar het ziekenhuis. Liselotte heeft twee centimeter ontsluiting. Ik denk dat de bevalling toch echt is begonnen."  Verschrikt kijkt Liselotte Bram aan. "Komt het goed?", vraagt hij aan Jorrit. Maar daar kan de verloskundige geen antwoord op geven. "Ik hoop het. Nu moeten we in ieder geval snel naar het ziekenhuis. Pak je tas en rij maar met mij mee." Bram helpt Liselotte overeind. Samen lopen ze -nog lichtelijk in shock- naar de auto. Dit hadden ze nooit verwacht. Hopelijk hebben ze over een tijdje een gezond kindje. Hopelijk gaat alles goed.

Een kort hoofdstuk dit keer, dan houden we de spanning er een beetje in ;)